Denedim Olmadı

Ruhsuz

   Şu günler biraz ruhsuz. Hayatım devam ediyor, her şey normal gibi. Aslında sevgimiz dışında hiçbir şey aynı değil.
Etrafıma bakıyorum. Insanları inceliyorum. Kendi kendimi dışlıyorum. Kendimi görünmez yapıyorum. Sanki bir sinema salonundaymışım da filme o kadar dalmışım ki bittiğinde uzun süredir hareket etmediğimi, hatta kendi varlığımı bile unutmuşum gibi. Sonrasında kendime gelmeye çalışmışım da yine de ağır ve yavaş hareket ederek evin yolunu tutmuşum gibi.
Amaçsız, hedefsiz, ruhsuz.
Hayattan tek beklentim sevdiklerimin iyi olması. Kendimle ilgili bir beklentim yok. Sadece etrafımdakileri hayal kırıklığına uğratmak istemiyorum.
Anılarıma sarılıyorum.
Kitaplarıma sığınıyorum.
Yaşamaya çalışıyorum. Ruhsuz olmak istemiyorum. Aslında içimde o kadar çok şey hissediyorum ki, bir yerden sonra hissetmemeye başlıyorum.
Ağlamak istiyorum. Ağlayamıyorum.
Gülmek istiyorum. Gülemiyorum.
Başkalarıyla gülerken birden ağlamak istiyorum.
Tek başıma ağlarken kendime kahkaha atıyorum.
Hayata ayak uydurmaya çalışıyorum.
   Kendimi bir kapalı bir kutu gibi hissediyorum. Sanki dışı renksiz, basit kartondan. Ama içi... Içi şu günlerde solmaya yüz tutmuş renklerimle dolu. Birinin kutumu açmasına ve renklerimi canlandırmasına ihtiyacım var.