Kendim için değil de başkası için mutlu olmak benim her zaman başıma gelen bir duygu değil. Belki biraz bencilce. Tabi ki başkaları için seviniyorum ama ilk defa bu durum canımı yaktığı halde bir başkası için mutluyum.
Gerçekten.
Onun için en iyisinin bu olduğunu biliyorum. Kalbim nasıl oluyor da hem bu kadar büyük bir mutluluğu hem de kendi üzüntümü kaldırabiliyor anlayabilmiş değilim.
Ama benim onun adına yapabileceğim bir şey yok mutlu olmaktan ve şans dilemekten başka. Alışmaya çalışıyorum yokluğuna. Her gün beraber güldüğümüz, eğlendiğimiz yerlerden geçiyorum mecburen. Ve kendimi çok yalnız hissediyorum. O duvarlar çok soğuk geliyor artık bana. Her kapalı kapı sanki bana karşı kapanmış gibi geliyor. O koskoca yerde yalnız hissediyorum.
Çünkü tek başıma olamasam da yalnızım. Bu ikisi arasında büyük bir fark var. Insan başkalarının yanında da yalnız hissedebilir.
Eskiden koridorlarda yürürken hep görürdüm onu. Artık orada yürürken onun uzaklarda olduğunu hatırlıyorum ve omuzlarım düşüyor, adımlarım yavaşlıyor.
Seni özlüyorum küçük insan.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Denedim Olmadı
Non-FictionBurada farklı konular hakkında yazdığım deneme yazılarını, bazen de içimden gelenleri paylaşmayı "deneyeceğim".
