Roommates (Completed)

Κεφάλαιο 8

"Ολιβια;"

"Ούτε φάντασμα να έβλεπες ρε Αχιλλέα!"

"Όχι ρε, απλά ήταν ξαφνικο! " είπε και έτρεξε να με αγκαλιάζει. Μου έλειψε πάρα πολύ.

Δεν ξέρω για πόση ώρα ήμασταν αγκαλιασμένοι αλλα μου άρεσε, και μου άρεσε πολύ.

"Χαρηκες που γυρισα; Γιατί το πρόσωπο σου όταν με είδες ήταν περισσότερο αγχωμενο παρα χαρούμενο " τον ρώτησα αφού καθόμασταν αγκαλιά στον καναπέ και χαζευαμε μια ταινία στην τηλεόραση.

Ψέματα. Εκείνος χάζευε την ταινία. Εγώ εκείνον κοιτούσα.

"Τι λες βρε χαζό, φυσικά και χάρηκα απλά ήμουν σοκαρισμένος γιατί δεν σε περίμενα"

"Ωχ παράτα τη την ταινία, πες μου για την Αγγλία να τα ακούσω και από κοντα"

"Είναι υπέροχη, βασικά όσο έχω δει μέχρι τώρα είναι ωραίο, εκτός από το γεγονός ότι βρέχει συνέχεια. Δεν λέω μ'αρέσει πολύ η βροχή και το κρύο αλλά όταν συμβαίνει απολύτως κάθε μέρα όλη την μέρα καταντάει πολύ εκνευριστικό. Έχω κάνει πολλούς φίλους αλλα περισσότερο κάνω με την Hanna,μια κοπέλα από τον ίδιο κλάδο με εμένα και με κάτι αλλά παιδιά. Το σπίτι είναι τεράστιο και τέλειο, ο Λιαμ είναι πάρα πολύ καλός και.."

Το ύφος του μόλις ανέφερα τον Λιαμ άλλαξε. Έγινε πολύ, σκληρό και απότομο ξαφνικά.

"Τώρα τον άλλον τι τον ανεφερες; Για να μου σπάσεις τα νευρα; Σου ειπα δεν θέλω να μιλάς για αυτόν, μπροστά μου τουλάχιστον. Όταν δεν είμαι μπροστά πες ότι απολύτως θέλεις, δεν με νοιάζει καθόλου μπορώ να πω"

"Αχιλλέα, γίνεσαι υπερβολικός. Σου είπα δεν τρέχει τίποτα μεταξύ μας. Είναι απλά ο συγκάτοικος μου. Και κοίτα να το καταλαβεις γιατί δεν θα τα πάμε καλά!" είπα νευριασμένη και σηκώθηκα. Από την στιγμή που έμαθε ότι μένω με αγόρι δεν σταμάτησε να με παίρνει τηλέφωνο για να με ελέγχει όλη μέρα.

Εντάξει που έλειψε πάρα πολυ αλλα δεν αντέχεται όλο αυτό.

Πήρα την βαλίτσα μου και πήγα προς την πόρτα. Εκείνος δεν έκανε καν καμία κίνηση να σηκωθεί παρόλο που έβλεπε ότι ήμουν έτοιμη να φύγω.

"Όταν αποφασισεις να μειώσεις τη ζήλια και την ανωριμότητα σου πάρε με τηλέφωνο" είπα και εφυγα κοπανωντας λίγο την πόρτα πίσω μου.

Ούτε μια κίνηση, ούτε ένα βλεμμα, ούτε μια λέξη. Αχα, τόσο νοιάζεται λοιπόν.

Μέχρι να έρθει το ταξί, μπήκα στο κινητό μου και έβλεπα φωτογραφίες από την Αγγλία. Μου έλειπαν ήδη τα παιδιά, αλλά θα έπρεπε να περιμένω λίγο ακόμα για να τους δω.

Στη διαδρομή, έκανα μια πολύ ωραία κουβέντα με τον οδηγό του ταξί, ενα πολύ συμπαθητικό και προσχαρο κύριο γύρω στα 60 για την ζωή στο εξωτερικό. Μου είπε ότι και τα εγγόνια του σπουδάζουν έξω και του λείπουν πολύ.
Αυτό με έκανε να σκεφτώ την μαμά μου.
Τουλάχιστον θα την έβλεπα όπου να ναι.

Όταν φτάσαμε έξω από το σπίτι, είδα φωτα μόνο στον κάτω όροφο που σημαίνει ότι μάλλον είναι ακόμα ξύπνιοι. Έβαλα το κλειδί στην πόρτα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα και μπήκα μέσα σέρνοντας και τη βαλίτσα μου από πίσω.

Μπήκα στο σαλόνι όπου ο μπαμπάς έβλεπε τηλεόραση. Δεν είχε καταλάβει ότι μπήκα αλλα κάποια στιγμή σήκωσε το κεφαλι και με είδε. Τα μάτια του γουρλωσαν και ενα τεράστιο χαμόγελο απλωθηκε στα χείλη του.

"Ολιβια! Παιδί μου ηρθες;"

"Εκπληξη! Γεια σου μπαμπά!" είπα και ετρεξα στην αγκαλιά του.

"Δεν ξέρεις πόσο μας έλειψες και ποσο θα χαρεί η μαμά σου που ήρθες!"

"Α ναι, που είναι η μαμα αληθεια;"

"Εδώ στην γειτόνισσα πήγε να τη βοηθήσει να φτιάξει κάτι που χάλασε σε ένα ρούχο της. Θα έρθει όπου να ναι, έλα να καθίσουμε να την περιμένουμε"

Να μην εξηγω τι έγινε όταν ήρθε η μαμά και με βρήκε στο σαλόνι.
Κλάματα, γέλια και τα κλασσικά της ελληνιδας μανας.
Και αμέσως έτρεξε στην κουζίνα να φτιάξει φαγητό, γιατί αδυνατησα λέει.

Το ίδιο βράδυ έστειλα μήνυμα στην Ηλιάνα ότι της έχω στειλει ένα δώρο από Αγγλία που θα της αρεσει και λογικά θα φτάσει αύριο. Που να φανταστεί ότι εννοώ εμένα;

Και χωρίς να το πολυκαταλαβω, αποκοιμηθηκα στο παλιό μου κρεβάτι με τα ροζ σεντόνια μου και τον αρκουδο μου αγκαλιά. Μετά από μήνες ένιωθα πραγματικά σπίτι μου.

Ωωωωω ήταν γλυκουλι κεφάλαιο ΕΚΤΟΣ από τον Αχιλλέα που θα τον κοπανησω. Αλλά τέλος πάντων💘