Blood Promise - Empire of chaos and knowledge: boek 1

🌿ℋ7

Met een ruk kwam ik overeind in mijn bed wanneer er 's morgens vroeg op mijn deur werd geklopt.

Twee slapeloze nachten waren eindelijk voorbij gegaan. Het gedonder heeft me wakker gehouden. Ik kon niet eens één oog sluiten.

Ik zette huiverend mijn voeten op de koude vloer naast mijn bed en liep naar de deur om hem open te doen.

'Opperhoofd.' Noori boog en liep langs me heen toen ik de deur verder voor haar open deed. Ze zette een dienblad met ontbijt op mijn bureau en liep me voorbij.

Strompelend liep naar mijn bureau en deed met een simpele gebaar met mijn hand de kaarsen uit.

Ik draaide me om naar Noori die naar de badkamer liep.

Zwijgend volgde ik haar de badkamer in en ontdeed me van mijn ondergoed en nachtjapon uit terwijl zij het bad met warm water vulde en er Fézae schelpjes in gooide. Meteen lag er een laagje sop op het water.

Ik liet me in het warme water zakken en deed mijn ogen dicht.

Noori pakte een zachte spons en duwde hem even onder het water voordat ze alle viezigheid van me waste.

'Wat is er aan de hand met heer Solin? Hij was vanochtend nogal stil aan tafel,' vroeg Noori.

Zuchtend keek ik naar het plafond. Noori legde de spons neer en gooide een kom met water over mijn haar waarna ze het inzeepte.

'Dannyl en ik hebben een meningsverschil,' mompelde ik even later toen ze het zeep eruit waste.

Ze knikte en zette de kom neer. Ik luisterde aandachtig naar het zachte geneurie van Noori die me even alleen liet.

Langzaam verdween het sop in het bad en verdween de warmte uit het water.

Ik legde mijn hoofd op de badrand en tikte met mijn vingers op het wateroppervlak waardoor er een paar bolletjes water omhoog vlogen.

Ik draaide ze rond boven mijn handpalm tot Noori terug keerde met een grote handdoek.

Ik stond op en voelde hoe de handdoek stevig om me heen werd geslagen.

'Praat met hem Davina,' zei Noori zacht voor ze de badkamer deur weer achter zich sloot.

Ik draaide me om naar de spiegel en zag hoe mijn hazel groene ogen terug staarde.

Wanneer ik me had gefatsoeneerd en had ontbeten liep ik mijn kamer uit en wandelde ik naar de tuinen.

Ik zette me neer op het randje van een spierwitte fontein en zag hoe mijn spiegelbeeld rimpelde wanneer mijn vinger in aanraking kwam met het water.

'Tante Davina!' Hoorde ik iemand achter me gillen.

Ik zag Cara lachend wegrennen van haar vader die achter haar aan rende. Ze sprong op me af waardoor ik houvast moest zoeken zodat ik niet meteen in de fontein donderde.

Renzo lachte diep en plofte naast me neer. Cara rende weer weg om op het stenen bankje aan de overkant te liggen.

Na een tijdje stonden we op en keken even naar het blije meisje voor ons die vanaf de bank steentjes de fontein in gooide. Niet dat het zin had want de steentjes ketsten door een onzichtbaar schild weer terug naar de grond.

'Ga je mee vanmiddag?' Vroeg Renzo toen hij een hand op mijn rug plaatste.

We liepen om de fontein heen naar het doolhof van rozenstruiken met een dollende Cara achter ons aan.

'Naar waar?' Ik keek hem verbaast aan.

'Moeders oude landhuis,' zei hij. 'Ik denk dat we de tuinen maar weer eens moeten onderhouden,' grinnikte hij.

Ik glimlachte hoofdschuddend en wuifde het weg.

'Vallan Green zal zijn werk heus wel gedaan hebben.'

Ik dacht aan de oude man die altijd een glimlach op zijn gezicht droeg. Ook al was zijn vrouw ongeveer twee jaar geleden overleden.

"Ze is op een betere plek nu."

Had hij met een kleine glimlach gezegd. Vallan Green had een hart van goud en was er voor alles en iedereen.

'Ik ga mee, maar vanavond zou ik jammergenoeg weer terug moeten keren naar het kasteel,' zei ik en ik ving een glimp op van een brede glimlach op Renzo's gezicht.

Ik keek glimlachend toe hoe Cara terug rende naar het kasteel waar ze haar moeders arm pakte en naar Renzo wees.

Sonea schudde haar hoofd en liep lachend met haar dochter naar binnen. Ik glimlachte naar mijn broer.

'Het gaat je goed,' glimlachte ik. Renzo keek met een kleine glimlach op me neer en sloeg zuchtend een arm om mijn schouders.

'Word het niet eens tijd dat jij een man gaat zoeken?' Grinnikte hij. Ik schudde mijn hoofd en keek hem aan.

'Ik heb geen tijd voor een gezin Renzo. Ik moet een heel land besturen, een leger trainen en om daarnaast ook nog een kind op te voeden lijkt me geen goed idee.' Renzo keek fronsend voor zich uit.

'Waarom zou dat niet kunnen? Je werk kan je delen met je partner en je laat je beste soldaat je leger trainen. Zo heb je eventueel tijd voor een kind. Ik zie het probleem niet,' mompelde hij.

Ik keek hem aan en beet in mijn wang. 'Ik ben daar nog niet klaar voor. Ik kan veel aan, maar een kind? Ik denk er nog niet eens aan.' Ik keek weer voor me en liep de trap op.

Renzo gaf me een kneep in mijn zij en boog zich dicht naar mijn oor zodat de wachten bij de deur hem niet konden horen.

'En toch kan ik niet wachten om oom te worden,' grijnsde hij. Ik rolde mijn ogen en mepte zijn hand van mijn zij af.

'Het is goed dat je mee gaat. We hebben lang niets meer gedaan met z'n tweeën.' Ik knikte en dacht terug aan onze tiener jaren.

Het waren geweldige jaren voor mij en Renzo. Of de andere magiërs het daarmee eens waren was zo zeker nog niet.

Het leek gisteren nog dat Renzo en ik de boel op zijn kop zette in het kasteel. En door de mondhoeken van Renzo die langzaam omhoog gleden wist ik meteen dat hij aan het zelfde dacht.

'Ik ga, maar weer eens kijken of ik mijn dochter geen hartaanval heb bezorgd,' grinnikte hij. Ik trok mijn wenkbrauw op een keek naar hem opzij.

'Een hartaanval?' Vroeg ik lachend. Renzo verborg zijn glimlach door een frons op zijn gezicht te plaatsen en sloeg zijn handen achter zijn rug.

'Ik liet haar schrikken toen ze druk was met studeren.' Ik schudde mijn hoofd en keek Renzo vermoeiend aan.

'Jij veranderd ook niets hè? Geen wonder dat ze me haast in de fontein wierp.' Hij lachte en keek voor zich. 'Je bent te vreemd voor woorden Renzo,' mompelde ik.

'Ik moet even naar mijn kamer voor we vertrekken. Zie ik je bij de poorten over een klein uurtje?' Vroeg ik.

Renzo knikte me gedag en liep in de tegenovergestelde richting naar de kamer van Cara.