Saklı Kalanıma Mektuplar

VE ŞİMDİ AYRIYIZ

Ve şimdi ayrıyız...Vuslata dair birşey kalmadı içimde.Biliyorum biz birbirimizden vazgeçmedik ama en çok sevdiğim insan vazgeçirdi.Şuna inanki sana karşı sevgim hiçbir zaman azalmayacak.Kalemimden dökülen her sözde gözyaşı taşıyorum.Beni ne olur AFFET...Kader 3.kez bana ihanet etti.Kaderimden çektiğim acıyı hiçbir şeyden hiçbir kimseden çekmedim.Gidiyorum uzaklara sensizliğe.Kalbim kanaya kanaya gidiyorum.Kanadımı kırdı.Ölmek gibi bişeydi bu.Senle başlayan hikayenin şimdi sonuna geldik.Sana olan sevgim asla kalbimden silinmeyecek.Bu bana,ikimize hakaret.Hep kalbimde kalacaksın.Sevdiğim insan ayırsa bile.Ağır cümleler yedim.Ağır hakaretler.Hayatımda hiç bu kadar ölmemiştim.Seni terk etmek cehennemin diğer adı.Seni unutmaya çalışmak sanki insanın kendi adını unutması gibi bişey.

Bu yolda kaderin bana kurduğu tuzaklardan kurtulamadım.O tuzakları geçipte sana gelemedim ey sevgili.Beni affedebilecek misin!!!!Kalbimin aşka karşı şaha kalktığı zamanda öldürüldüm,vuruldum.Hemde hayatta en sevdiğim kişi tarafından.Bizi ayırsalar bile kalplerimize vurulan kelepçeyi asla.Bu kelepçenin anahtarı bende değil sende.Sen o kilidi açarsan ancak herşey biter.Yürüdüğüm bu meşakkatli yol artık anlamını yitirdi.49.gün Bizim kaderimizin ayrıldığı gün.Elimden birşey değil,hiçbir sey gelmiyor.Ona karşı eziliyorum.Senin için bizim için en sevdiğim kişiyle savaşamıyorum.Ne olur AFFET BENİ...

Kalbimin satırlara yazdırdığı her cümlede gözyaşı döküyorum.Bilmiyorum kader ne zaman birleştirecek bizi.Bu hayatta kimse vazgeçilmez değil elbet ama sen bunun ötesindesin.Bizle başladığımız bu hikayenin sonu hiçle mi bitmek zorundaydı.Neden bu kadar acı beni bizi buluyor?Neden yürekten sevdik diye ayrıldık?Hayat beni kahpe tuzağına bir kere daha düşürdü.Gitmek zorundayım deniz gözlüm.Esir kaldığım gözlerinin kapısını kendi ellerimle açıyorum.Beni affedebilecek misin?Artık sensizliğe bir ömür boyu yetim bırakıldım.Sensizliğe,sessizliğe...Sana söz veriyorum bu kalpte senden başkası  kalp otağıma oturamayacak.Oysa ki ne güzel hayallerimiz vardı.Aşk kokan yuvamızda iki çocuk.Biri Oğuz Kaan diğeri Elfida.Şimdi maziye,kalbime gömüp gidiyorum hayallerimizi.Sensizliğe,sessizliğe.Sana bu acıyı yaşattığım için kendimi asla ama asla affetmiyecem....

SEN BENİ AFFET....

~SON~

~Fatih Karabel~