Blood Promise - Empire of chaos and knowledge: boek 1

🌿ℋ16

Wanneer Cara klaar was met haar les liep ze met een zachte glimlach op me af. Ik sloeg mijn armen om mijn jongere nichtje heen en glimlachte terug. Samen liepen we om het Magiërcollege terug naar het kasteel.

'Dus wat nu? In elkaar gebeukt worden door een reus zoals Darius zijn zoon? Geweldig!' Zei Cara terwijl ze een blonde pluk haar uit haar gezicht blies. Een lach verliet mijn mond.

'Hij was wel erg hard voor je niet waar?' Lachte ik. Ze keek me kort aan en balde haar vuisten.

'Dat is niet grappig,' mompelde ze.

'Ooit zal je hem verslaan. Maak je geen zorgen.' Ze rolde haar ogen en stapte de trap op.

'We zullen zien.' We liepen het kasteel binnen en gingen regelrechts door naar het reusachtige balkon aan de voorkant van het kasteel.

Ik zette me neer op een houten geweven stoel en keek naar Cara die tegenover me plaats nam. Ze keek op zei naar het grote kasteelterrein. De bloemen in de kasteeltuinen leken vandaag nog feller en kinderen vanuit het Magiërcollege liepen over het terrein terug naar huis. Sommigen bleven hangen met hun vrienden en lieten elkaar zien wat ze die dag hadden geleerd.

'Ik mis hem,' zei Cara plots. Ik keek terug naar haar en zuchtte, zag hoe ze haar gezicht achter een gordijn van zacht haar verborg.

Ze verdiende dit niet. Ze was te jong om haar vader zo plots te verliezen. En dan hebben we Solena die geen oog meer had voor haar bloed eigen dochter. Ik wist niet eens waar die vrouw uithing op dit moment.

'Davina?' Vroeg ze twijfelend na een lange stilte. Ik mompelde iets wat leek op een "ja" en wachtte afwachtend tot ze iets zou zeggen. Cara begon aan een los hangend draaitje van haar rok te friemelen alsof ze zenuwachtig was.

'I-ik wilde vragen of u mij- ik,' ze slikte en stopte tot mijn opluchting met het friemelen.

'Wilt u mij leren gedachtes lezen?' Ik staarde haar voor een moment aan een fronste. Ze wilde leren gedachtes leren?

'Het ligt aan hoe je het zal gebruiken, Cara. Vertel me, waarom wil je het leren?' Ze keek naar haar schoot en begon weer met het trekken aan het draaitje.

'M-mijn moeder. Ik wil het leren om mijn moeders gedachte te lezen. Er is iets met haar en ze weigert het me te vertellen.' Ik zuchtte, leunde naar voren om zo haar hand te pakken zodat ze, tot mijn irritatie, zou stoppen met het draaitje.

'Misschien verteld ze het je niet omdat het beter is om van niets af te weten.' Ze schudde koppig haar hoofd en keek me aan.

'Nee, het is niet zoals dat. Ik bedoel, ze is veranderd en ik weet dat ze verdriet heeft om vader, maar dat is niet het enige. Ze verbergt iets. Ik weet het zeker,' antwoordde ze vastberaden. Ze fronste en keek gepijnigd over de tuinen heen naar de zon die steeds lager aan de hemel kwam te staan.

Ik strekte mijn vingers en beet in mijn wang. Ik kan niet geloven dat ik dit doe. Renzo zou me zonder twijfel vermoorden als hij hier nog was. Ik keek naar mijn nichtje en zag hoe wanhopig ze was.

'Goed dan. Ik zal je het leren, maar ik zal je alleen leren om gedachtes te leren. Niets meer,' verzuchtte ik toen ik een wegwerp gebaar met mijn hand maakte.

Cara's ogen stonden plots wijd en ze sprong op van haar stoel om zo haar armen om mijn nek te slaan. Wat overrompeld door haar handeling sloeg ik langzaam ook mijn armen om haar middel.

'Dank u, tante,' glimlachte ze. Ik rolde mijn ogen en tikte op haar rug.

'Bedank me nog niet. Het leerproces zal niet zo makkelijk gaan als je denkt.' Ze negeerde mijn opmerking en zette zich vol enthousiasme terug neer in de tuinstoel met een enorme glimlach die niet meer van haar gezicht af te slaan was.

'Maar je zal me wel iets moeten beloven,' zei ik met een opgetrokken wenkbrauw. 'Je kan hier niemand over vertellen. De meeste weten niets van deze gave af en je zal het alleen op momenten gebruiken wanneer het echt nodig is. Ben ik duidelijk?'

Ze knikte en net wanneer ik dacht dat het onmogelijk was werd haar glimlach nog iets wijder.

'Duidelijk.' Ik knikte en zag hoe ze uit haar stoel sprong.  'Wanneer beginnen we?' vroeg Cara. Ik stond op en liep haar achterna richting de deur.

'We beginnen binnen vier dagen. In de tussen tijd geef ik je de opdracht om alle boeken die je kan vinden over gedachtelezen te vinden in de bibliotheek. 

Ze stopte met lopen en keek me met open mond aan. Plots was er geen spoor van een glimlach te bekennen op haar gezicht.

'M-maar dat zal weken duren voordat ik ze allemaal heb gevonden! Ik kan dat toch niet doen in vier dagen?' Riep ze naar me. Ik liep haar voorbij en keek over mijn schouder.

'Dan adviseer ik je om nu meteen te beginnen.'