Roommates (Completed)

Κεφάλαιο 25

Κόντευε μια εβδομάδα απ' την κουβέντα που κάναμε και ακόμα δεν τον είχα πάρει τηλέφωνο.

Ενώ ήθελα σας τρελή να είμαστε ξανά μαζί όπως πριν, κάτι μέσα μου με τρόμαζε, με εμπόδιζε.

Όλοι έλεγαν πως έπρεπε να τον πάρω τηλέφωνο μα δεν μπορούσα. Από ότι φαίνεται, ο Λιαμ είχε μιλήσει με όλη την παρέα η οποία δέχτηκε την συγγνώμη του και όλα και όλοι ήταν μια χαρα.
Εκτός από μένα.

Κόντευε να με τρελάνει αυτή η υπόθεση. Να θέλω να το κανω αλλα να μην βρίσκω το κουράγιο. Όσο και αν προσπαθούσαν όλοι να με πείσουν, τίποτα δεν άλλαζε. Απλά κάτι μέσα μου δεν πήγαινε καλά και δεν μπορούσα ούτε καν να καταλάβω τι ήταν ή γιατί με εμπόδιζε να κάνω αυτό που θέλω.

Φύγε. Απλά φύγε. Ηλίθια συναισθήματα. Έλεγα συνεχώς στον εαυτό μου.

Οι μέρες πλησίαζαν και σύντομα θα έφευγε όπως μου είχε πει. Το θέμα ήταν ότι αν μέχρι να φύγει δεν τα είχαμε ξαναβρεί, το πιο πιθανό από όλα είναι ότι θα τον έχανα για πάντα. Και τότε θα ήταν δικό μου το λάθος.

'Πάρε τηλέφωνο!' μου έστελνε η Ηλιάνα κάθε μέρα.

Αλλά δεν την άκουσα. Μέχρι και την τελευταία μέρα, δεν είχα καμία συνομιλία με τον Λιαμ. Η Hanna και ο Ηλιας πέρασαν από το σπίτι και μου είπαν ότι θα τον πάνε στο αεροδρόμιο σε λίγες ώρες οπότε είχα μόνο λίγο χρόνο ακόμα.

'We're leaving now' έλεγε το μήνυμα που μου έστειλε η Hanna. Αλλά εγώ το μόνο που έκανα ήταν να συνεχίσω να κοιτάω τον τοίχο και να σκέφτομαι.

Ωραία. Η τελευταία σου ευκαιρία Ολιβια. Τι θα κανεις; Θα την αξιοποιήσεις και θα είσαι με τον Λιαμ ή κάτσεις εδώ σαν χαζή και θα τον χάσεις για παντα; Η επιλογή είναι δική σου. Έλεγε μια φωνή μέσα μου.

Τι θα κανω;

'Θα την αξιοποησω' ειπα δυνατά ώστε να το ακούσει και να πειστεί και η τελευταία ίντσα αμφιβολίας μέσα μου.

'Θα πάω και θα του το πω. Και να πανε στο διάολο οι αμφιβολίες και όλα.' συνέχισα και σηκώθηκα φουριοζα από το πάτωμα. Έριξα μια αστραπιαία ματιά στο ρολόι μου. Είχε περάσει μια ώρα από το μήνυμα της Hanna. Μπορεί να προλάβαινα αν πήγαινα γρήγορα. Χωρίς να με νοιάζει καν η εμφάνιση μου, πήρα τα κλειδιά του αυτοκινήτου και έτρεξα έξω από το σπίτι έχοντας προορισμό το αεροδρόμιο.

Αφού κατέφθασα και πέρασα σαν αστραπή μέσα από τον κόσμο, έφτασα στον πίνακα με τις αναχωρήσεις. Η πτήση για Αθήνα αναχωρουσε σε 40 λεπτά. Είχα όσο χρόνο χρειαζόταν. Μόλις πληροφορήθηκα τον αριθμο της πύλης έτρεξα προς τα εκεί και όταν έφτασα είδα την Hanna και τον Ηλία να περιμένουν πισω και τον Λιαμ να είναι στην ουρά επιβίβασης, προς το τέλος και να περιμένει να μπει στο αεροπλάνο.

Τώρα είναι η στιγμή.

'Λιαμ περίμενε' φώναξα.

