Blood Promise - Empire of chaos and knowledge: boek 1

🌿ℋ8

Dravend reed ik op Luna achter Renzo, Sonea en een paar wachten aan. Cara had haar armen stevig om me heen geslagen en keek bewonderend om zich heen toen we door de schaduw bossen van Eldor reden, die aan de kust van de westerse zee lag. De bossen spreidde zich een stuk verder uit naar het noorden om zo nog een stuk land te verbergen. Kleine lichtjes zweefde door het bos en de lucht had vanaf hier een paars, roze gloed. Een paar heaynn en andere wezens aten van het vel groene gras dat op het bosgrond lag en hoog in de bomen zongen vogels een rustgevend lied.

'Davina?' Cara drukte haar wang tegen mijn rug en speelde met haar vingers met mijn gewaad. 'Waarom mogen we nooit iets aanraken in de schaduw bossen?' Ze wees naar een paar bloemen op de grond.

'De schaduw bossen zijn werkelijk waar prachtig, maar alles wat je hier ziet is niet zo onschuldig. Niets in dit bos is wat het lijkt Cara,' beantwoorde ik haar vraag. Ze fronste haar wenkbrauwen. Ik wees naar een prachtige boom waarvan het hout lichtbruin was en er roze bloesem aan de takken waren gegroeid.

'Zie je die boom daar?' Ze knikte. Ik gaf een kleine ruk aan Luna's teugel. Weg van Renzo en de anderen liepen we wat dichter naar de boom. Nu we dicht genoeg bij de boom stonden zag je een plakkerige stroop uit de boom sijpelen. De geur van honing drong mijn neus binnen.

'Is dat chocolade?' Vroeg Cara opgewekt. Ik schudde mijn hoofd.

'Dit is de diablos lignum. Het geeft een geur af die je het lekkerst vind en probeert je ernaartoe te lokken. Wanneer je in aanraking komt met de stroop ben je dood binnen een minuut,' antwoordde ik. Het was even stil.

'Ik denk dat ik het begrijp,' piepte Cara toen.  Ik begon weer achter Renzo aan te lopen en keek even achterom naar zijn dochter om te zien dat ze weer gebiologeerd naar alles om zich heen zit te kijken.

'Hoelang duurt het voor we bij het landhuis aankomen?' Hoorde ik Sonea vragen met een schorre stem. Ik stapte met Luna tussen de paarden van Renzo en Sonea. Ik gaf haar een kan met wat water erin. Meteen sloeg ze het water achterover en liet een lange zucht horen terwijl ik om me heen keek.

'Het zal minstens tien minuten duren voor we er zijn,' zei ik toen ik de kan weer opborg in één van de tassen die aan de zadel van Luna waren vastgebonden. Een paar minuten later kwamen we aan bij een stenen poort die prachtig was versiert witte bloemen.

'Eindelijk,' verzuchtte Renzo. We reden door de poort heen en stapte op een pad van grind dat leidde naar het enorme landhuis. Toen we bij het landhuis aankwamen stapte ik af van Luna en draaide me om Cara te helpen met het afstappen.

'Luna we zullen vanavond weer wederkeren naar huis dus rust uit,' zei ik in gedachte tegen Luna. Luna liet een diepe zucht horen en liep achter de andere paarden aan die door een wacht naar de stallen gebracht werden.

Cara greep mijn hand en trok me enthousiast naar de twee zwaar uitziende deuren. Ik liep achter haar aan en liep moeders landhuis in.

'Het is prachtig hier,' zei Sonea met ingehouden adem.

Ik glimlachte en keek om me heen. Aan de muren waren prachtige witte bloemen gebloeid en de gouden muur daar achter lieten de gangen wat oplichten. De donker vloer gaf het landhuis weer een mysterieuze sfeer. Cara plukte een witte bloem van de muur. Zodra de bloem van de bruine tak verdwenen was groeide er meteen een andere daarvoor in de plaats.

Aan het eind van de gang ging ik de enorme woonkamer binnen en liep naar de muur met een groot raam erin. Ik keek naar buiten en zag de tuin prachtig was onderhouden. Een wat oudere man knipte met een tuinschaar een uitstekend takje af. Hij wreef over zijn voorhoofd en knikte goedkeurend toen hij zich keerde naar het landhuis en me voor het raam zag staan. Er gleed een brede glimlach op het gezicht van heer Green en hij stapte snel op het landhuis af.