Blood Promise - Empire of chaos and knowledge: boek 1

🌿ℋ2

'S nachts was het altijd muisstil in de gangen van het kasteel. Afgezien van de Nachtwachten was er geen magiër te zien. Het was donker in het kasteel, maar toch werden de gangen verlicht door de fakkels langs de wanden.

Het enige wat ik hoorde was het gedempte geluid van mijn voetstappen die me naar de bibliotheek brachten. Het was er erg donker en omdat hier geen fakkels hingen kwam mijn magie goed van pas. Een witte gloed verscheen boven mijn handpalm. Ik stuurde de lichtbol wat naar voren zodat ik kon zien waar ik naar toe liep.

Met stevige passen liep ik naar achter in de richting van het verboden gedeelte van de bibliotheek en begon aan mijn zoektocht naar boeken over de rebellen. Meestal hadden we bibliotheekpersoneel die de boeken in niet meer dan een minuut bij elkaar had gezocht, maar aangezien iedereen sliep zou ik het zelf moeten uitzoeken.

Na twee uur gezocht te hebben staakte ik de zoektocht. Ik kon geen enkel boek vinden over de rebellen. Zelf niet met een opsporingsspreuk. Ik trapte gefrustreerd tegen één van de stoelen wanneer een vel licht vanuit mijn ooghoeken scheen.

'Wie is daar? Het is verboden rond deze tijd nog door het kasteel rond te zwerven,' hoorde ik achter me. Ik draaide me om en zag Dannyl staan. Ik schoof de capuchon van mijn mantel af en sloeg mijn armen over elkaar heen.

'Mevrouw El Dor, wat doet u hier rond deze tijd,' vroeg hij verbaast.

'Ik ben jou geen uitleg verschuldig Dannyl, maar vertel mij eens waarom jij hier bent,' vroeg ik hem met een opgetrokken wenkbrauw.

Hij liet zijn formele houding zakken wanneer hij merkt dat ik alleen ben. Hij trekt zijn rechter mondhoek op en knikt naar de boeken in zijn hand.

'Ik kom deze terug brengen. En aangezien je hier toch bent kan je me mooi helpen.' Hij drukte de helft van de boeken in mijn hand en liep triomfantelijk naar eén van de kasten.

'Pardon? Ik ben hier niet om jou slaafje spelen Dannyl.' Ik gooide de boeken op de tafel naast me en keek ernaar.

Geschiedenis van de Rebellen 3025 - 3039

Ik pakte het boek en keek naar de andere boeken. Ze gingen allemaal over de rebellen. Hier was ik twee uur naar opzoek geweest. Ik voelde woede in me opborrelen. Een slechte eigenschap van de magiërs. We worden snel boos. Maar sommige hebben het beter onder controle dan anderen.

'Dannyl, je bent jezelf ervan bewust dat je een paar regels hebt overtreden, toch?' Ik hoorde hem luid lachen achter me.

'Ik heb geen idee waar je het over heeft koniging. Zou je even een boek willen aangeven?' grijnste hij.

Op dat moment verloor ik mijn zelfbeheersing en duwde de houten ladder met een simpele spreuk onder hem vandaan. Ik stak mijn hand naar hem uit en duwde hem met een onzichtbare kracht tegen eén van de boekenkasten aan.

'Jij hebt geen enkel recht om me tegen te spreken Dannyl. En nu ga je me vertellen wat je hier te zoeken hebt zonder mijn toestemming. Ik geef je tien seconde om jezelf te verklaren,' zei ik kil. Ik zag hem slikken. Hij wist hoe gevaarlijk ik kon zijn wanneer ik mijn beheersing verloor.

'Maledictus Davina! Beheers jezelf. Alsjeblieft,' piepte hij wanneer ik onbewust zijn luchtpijp dicht kneep wanneer ik nog een golf energie op hem afstuurde.

'Davina!' Langzaam begin ik te beseffen wat ik deed. Ik stapte naar achter, vouwde mijn handen samen en duwde ze tegen mijn borst aan. Ik wilde hem vermoorden. Ik zocht naar hou vast en liep zo ver mogelijk van Dannyl vandaan. Ik wilde hem niet pijn doen.

'Je hebt het niet meer onder controle hè?' vroeg Dannyl met een schorre stem. Ik keek hem aan en zag hoe hij met zijn hand over zijn keel wreef. Ik beet op mijn kiezen en balde mijn handen tot vuisten.

'Het is beter als je nu gaat Dannyl,' mompelde ik terwijl ik in mijn handen wreef.

Hij had gelijk. Met de dag begonnen mijn krachten zich te vergroten. Een prachtig geschenk, maar magie heeft altijd een prijs een negatieve kant. De zelfbeheersing. Voor een normale magiër zou het niet zo moeilijk moeten zijn om kleine beetjes energie vrij te laten, maar ik was geen normale magiër. Ik was de laatste overgebleven erfgename van Sarénia El Dor. De eerste magiër die ooit geleefd heeft. Ze is een godin voor ons allen. Aangezien Renzo haar krachten niet geërfd had was ik de gene die al haar krachten op me moest nemen.

'Davina je hebt jezelf niet meer onder controle,' herhaald hij. Ik bal mijn handen tot vuisten en zucht bevend mijn ingehouden adem in.

'In de naam van Sarénia! Ik weet dat ik mezelf niet meer onder controle heb Dannyl.' Ik laat me zuchtend zakken op de stoel en sla doelloos een boek open die voor me staat.

'Laat me je helpen,' zucht hij als hij het boek weer dichtklapt en op de stoel naast me komt zitten. Door onze bollen licht die boven ons zweven zie ik hem licht glimlachen.

'Je hebt het te druk om je nu met mij bezig te houden Dannyl,' zucht ik. Ik wrijf met mijn hand over mijn ogen en doe even mijn ogen dicht om te genieten van de stilte die volgde.

'Ga je me nou nog vertellen wat je hier doet?' Vroeg ik. Ik hoorde Dannyl zachtjes lachen.

'Ik kwam hier om boeken terug te brengen.' Het was weer even stil. 'Mag ik vragen waarom je zo geïrriteerd was dat je zo even besloot mij haast te vermoorden?' Ik opende mijn ogen en zag dat hij zijn ellebogen op de tafel had gezet en zijn hoofd in zijn handen liet rusten.

'Ik was op zoek naar die,' zei ik terwijl ik wees naar de boeken over de rebellen. Dannyl stapelde drie boeken op elkaar.

'Je kan beter stoppen met zoeken. Hier in staat alle informatie die je nodig hebt.' Hij liep met de andere boeken naar de kasten en legde ze terug. Ik klemde de boeken vast onder mijn mantel en knikte Dannyl toe. Net voor ik me omdraai om weg te lopen hielt ik halt.

'Dannyl?' Hij klapt de ladder dicht en zet hem tegen één van de kasten aan voor hij zich naar me omdraait.

'Neem wat rust,' zei ik voor ik de bibliotheek uit liep terug naar mijn slaapkamer.