Αρκετοί γύρισαν να με κοιτάξουν παραξενεμενοι που φώναξα σε μια ξένη για εκείνους γλώσσα, μαζί τους και η Hanna και ο Ηλιας, οι οποιοι μόλις με είδαν γουρλωσαν τα μάτια τους έκπληκτοι.

Εμένα όμως το μόνο άτομο που με ένοιαζε να γυρίσει ήταν ο Λιαμ, κάτι που εκανε.

Ούτε εκείνος φάνηκε να πιστεύει στα μάτια του αλλά γρήγορα βγήκε από την ουρά που περίμενε και προχώρησε προς το μέρος μου τη στιγμή που εγώ ετρεχα προς εκείνον.

'Λιαμ...' ειπα ξέπνοα μετά από όλο αυτό το τρέξιμο.

'Λιαμ, σ'αγαπώ'

Ένα χαμόγελο απλώθηκε στα χείλη του.

'Εντάξει ξέρω ότι άργησα και ότι φεύγεις τώρα και όλα αυτά, ξέρω πες με ηλίθια αλλα δεν μπορώ άλλο. Δεν μπορώ να το κρατάω άλλο. Και όλος αυτός ο καιρός μακριά σου ήταν μαρτύριο και...'

'Μην μιλάς άλλο, δεν χρειάζεται' είπε με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά που με έκανε να καταλάβω ότι επιτέλους όλα ήταν και πάλι φυσιολογικά.

'Και εγώ σ'αγαπώ Ολιβια. Πότε δεν σταμάτησα. Και ποτέ δεν θα πάψω' είπε και ένωσε τα χείλη μας σε αυτό το φιλί που περίμενα με λαχτάρα μετά απο όλο αυτό το διάστημα.

Από πίσω, τα παιδιά χειροκροτουσαν και φώναζαν χαρούμενοι. Όταν γύρισα είδα ότι η Hanna είχε βουρκώσει. Και εγώ το ίδιο.

Μετά από μήνες, ήμουν ευτυχισμένη.
Πραγματικά ευτυχισμένη.

'Και πότε θα έρθεις τωρα;' βρέθηκα να τον ρωτάω λίγο πριν μπει στο αεροπλάνο.

'Κοίτα θα μείνω με τους δικούς μου για λίγο, τόσο καιρό λείπω. Όμως θα είμαι πίσω στο σπίτι μας πλέον, σε δύο εβδομάδες'

'Θα φροντίσω να το κάνω λίγο περισσότερο "σπίτι μας" μέχρι να έρθεις, στο υπόσχομαι' ειπα και γέλασε.

Δυστυχώς έπρεπε να τον αφήσω να μπει στο αεροπλάνο γιατί αλλιώς θα έχανε την πτήση του.
Αλλά δεν με πείραζε γιατί θα ήταν πίσω σε λίγο καιρό. Και θα ήταν όλα τέλεια,  παρόλο που έχουμε κάνει και οι δύο λάθη, υποσχεθήκαμε ότι θα τα διορθωσουμε. Και στο κάτω κάτω, είναι ο Λιαμ, ο βράχος μου, μα πάνω από όλα ο 'συγκάτοικος μου'

😭😭😭😭😭😭😭δεν είναι έτοιμη να το αφήσω αυτό το βιβλίο.
Είναι το πρώτο για το οποίο είμαι έστω και λίγο περήφανη και δεν είμαι έτοιμη να το αφήσω. Αλλά νομίζω ότι μετά από όλα όσα έγιναν, είναι καιρός να κλείσει αυτή η ιστορία. Ξέρω είναι λίγα τα κεφάλαια αλλα είναι ουσιαστικά η πρώτη φορά που γράφω και δεν είχα πλάνο στο μυαλο μου γιατί δεν ήξερα πως θα εξελιχθεί. Αν ποτέ υπάρξει και άλλη ιστορία θα είναι μεγαλύτερη, το υπόσχομαι.
Από ό,τι φαντάζομαι, θα βγουν περίπου δύο κεφάλαια, εκτός αν τα συμπτύξω στον επίλογο❤

Θα φροντίσω να είναι ωραίο τέλος.
Ελπίζω να σας άρεσε αυτό το κεφάλαιο. Εμένα είναι αναμφίβολα το αγαπημένο μου.
Ψηφίστε και σχολιάστε αν θέλετε❤

Ευχαριστώ για ολα❤