Prologue:
Yung tipong handang handa ka kahit na isang tunelada pa ng sakit ang pwede mong madanas sa piling nya.
Pero anung magagawa mo minamahal mo sya...
Madaming masasakit na salita ang pede mong itapon sa kanya pedeng isumbat..
Tinanggap mo ng buong buo ...
Pero hindi sapat ang pagmamahal upang maging maligaya ...
Tulad ng sapatos walang silbi kung dinamn magkapareha ... magmumukha kapng tanga....
Kaya kong maging kahit na sino masilayan ko lamang ang mga ngiti mo...
Kaya kong maging tanga sa harap mo...maging katuwa tuwa maiwasan lamang ang pagbaba ng mga labi mo..
Pero hindi pala yun sapat...
Hindi pala yun sapat upang marinig at maramdaman ko ang salitat pakiramdam na aking hinahanap noon paman sa piling...mo... ngayon nalalaman kona kung bakit nga ba nagkakaroon ng salitang tanga dahil sa mga taong MANHID NA HINDI NALALAMAN KUNG GAANO KASAKIT ANG NARARANDAMAN NG IBA.
