POV Nikola Właśnie dojechaliśmy do stolicy Polski. Na 12 mamy koncert. Aktualnie jest jedenasta, a my się szykujemy do występu. Na naszym koncercie będą też występowały Ania i Amelia. Pół godziny przed występem..... Mieliśmy już próbę. Nagle ktoś do mnie zadzwonił przez Skype. Okazało się że to Marcus i Martinus. Odebrałam. - Hej Nikola, możesz zawołać Karinę? - spytał Marcus. - No już jestem. - powiedziała Karina, a ja nawet nie zauważyłam gdy przyszła. - Dziewczyny, bo to był naprawdę zakład. Możemy wam to udowodnić. - powiedział tym razem Tinus. W tej chwili na ekranie widzieliśmy te dwie dziewczyny, które dwa dni temu, całowłowały się z M&M. - Część dziewczyny. Przepraszamy was bardzo za tamtą sytuację. Mieliśmy takie zadanie. Po za tym my mamy już chłopaków. Proszę wybaczcie im. Oni was naprawdę kochają. - wyjaśniła jedna. - Dzięki że nam to wytłumaczyliście. A możecie dać nam widok na chłopaków? Musimy porozmawiać. - spytałam dziewczyny. - Jasne. - odpowiedziała tym razem inna mi dziewczyna. Po chwili widzieliśmy już chłopaków. - Jeżeli dowiemy się że to co powiedziały te dziewczyny to nie prawda. To przysięgam że was nawet Google nie wyszuka. - poinformowała ich moja siostra. - Czyli nam wybaczcie? - spytał Mać. - No niech wam będzie. Dobra my kończymy zaraz zaczynamy koncert. - stwierdziłam i po krótkim pożegnaniu się rozłączyliśmy. Po koncercie w busie....... - Nikola ty pamiętasz że dzisiaj spotykamy się z Staśkiem? - powiedziała Kara. - Pamiętam, a na którą i gdzie mamy się z nim spotkać? - spytałam. - O 19, przy złotych tarasach. Czyli została nam godzina. - oznajmiła. Zaczęliśmy się szykować. Karina wybrała ten strój:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
(Bez torebki - aut.) A ja ten:
Ups! Ten obraz nie jest zgodny z naszymi wytycznymi. Aby kontynuować, spróbuj go usunąć lub użyć innego.
(Bez okularów i plecaka - aut.) Wzięłam jeszcze telefon do ręki i ubrałam kurtkę. Przy złotych tarasach..... Jest równo 19. Nikogo nie ma oprócz nas. Czekaliśmy tak jeszcze 15 minut. - Dobra chodźmy już, nie ma co dalej tu stać. - powiedziałam gdy nagle poczułam ból z tyłu głowy. Upadłam na ziemię. Usłyszałam tylko to: - O Boże! Nikola co się stało?! - krzyknęła moja siostra. Nagle za nią zauważyłam Jessicez patelnią. (Nie wiedziałam co dać, więc wypadło na patelnie. Bardzo mądrze. - aut.) - Karina! Uważaj! - ostrzegłam ją, ale było już za późno. Dostała patelnią w łeb. Po chwili ogarnęła mnie ciemność.
••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••••• Kolejny rozdział. Trochę krótszy. Mam nadzieję że wyszedł. Przepraszam za błędy. Chcecie perspektywy innych bohaterów?
