Blood Promise - Empire of chaos and knowledge: boek 1

🌿ℋ17

De nacht was alweer gevallen toen er op mijn deur geklopt werd. Ik zwaaide vanaf mijn bed met mijn hand en de deur ging van het slot af.

Ik lag op de lakens en keek weg van het bewegende schilderij op het plafond naar de deur die voorzichtig werd gesloten.

'Dannyl.' Ik zat recht en zag hoe hij een kleine houten kist naast me op het bed neer zette. Hij hurkte neer en pakte mijn hand vast.

Ik trok mijn hand terug en keek hem wantrouwend aan. Hij zuchtte en keek naar me op.

'Wil je alsjeblieft je hand op de kist leggen Davina?' vroeg hij beleefd dit keer. Ik bleef hem wantrouwend aan staren maar legde na een tijdje dan toch mijn hand op de kist.

'Wat zit erin?' vroeg ik toen ik naar de houten kist onder mijn hand keek. Dannyl schudde zijn hoofd en pakte de kist weer op. Hij ging op de rand van mijn bed zitten en bekeek de kist van alle kanten.

'Hier.' Hij gaf me het boek die hij eerder had gelezen in de stallen.

Ik pakte het boek van het bed af en probeerde de geïrriteerde zuchtten van Dannyl te negeren terwijl ik de kleurloze schets in het boek bekeek.

Ik keek op van het boek naar de kist. Het was dezelfde kist als in het boek.

Ik keek weer terug naar de schets en merkte op dat er iets wat leek op een edelsteen aan de zijkant van de kist zat. Het leek haast op de robijn die ook op Sarenia's dagboek had gezeten.

Ik keek weer op naar de kist en pakte het uit de handen van Dannyl. Hij keek fronsend toe toen ik de kist rustig rond draaide tot ik, zoals verwacht, de rode robijn zag.

Ik gleed mijn mijn vingers over de robijn en zag hoe het oplichtte. Na een paar seconden hoorden we een klik.

De bovenkant van het houten kistje klikte open. Ik keek op naar Dannyl die verbaast naar de kist zat te kijken. Ik legde mijn hand op de deksel van de kist.

'Nou waar wacht je op? Ik heb een hele dag besteed om die kist op allerlei manieren open te breken, dus open het,' bromde Dannyl toen hij zijn ellebogen op zijn benen zette en met beide handen zijn donkere, blonde haar geïrriteerd door de war woelde.

Ik opende de kist en fronste verbaast. Op de bodem van de kist lag maar één voorwerp. Ik pakte het verbaast op en liet het voor Dannyl's neus hangen.

'Een sleutel? Ik heb al mijn tijd besteed om die kist open te maken voor een verdomme sleutel? Maledictus!' Zei Dannyl terwijl hij kwaad naar de sleutel voor zich keek. Ik schudde mijn hoofd en pakte de ketting waar de sleutel aan hing met mijn andere hand vast. Ik draaide de sleutel rond tussen mijn duim en wijsvinger en keek er gebiologeerd naar.

'Je weet dat als er een sleutel is er ook een deur is?' Zei ik tegen hem. Hij was even stil en pakte snel het boek van mijn schoot af. Hij wapperde met zijn handen boven het boek en sloeg met een onzichtbare kracht steeds weer een bladzijde om.

Ik keek terug naar de gouden sleutel en fronste. Ik kende alle gangen en kamers in het kasteel en de andere gebouwen op het kasteel terrein. Zelfs de geheime gangen wist ik op mijn duimpje. Ja, er waren hier gesloten en geheime ruimtes, maar zelfs daar wist ik van. Het was immers mijn eigen kasteel. Dus waar deze sleutel ook voor diende, het was zeker niet van een deur in dit kasteel of in één van de andere gebouwen op dit terrein.

'Laat het rusten, Dannyl. We zoeken dit later wel uit. Het zal vast niets belangrijks zijn,' zei ik toen ik de sleutel in zijn handpalm legde. Hij keek er even naar en schudde toen zijn hoofd.

'Sarénia was jou familie. Jij hoort dit bij je dragen.' Hij hing de ketting voorzichtig om mijn nek. Ik keek naar beneden en pakte de sleutel weer vast. Dannyl stond op en zette het kistje op mijn bureau samen met het boek.

'Heb je de Generaal en de magiër trainer al ingelicht over de situatie?' vroeg Dannyl toen hij zich in mijn bureau stoel liet zakken. Hij steunde met zijn hoofd op zijn hand. Ik schudde mijn hoofd.

'Ik zal het Darius morgen vertellen. Hij zal het wel doorgeven aan Salekin.' Hij knikte.

'Wanneer ben je van plan te vertrekken?' Ik keek naar hem op.

'Zo snel mogelijk. Zodra het leger er klaar voor is vertrekken we meteen.' Dannyl knikte en hielt mijn blik vast.

'Ik ga mee,' zei hij plots. Ik was even sprakeloos en schudde langzaam mijn hoofd.

'Geen sprake van,' zei ik toen ik weer bij zinnen kwam. 'Je blijft hier met Darius en zal voor het rijk zorgen wanneer ik er niet ben.'

Dannyl trok een mondhoek op en kantelde zijn hoofd wat naar rechts. 'Heer Holister zal daar meer geschikt voor zijn,' glimlachte hij. 'Ik ga met je mee. Het is alweer een tijd dat ik er tussen uit ben gegaan.'

Ik sloot mijn ogen en beet mijn kiezen op elkaar. 'Dit is geen vakantie trip naar de exotische eilanden van Phantox, Dannyl. Dit is oorlog,' zei ik. Ik hoorde Dannyl grinniken en keek hem met samengeknepen ogen aan. Hij haalde zijn schouders op.

'Ik zie het verschil niet.'  Ik zuchtte en vervloekte hem zachtjes.

'Je ziet het verschil tussen leven en dood niet?' Hij leunde geamuseerd naar achterover op de stoel.

'Dus je wil zeggen dat ik het niet zou redden in een oorlog?' grijnsde hij al zag ik dat het hem raakte.

'Dat heb ik niet gezegd. Maar jou plek is niet in het vechten van deze oorlogen. Jij bent op je plaats tussen de boeken en ik zie jou meer de wereld rond reizen in plaats van deze belachelijke gevechten uit te voeren,' legde ik uit. Hij fronste.

'Als je het belachelijk vind waarom heb je er dan mee ingestemd?'

'Omdat het nodig is, Dannyl. Ik heb geen andere keus. Ik weet dat het steeds slechter gaat met de plantage's van heer Green. De oogst zal steeds vaker mislukken en op een gegeven moment zal de plantage droog staan. Het zou veranderen in niets meer dan as en als dat gebeurt, geld dat ook voor de magiërs. We hebben dat stukje grond nodig om te overleven.'

Het was stil. Niemand sprak meer. De magiër tegenover me stond op van de bureau stoel en liep naar de deur. Hij gunde me een lichte glimlach.

'Ik respecteer dat je aan me denkt Davina. Maar ik denk dat we beide weten dat ik volwassen genoeg ben om die beslissing zelf te nemen. Ik mag misschien niet zo kundig zijn als Darius, maar ik weet hoe ik mezelf moet verdedigen.' Ik keek hem gepijnigd aan. Hij draaide zich zuchtend om en deed de deur achter zich dicht.

'Mag Sarénia over jou waken, Dannyl,' fluisterde ik in het niets.