Hayatımızda gerçeği kavradığımız bazı anlar vardır. Mesela rezil olduğumuzu anladığımız o kısa ama sonsuz gibi gelen an. Mesela yanlış anlaşıldığınızı anladığınızda pişmanlık duyduğunuz o an. Biriyle bağlarınızın koptuğunu anladığınız o acı verici an gibi...
Ben bugün bittiğini anladım. En sevdiklerimle olan bağlarımızın koptuğunu hissettim. O acı veren andan sonra kabullendim. Kabullendiğimde bunun için kendime kızdım. Artık hiçbir zaman eskisi gibi olmayacak. Ailemiz hiçbir zaman tam olamayacak. Bu, çok üzücü. Fakat yapacak bir şey yok.
Ayrıca elimdekilerin kıymedini bilmediğimi de anladı. Ne mutlu ki, elimdekileri de kaybetmeden onların değerini anladım. Artık gidenler için üzülmek yerine, yanımda olanlar için sevineceğim. Ben de onlara destek olacağım.
Siz de artık kaybettiklerinize üzülmek yerine kazandıklarınıza sevinin. Eğer hiçbir şey kazanmadığınızı düşünüyorsanız, tekrar düşünün. Sonunda illa ki bir şeyler kazanırsınız. Bunu şimdi anlayamasanız bile, belki de ileride şükredeceksiniz.
Kim bilir?
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Denedim Olmadı
Non-FictionBurada farklı konular hakkında yazdığım deneme yazılarını, bazen de içimden gelenleri paylaşmayı "deneyeceğim".