„(Nie)zwykłe....?...."

Rozdział 4

Nadia wydawała się być zrelaksowana po kąpieli, jednak nasza kolacja odbyła się w ciszy, jakby coś ją gryzło, być może poczucie winy. Nie miałem pojęcia jak to zmienić, ale jedno było pewne rozwiązaniem wszystkiego jest jej matka, a najlepiej gdyby wróciła do żywych. Tylko jak to zrobić? Przecież po tylu latach od śmierci, nie można cofnąć jej wyroków, a szef też nie jest bardzo litościwy, nie chce stracić swoich kolejnych aniołów, a ja nie chcę stracić Nadii, nie wyobrażam już sobie bez niej życia, tak więc jesteśmy w patowej sytuacji.

Nagle zauważyłem, że Nadia nieśmiało mi się przygląda jakby w niemym geście o coś pytała a potem chciała się wycofać.

-O co chodzi skarbie?-zapytałem dotykając jej dłoni.

-Nie wiem czy mogę....-cicho odpowiedziała przygaszona

-Jeśli chcesz mnie o coś zapytać to pytaj, postaram się odpowiedzieć, choć uprzedzam, że nie wiem wszystkiego.

-Jaki on jest? Ten tam na górze, widziałeś go?

-Aaaa...., chodzi ci o mojego szefa? To dobrze zbudowany starszy mężczyzna, silny ale już zmęczony a nie ma go kto zastąpić, ale tak istnieje.

-A niebo i piekło, czyściec? Jak one wyglądają, jak tam jest?

-O piekle czy czyśćcu nie wiem, ale niebo to przyjemne miejsce, przytulne, gdzie jest przyjemne lekkie rześkie powietrze, przyjemny lekki wietrzyk...

-Ludzie ubrani na biało i białe domki?

-Skąd wiesz?-zapytałem bo to zbiło mnie z tropu, czyżby tam była?

-Mama mi nigdy nic nie mówiła, a ja po śmierci siostry babci, ona mi się śniła i oprowadzała mnie, to tak jakbym wyszła z ciała i wróciła.

Więc jej dar musiał się objawiać od najwcześniejszych lat i nie miała o tym pojęcia, myślała że śniła, ale jak to możliwe że jej się to udało? I dlaczego jej przypisano ten dar i dlaczego ona ma cierpieć przez coś nad czym nie ma kontroli i usiłuje od tego uciec?

-Jesteś na mnie zły?

-Zły? Nie, kochanie co ty? Po prostu mnie zaskoczyłaś, to się mogło zdarzyć każdemu, może po prostu chciała cię upewnić że nic jej nie jest i że jest w dobrym miejscu, musiała cię kochać więc nie czuj się winna.

-Długo znasz moją mamę także jako anioła? Znaczy pewnie wiesz o nas wszystko odkąd obie się urodziłyśmy i pewnie znasz ją odkąd umarła, więc zadałam głupie pytanie zapomnij....

-Nie wiem o was wszystkiego, ale będę wiedział jeśli zechcecie mi cokolwiek powiedzieć, znam twoją mamę od około dwóch lat, to interesująca osoba.

-Czy ty też....

-Co ja też?

-Umarłeś?

-Nie, ja już taki byłem, urodziłem się aniołem.

-Więc masz rodziców? Czy raczej ulepił cię z gliny ten tam na górze?

Na to porównanie roześmiałem się, jej nieśmiałe poczucie humoru rozbrajało mnie, i pokazywało jak niewielka jest niewiedza i chęć poszerzania jej, dlatego była tak inteligentna.

-Chcesz zapytać czy Zeus i mój szef to ta sama osoba?

-No skoro sam to powiedziałeś? Nie wiem po prostu jakie odniesienie ma mitologia i czy ten tam na górze miał jeszcze inne cudowne dzieci oprócz Jezusa, wiesz jak Atena, Afrodyta czy Herkules? Nie wiem czy to tylko legenda czy prawda?