Denedim Olmadı

Kırık Bir Kalp

   Tam 5 dakika önce kalbim kırıldı.

  Neden? Insanlar neden biraz düşünerek konuşmaz ki. Onlar için önemsiz, basit, öylesine söylenmiş bir kelime benim, bizim kalbimizi kırabilir.
  
   Neden bunu düşünemiyorlar? Neden bizim onları düşündüğümüz kadarın yarısı kadar bizi düşünmüyorlar? Çünkü bunun farkında değiller. Bence öyle. Sonuçta bilerek kalp kırmazlar, değil mi? Yoksa yaparlar mı...
   Hayır. Ben insanların bu kadar acımasızlaştığını düşünmek istemiyorum. Şayet öyleyse onlar için umut yok demektir.

   Kalplerimiz çok narindir. Hemen kırılırlar. Zaten şu günlerde başka da bir işe yaramıyorlar.
   Bence kalpler her kırıldığında biraz daha uyuşurlar. En azından benimki öyle. Her defasında daha az üzüntü, daha çok bıkkınlık yaşıyorum. Kısacası hislerimi kaybediyorum. Kalbim her kırıldığında içimde hissettiğim o yakıcı sıcaklık hissi azalıyor. Bir müddet sonra içimde sadece soğuk, hissiz, umursamaz, paramparça bir kalp olacağından korkuyorum.
   Ama ben hissetmek istiyorum. Ben kalbimin onarıldığını hissetmek istiyorum.

   Buna ihtiyacım var.
  Ama sağolsun insanlar pek yardımcı olmuyor. En azından "bazıları". Evet, o bazıları.

   Bana yardımcı olanlar da kendimi iyi hissettirmiyor. Onların duyarlı sözleri, hareketleri, beni incitmek istemediklerini ve hatta korumak istediklerini belirten hareketleri kalbimin büzüşüp ezilmesine neden oluyor. Bana karşı davranışları içimi tatlı bir sıcaklıkla kaplarken içimden bir ses bana kendimi onlara muhtaç hissettiğim için kızıyor. Kendimi güçsüz hissetmeme neden oluyor.
   Ben muhtaç olmak istemiyorum.