Blood Promise - Empire of chaos and knowledge: boek 1

🌿ℋ9

'Cara ga meteen naar je vader. Zeg dat jullie naar de bunkers moeten gaan. Het is daar veilig.' Ze bleef even staan en kneep ik mijn onder arm. 'Ga nu!' riep ik toen ik haar de richting van de woonkamer op duwde. Ik rende achter de wacht aan die ons had gewaarschuwd.

'Het zijn de Vikings opperhoofd!' Hoorde ik vaag achter me. Ik liep naar buiten en haalde een extra schild op om het landhuis te verdedigen. Hoe zijn die verdomme Vikings door het bos gekomen? Ik voelde hoe de Vikings hun wapens tegen het schild van het landhuis sloegen. Het eeuwenoude schild haperde, maar brak niet. De Vikings wisten dat ze geen kans zouden maken tegen een magiër schild en toch bleven ze door hameren met hun bijlen en kapmessen.

Afleiding. Net wanneer ik dat dacht ontplofte er stukken grond binnen het schild wat verder op. Een hoge piep vulde mijn oren. Mijn handen gleden automatisch naar mijn oren en schermde ze af voor het geluid van de volgende ontploffingen. Met een pijnlijke oren keek ik weer voor me. Vikings kwamen uit zelfgegraven hollen en stormde joelend op ons af. Meteen kwamen de wachten en ik in actie.

Ik riep mijn magie op en liet een paar vikings achteruit vliegen door een krachttreffer. Ze stonden weer op en gooide wat kleinere werpmessen en bijlen op ons af. Ik trok mijn schild op zodat de de wapens me niet konden verwonden en schoot nog een paar krachttreffers.

Snel rende ik naar voren en liet mijn zwaard uit mijn schede glijden. Snel sneed ik ermee langs de borstkas van de eerste Viking die ik tegen kwam. Hij deinsde sissend achter uit er haalde uit mijn zijn bijl. Ik ontweek zijn slag en stak mijn zwaard recht door zijn hart.

Een paar schoten van pistolen vulde mijn oren. Ik draaide me vliegensvlug op en stak mijn vrije hand op. Drie kogels zweefde recht voor mijn neus in de lucht. Ik draaide de kogels knarsetandend om en liet ze weer terug vliegen naar de eigenaar. De Viking viel neer en liet het wapen uit zijn handen rollen.

'Davina!' Snel draaide ik me snel om en zag hoe Renzo en Viking neerstak die me wilde bespringen. Ik voelde hoe de rug van Renzo die van mij raakte. Ik keek even over mijn schouder en dacht aan hoe ik Renzo in elkaar zou rammen wanneer dit allemaal voorbij was.

'Maledictus Renzo! Ik heb je gezegd in de bunkers te blijven!'  Ik blies twee Vikings omver met harde windtreffer. Renzo haalde uit met zijn zwaard naar een Viking die aan kwam rennen.

'Ik laat je dit niet alleen doen,' riep hij terug toen hij weer op een ander inhakte. Een vrouw rende op me af. Ik trapte haar op haar knie, trok haar aan de hoorns van haar helm dichter naar me toe en sloeg de handvat van mijn zwaard tegen haar slaap.

'Ik heb geen hulp nodig,' bromde ik toen ik een andere Viking weg slingerde met een treffer. Renzo reageerde hier niet op en rende naar zijn volgende slachtoffer.

Het was een chaos. De wachten en Vikings slachten elkaar af totdat er bijna niets meer van over was. Ik schreeuwde het gefrustreerd uit en blies een enorme schoktreffer naar de zes Vikings voor me.

'Terugtrekken!' Werd er door één van de Vikings geschreeuwd. De Vikings met pistolen schoten blind naar achter om zo weg te rennen naar de hollen waarin ze het schild binnen waren gestormd. Ik stuurde een paar schoktreffers, maar die ontweken de Vikings door in hun tunnels te springen. Ook de Vikings die voor de afleiding zorgde trokken zich terug en renden de bossen in. Een achtervolging inzetten had geen zin.

Toen de Vikings volledig uit het zicht waren ontstond er een glimlach op mijn gezicht. We hebben het gehaald. Ze zijn weg.

'Renzo ze zijn weg,' riep ik naar mijn broer terwijl ik me omdraaide. Zijn ogen stonden wijd  en moeilijk slikte hij. Fronsend gleden mijn ogen naar beneden. De glimlach die eerder op mijn gezicht was geplakt was nu nergens meer te bekennen. In het midden van zijn borst strekte een prachtige, vel rode bloem zich uit, die haar bladeren uitvouwden over zijn shirt. Langzaam zakte hij door zijn knieën.

'Nee, nee, nee, nee, nee.' Ik rende naar hem toe en gooide mijn zwaard op de grond. Net voor hij op de grond viel legde ik mijn handen onder zijn hoofd en zette hem op mijn schoot. Dit kan niet waar zijn. Het kan niet. Mijn ogen gleden over zijn borst maar de wond was er nog steeds. Stevig drukte ik mijn voorhoofd op de zijne en schudde mijn hoofd.

Renzo keek me happend naar adem aan en glimlachte licht. Een straaltje bloed druppelde uit zijn mond over zijn wang. Ik pakte zijn hand stevig vast en smeekte hem om bij me te blijven. Renzo kneep zwak in mijn hand en opende zijn mond.

'Bespaar je kracht. Ik... Ik kan dit weer goed maken,' ratelde ik. Renzo schudde zijn hoofd en greep mijn hand wat steviger vast.

'Davina,' fluisterde hij zacht. Ik schudde mijn hoofd en snikte. 'Let een beetje op de meiden en jezelf. Zeg ze dat ik van ze hou...' Een enorme prop kropte zich op in mijn luchtpijp zodat er een naar geluid uit mijn keel kwam.

'Renzo alsjeblieft. Laat me je helen,' zei ik trillend. Hij glimlachte en hoestte. Een straaltje bloed liep langs zijn lippen over zijn wang en viel op het felle groene gras.

'Ik zal over je waken Davina,' fluisterde hij met zijn laatste ademzucht. Een blauwe gloed verliet zijn lichaam. Het vloog een tijdje stil boven zijn lichaam maar verdween doen uit het niets.

Mijn hart stond stil. Dit was oneerlijk. Hij verdiende dit niet. De ruis in mijn oren werd alsmaar erger en ik legde mijn hoofd weer op die van Renzo. Zijn ogen staarde me dof aan. Ik beet mijn kiezen op elkaar om mijn snikken te dempen. Ik vergat alles en iedereen om me heen.

Toen voelde ik niets meer. Ik staarde enkel naar het levenloze lichaam voor me. Het lichaam van mijn bloedeigen broer. De man aan wie ik alles kon vertellen. De enige die ik volledig vertrouwde.

Ik trok hem trillend naar me toe en wiegde hem heen en weer alsof ik hem zo wakker kon maken. Alsof hij sliep. Maar dat deed hij niet. Hij werd niet wakker. Ik sloeg trillend een hand voor mijn mond toen ik besefte dat hij dat ook nooit meer zou doen. Hij lag daar maar te staren in het niets.

Ik blies schokkend mijn ingehouden adem uit en deed met trillende vingers zijn ogen dicht nog net voor zijn huid en beenderen veranderde in zijdezachte stof die langzaam afbrokkelden en als vallende boombladeren weg vlogen door een zachte bries. Ik keek op naar de plek waar de Vikings verdwenen waren.

Één ding was zeker. Ik zou hen voor altijd haten en als ik de kans kreeg,

Zou ik ze vermoorden.