Tüm insanların kalbi kırılır, tüm insanlar üzülür, tüm insanlar yıkılır... Fakat tüm insanlar ayağa kalkamaz. Ayağa kalkmak kolay bir iş degildir, sadece umudu olanlar yapabilir bunu. Pek çok insan ayağa kalkmak yerine yıkıldıkları yerde kalır ve kendisine acır, acı çeker. Ayağa kalkamadıkları veya kalkmadıkları için yerdeki gölgelere, karanlığa odaklanırlar. Unuturlar ki o gölgeleri de bir ışık oluşturur. Pes etmek yerine ayağa kalksalar ve ışığı, güneşi, o küçücük umudu görseler belki kendilerinde yeniden deneme veya hayata tutunma cesaretini bulabilirler. Tabii bunları yapmak çaba gerektirir, emek gerektirir. Ayağa kalktıktan sonra tekrar üzülecekler, tekrar düşecekler o gölgelerle dolu yola. Ve yalnızca umudu olanlar kalkabilecek yeniden, çünkü onlar her ne kadar karanlığın tam ortasında olurlarsa olsunlar güneşin varlığını ve her gün yeniden doğduğunu bilecekler. Umudu olanlar, ayağa kalkabilenler bilir ki eğer karanlık olmasaydı aydınlığın da bir önemi kalmazdı.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Denedim Olmadı
Non-FictionBurada farklı konular hakkında yazdığım deneme yazılarını, bazen de içimden gelenleri paylaşmayı "deneyeceğim".
