He saved me ft Carl Grimes (voltooid)

45// wil je een verhaal vertellen?

Pov Savanna

Na een tijd lopen we weer terug. Sasha zit gehurkt op de grond en maakt van twee stokken een kruis. Ik sla mijn hand voor mijn mond. Bob is er niet meer. Ik loop naar haar toe en sla een arm om haar heen als gebaar dat ik mee leef. 'Ik moest jullie zeggen dat Bob jullie niet zou vergeten.' zegt ze al snikkend. 'En wij zouden hem nooit vergeten.' zeg ik zacht.

***
Later op de middag nemen we afscheid van Abraham, Eugene, Rosita, Tara, Glenn en Maggie. Ze gaan naar Washington en we komen ze zo snel mogelijk achterna. 'Hier.' zeg ik tegen Rosita en geef haar de oude revolver weer. Ze lacht even en steekt hem in haar holster. Ze knuffelt me even en stapt dan in de bus. 'Pas goed op je zelf Maggie.' zeg ik en knuffel haar. 'Komt goed. Jij ook hé. We zien jullie gauw.' zegt ze en ook zij stapt in de bus. 'Goede reis allemaal.' roep ik. We zwaaien met z'n alle de bus uit.

Carl komt naast me staan en pakt mijn hand. 'Het komt goed met ze.' zegt hij zacht. Ik knik. De bus draait de hoek om en we lopen naar binnen. We hebben alle ramen afgesloten en we hebben hout over zodat we de deur kunnen dicht timmeren.

Ik ga zitten. 'Savanna? Wil je een verhaal vertellen?' vraagt Aria en komt op mijn schoot zitten. 'Wat voor een verhaal dan?' vraag ik. 'Een verhaal over jou en Violet alleen.' zegt ze. 'Goed, ik vertel je het verhaal over toen Violet en ik waren omringd door walkers.' zeg ik. Haar ogen beginnen te glunderen en ze begint te glimlachen. 'Het was op een middag dat Violet en ik opzoek waren naar eten.'

'We kunnen hier naar binnen gaan.' zegt Violet. 'Nee dat is te gevaarlijk. Kijk al die walkers.' zeg ik. De walkers drukken zich tegen het glas. En toen hoorde ik een luid gekraakt. De ruit barste in duizend stukjes en de walkers komen naar buiten. 'Vlug. Klim op die vrachtwagen.' schreeuw ik. Violet rent er naar toe en klimt de ladder op. Ik schiet een aantal walkers dood en klim daarna ook op de vracht wagen. 'Ze blijven maar komen.' roep ik. 'Wat moeten we doen?' roept ze. Ik pakt mijn pistool en schiet er een stuk of tien dood. Ik kijk rond. 'Ik heb een idee.' roep ik. Ik richt mijn pistool op de benzine tank van een auto. Ik haal de trekker over en raak de tank. 'Geef me je aansteker.' roep ik. Ze zoekt in haar tas en geeft de aansteker aan mij. 'Op hoop van zegen.' zeg ik en gooi de aansteker naar de auto.

'Toen ontstond er een vlam die de walkers aantrok. Zo konden we weg komen.' zeg ik. 'Jullie hebben veel meegemaakt.' zegt Carl. 'Jullie net zo. Iedereen heeft veel meegemaakt.' zeg ik. 'Dat klopt iedereen heeft veel meegemaakt. Maar laten we gaan slapen. Het wordt al laat.' zegt Rick. Iedereen knikt en zoekt een fijn plekje om te slapen.

Ik ga naast Carl liggen en sluit mijn ogen. Ik val algauw in slaap.

'Mama? Papa?' roep ik hard. Ik ren naar ze toe maar deins gauw weer terug als ik zie wat het zijn. Walkers. 'Mama? Papa?' schreeuw ik. Violet komt vrolijk aangerend. 'Violet pas op.' gil ik. Het is al te laat. Mama bij haar in haar schouder terwijl papa haar in haar arm bijt. 'Violet nee.' schreeuw ik. Ik richt mijn pistool en schiet ze alle drie door het hoofd heen. Ik ren gauw weg en laat me een eindje verderop op de grond zakken.

'Dit is niet echt, dit is een droom. Dit is niet echt, dit is een droom. Dit is niet echt. Wordt wakker. Wordt wakker.' gil ik.

Ik schiet overeind. Ik adem snel en de druppeltjes zweet staan me op mijn voorhoofd. Weet een nachtmerrie. Ik zucht even. Wanneer houden ze nou eindelijk een keer op? Het is gebeurd. Ik heb me er al bij neergelegd maar die nachtmerrie's blijven terug komen. Ik wil dit niet meer. Ik probeer mijn best te doen maar het lukt niet. Elke keer als ik mijn ogen sluit zie ik hun. Ik zie hoe ze worden verscheurd en van me af worden genomen. Ik blijf altijd achter zonder hun.

Die nachtmerrie's moeten stoppen.