He saved me ft Carl Grimes (voltooid)

65// he saved me

Pov Savanna

Ik klim op het schuurtje en ga zitten. Vanaf hier kan ik alles goed zien. De mensen die weer vrolijk met elkaar praten, kinderen die spelen en het belangrijkst ik kan mijn toekomst hier zien. Buiten is het nog altijd hetzelfde en dat zal ook niet veranderen. Niemand weet hoe je het stopt.

Ik ben zoveel kwijt geraakt maar ik heb er ook zoveel voor terug gekregen. Ik pruts wat aan mijn ketting en haal een een boekje samen met een pen uit mijn zak. Ik sla het boekje open. Ik heb elke dag vanaf de kerk iets opgeschreven tot vandaag. Ik begon te schrijven om de herinneringen niet kwijt te raken, maar soms is het goed herinneringen los te laten. Ik pak mijn aansteker uit mijn zak en hou deze bij de punt van het boekje.

Ik steek het aan en kijk toe hoe het langzaam op gaat in de vlammen. Ik hoor wat geritsel achter me en binnen no time voel ik twee armen om mijn middel heen. Ik giechel een keertje. 'Wat was je aan het doen?' vraagt hij. 'Herinneringen verbranden.' zeg ik en ga met mijn hand door het as van het boekje. 'Goede of slechte herinneringen?' Ik kijk hem even aan. 'Slechte.' antwoord ik. 'Dan is het goed.' hoor ik hem mompelen.

Ik haal zijn hoed van zijn hoofd en schuif zijn haar een stukje opzij. 'You don't have to hide it.' mompel ik zacht. 'Dat weet ik. Maar het blijft lastig.' Ik zie hem even slikken. Ik zet zijn hoed weer op zijn hoofd en geef hem een lange zoen. 'Carl? Mag ik vragen waarom je me die avond gered hebt?' mompel ik al vragend. 'Ik had je een tijdje gevolgd. Je was bijzonder. Die avond was eigenlijk toeval. We hoorden een schot en gegil.' zegt hij. 'Had me gewoon dood laten gaan.' zeg ik bijna onverstaanbaar.

'Nooit van mijn leven.' zegt hij. 'We zijn zoveel kwijt geraakt.' mompel ik. In mijn hoofd maak ik een opsomming van de mensen die we beide zijn verloren. 'Maar ik heb er iets moois voor terug gekregen.' zegt hij en trekt me dicht tegen hem aan. 'Ik mis haar, maar het gevoel wordt minder. Ik mis mijn ouders ook niet zo erg meer.' zeg ik. 'Alles had gewoon tijd nodig.' zegt hij.

Ik ben al bijna dood geweest, al een aantal keer. Tijd is er eigenlijk niet. Dat heeft Carl me ooit zelf verteld maar toch hebben we nog een jaar zien te overleven. Over drie weken word ik zeventien. Carl is net zeventien geworden. Het liefst word ik samen met hem oud maar die tijd is er gewoon niet. We worden hooguit 22, niet ouder want die tijd is er gewoon niet. Niet in deze wereld.

'Savanna? Die dag in het bos, ik was blij dat ik je vond. Ik was blij dat je mee ging. Je was bijzonder. Voor mij maar ook voor de groep. Je hebt zoveel voor ons gedaan. Zoveel voor de groep. Je zet altijd door en dat maakt je speciaal. Je bent het meisje van mijn dromen.' zegt hij en glimlacht even. Alleen al zijn lach maakt me warm van binnen en laat de vlinders in mijn buik rond doen vliegen. Ik ben echt verliefd op deze jongen.

Ik leg mijn hoofd op zijn schouder en samen kijken we naar de zonsopgang. De lucht kleurt licht roze met oranje terwijl de zonnestralen zich een weg banen door de wolken. Ik voel Carl mijn hand vast pakken en zijn vingers door de mijne vlechten.

'Die dag, ik ben je echt zo dankbaar. Je hebt zoveel voor me gedaan. You saved me. Toen ik je kwijt was, was ik zo bang dat ik je niet meer terug zou vinden. Maar kijk, hier zitten we dan. Samen te kijken naar de zonsopgang. Ik hou echt met heel mijn hart van je Carl. De wereld krijgt ons niet klein. Samen kunnen we de hele wereld aan. Zolang we maar samen blijven.' mompel ik. Ik voel zijn zachte lippen op die van mij. Ik glimlach even tegen zijn lippen aan en sluit mijn ogen. Na een tijdje trek ik terug en leg mijn hoofd weer op zijn borst. Zonder hem zat ik hier niet.

He saved me.

Hey hoi, officieel zou dit nu het laatste hoofdstuk zijn maar dat is bet niet. Ik had mezelf voorgenomen toen ik dit boek zou schrijven intotaal 65 hoofdstukken te schrijven maar dat worden er nu 72 dus ja

XxAyella❤️