Een blik die alles veranderde.

Hoofdstuk 11.

‘Eva, het is 22.00 uur. Je mag uit klokken.’ ‘Oké, tot morgenvroeg.’ Ik ruim mijn spullen op en kijk of ik niks vergeten ben. Dan komt Moniek aanlopen die onderweg is naar een tafel. ‘Succes hé, en niet thuis zijn voor wij thuis zijn. Ik wil alle smeuïge details vanavond nog horen.’ Ik ben ondertussen best zenuwachtig. Na de uitnodiging van Floris vanmiddag hebben Sam, Anne en Moniek mij alles aan laten trekken wat ik had en vervolgens hebben ze het beste uitgekozen. Ik kleed mij om in mijn strakke zwarte broek en een wit shirt met een lage v hals. Hierdoor was het kant van mijn bh zichtbaar, maar volgens mijn vriendinnen was dat juist goed. Ik kijk nog een keer in de spiegel. Dan loop ik naar de hal. Ik zie Floris met zijn rug naar mij toe staan. Wat mij de kans geeft om hem even goed te bekijken. Hij heeft een korte broek aan en een witte polo. Daarnaast staat hij op blote voeten. Dan draait hij zich om en begint meteen te glimlachen. Hij komt op mij aflopen. 'Heey Eva, daar ben je.' 'Je bent je schoenen vergeten?!' 'Nou eigenlijk niet. Ik dacht laten we ervoor zorgen dat wij deze keer niet gestoord kunnen worden en aangezien jij misschien op tijd naar huis wilt verspillen wij zo geen tijd.' Even twijfel ik, omdat ik niet goed weet wat ik moet doen. Maar ook omdat ik het best eng vind om met een man samen alleen te zijn. Maar de kriebels in mijn buik maken dat ik toch toestem en ik knik ter goedkeuring. Samen lopen we naar de lift. 'Hoe lang verblijf je nog hier?' Vraag ik hem. 'Ik ben hier nog tot en met zondag. Maandag moet ik gewoon weer aan de slag.' De lift komt aan op de etage van Floris zijn kamer en ik loop achter hem aan naar zijn kamer. Hij opent de deur en laat mij voor gaan naar binnen toe. 'Op het balkon moet je wezen.'