Blood Promise - Empire of chaos and knowledge: boek 1

🌿ℋ11

Dannyl knikte bedenkelijk en verzocht de geleerde de ruimte te verlaten. Heer Holisten bleef even zitten en besprak snel iets met Solin voor hij opstond. Hij boog vluchtig voor me voordat ook hij de kamer verliet. Toen de deur achter me gesloten was sloeg Dannyl zijn armen over elkaar.

'Gecondoleerd met je broer Davina. Hij was een goede man,' zei hij voorzichtig. Ik knikte en beet mijn kiezen op elkaar. Zuchtend liet Dannyl zich weer in zijn zetel zakken en wreef met zijn hand over zijn gezicht.

'Je moet dit niet doen omdat-' ik kapte hem af en keek hem boos aan, wetend waar dit naar toe ging.

'Ik doe dit alles niet alleen vanwege Renzo. Deze aanvallen moeten stoppen. Want het zijn de meest onschuldige mensen die hier telkens slecht vanaf komen. Dit keer was het mijn broer, maar wie zal het de volgende keer zijn? Een burger? Jij?'

Dannyl haalde zijn hand van zijn gezicht en kneep in zijn neusbrug.

'Ik vraag niet om jouw toestemming Dannyl. Het staat vast,' zei ik terwijl ik met mijn wijsvinger op de tafel tikte. Dannyl knikte en keek me even aan voor hij een kleine glimlach op zijn gezicht tevoorschijn haalde. Blij dat iemand het eens was met zijn gestoorde ideeën.

'Dan ben ik blij dat je het met me eens bent. Ik stel voor dat we morgen beginnen met de voorbereidingen en het bespreken van strategieën,' glimlachte hij. Ik knikte resoluut en ademde diep in en uit. Dannyl stond op en liep op de deur af. Toen hij langs me liep legde ik mijn hand lichtjes op zijn pezige schouder.

'Het spijt me van gister,' mompelde ik terwijl ik strak voor me keek. Hij was even stil en keek me vol verbazing aan. Dannyl wist dat ik nauwelijks mijn excuses aanbood aan iemand dus was hij van zijn stuk gebracht. Hij knikte stomverbaasd en liep verder de zaal uit. Na een paar minuten draaide ik me om en liep uiteindelijk ook de zaal uit.

Er heerste een gepaste sfeer in het kasteel voor een dag als deze. Het was doodstil en als je iemand voorbij liep zeiden ze niets tegen me en knikte ze stilletjes. Ik was de magiërs er dankbaar voor, maar de medelevende blik in hun ogen had ik niet gemist. Ik had hun medelijden niet nodig.

Ik sloeg mijn armen achter mijn rug en liep geruis loos door de gangen naar de magiërshal, waar de magiërs 's avonds bij elkaar kwamen om de laatste roddels van de week met elkaar te delen of een kop thee te drinken.

Toen ik de hal binnen stapte verstomde de gesprekken tot een gefluister. Ik zuchtte wanneer ik tientallen ogen op me voelde branden. Ik keek de kamer rond en zag hoe ze hun blikken afwenden en zich weer richtte op hun gesprekspartner.

'Davina!' hoorde ik links van me. Nadea wenkte me en knikte naar een lege plek op de zetel naast haar. Ik liet me naast haar neerzakken.

'Wat is 't een verrassing u hier te zien,' mompelde ze verbaast. Ik nam het haar niet kwalijk. Ik kwam hier nauwelijks. Ik zonderde me liever af van de drukte en bleef in mijn vleugel van het kasteel, maar vandaag zou ik elke afleiding met genoegen aannemen.

Glimlachend schudde ik mijn hoofd en sloot mijn hand om het kokendhete kopje voor me. Fysieke pijn had me nooit echt gedeerd. Het was een harde les geleerd van mijn vader.

Elke avond hadden we aan een ronde tafel gezeten buiten in een paviljoen, die verborgen lag diep in het hard van de rozen tuin. De eerste keer had hij kokendhete water over zijn eigen handen gegoten.

Ik had geschrokken geprobeerd de hete kan uit zijn handen te rukken, maar trok mijn handen al snel terug wanneer mijn vingertoppen in aanraking kwamen met de kokendhete kan.

"Je moet je op iets anders concentreren dan de pijn. Pijn was enkel een gedachte. En gedachtes kon je onderdrukken." Had hij gezegd.

'Voor alles een eerste keer, niet waar?' mompelde ik toen ik een nipje van de thee nam.