H17.

128 11 2
                                    

-P.o.v Fenna-
"Fenna?!" Hoor ik iemand mijn naam zeggen. Van schrik kruip ik naar achter.  "Fenna ben jij dat?." Hoor ik diezelfde stem nog een keer zeggen. Ik blijf muisstil
Toch herken ik die stem, ik weet het zeker.
"Wie is daar?" Vraag ik dan voorzichtig.

"Kristel en Gene."

Kristel en Gene?!
Ik spring op en loop zo snel mogelijk naar ze toe. Met tranen in mijn ogen vlieg ik in de armen van Kristel. "Ik dacht dat ik hier nooit meer wegkwam." Huil ik schokkend. "Sst, rustig maar." Zegt Kristel zacht terwijl ze over m'n rug aait. Het voelt zo vertrouwd in Kristel's armen.
Ik denk terug aan de foto. Zou ze dan misschien toch... Mijn moeder zijn? Ik stop met huilen en kijk naar Kristel. Misschien moet ik het gewoon maar vragen.

Oké yolo

"Kristel, ik moet je iets vragen." Zeg ik aarzelend terwijl ik haar loslaat. Kristel knikt en kijkt me aan. Ik neem diep adem.
"Ben jij... Mijn moeder?" Vraag ik heel zacht en voorzichtig. Kristel kijk me aan en ik zie een glimlach op haar gezicht verschijnen. "Ja." Zegt ze dan. "En jij bent mijn dochter..."
Mijn hart lijkt stil te staan. Ik ben de dochter van dé Kristel Verbeke.

Holy shit.

Weer omhelzen we elkaar terwijl we allebei beginnen te huilen. Kristel pakt mijn bovenarmen vast en glimlacht door haar tranen heen. "Ik heb je gemist." Zegt ze lief.

Na een tijdje hebben we alles aan elkaar uitgelegd. Waarom Kristel nooit een moeder voor me was geweest, hoe het kwam dat mijn stiefmoeder altijd drinkt en hoe ik hier ben gekomen.
"En nu?" Vraag ik voorzichtig.
"Met ons mee." Antwoord Kristel.
"Maar..." Begin ik.
"Ik ga je niet nog een keer loslaten." Zegt Kristel. Ik glimlach en kristel trekt me weer in een knuffel. "Morgenochtend gaan we terug. Her is nu veel te donker en te hard aan het stormen."

K3 ~ ReunitedWhere stories live. Discover now