K3 ~ Reunited

H9.

-p.o.v. Fenna-
Het is ochtend, en ik ben thuis. M'n moeder is me midden in de nacht komen ophalen uit het ziekenhuis. Ik weet niet hoe het met Kristel gaat. Mijn moeder doet alsof er niks aan de hand is. Op een gegeven moment moest ze zelfs lachen. Ik heb haar aangestaard, en ben naar boven gerend.
Daar zit ik nu nog steeds, misselijk van schuldgevoel. Ik pak mijn telefoon.
"17 gemiste oproepen van Linn."
Oh shit, Linn. Helemaal vergeten. Ik besluit haar te bellen om te vragen of ik langs kan komen.

"Fenna!? Ben jij dat?" Wordt er al na één seconde door mijn telefoon gegild.

"Ja, hey kan ik-".
"Alles oké met je?! Wat is er allemaal gebeurt?" Onderbreekt Linn me.
"Ja gaat wel. Of nou, eigenlijk niet. Zou ik alsjeblieft langs kunnen komen?" Vraag ik aarzelend.

Ik mag langskomen en ik maak me klaar om te vertrekken. Voor de zekerheid pak ik wat extra spullen mee, voor als ik daar wil blijven slapen. Ik wil echt niet meer hier blijven, bij m'n moeder. Ik pak wat make-up en kleren in. Dan valt plots mijn oog op het fotolijstje met m'n vaders foto erin. Met trillende handen pak ik het op. "Oh papa, ik mis je zo." Fluister ik zachtjes tegen de foto.
Toen mijn ouders gescheiden zijn, is mijn vader naar Australië gegaan voor nieuw werk. Ik kon niet mee en bleef hier achter met m'n moeder en Katy, m'n zusje. Ik haat het hier, mijn moeder is altijd boos of depressief. Dat komt vooral omdat ze drinkt, heel veel drinkt. Dat deed ze altijd al. Soms voelt ze gewoon niet als een moeder voor me.

Ik stop het fotolijstje erbij in m'n rugzak en sluip naar beneden. Zo voorzichtig mogelijk doe ik de voordeur open en loop naar m'n fiets toe.
Dan wordt ik plots door een onbekend nummer gebeld. "Hallo, met Fenna." Zeg ik. Het is het ziekenhuis. ze vragen of ik langs kan komen omdat ik betrokken was bij het ongeluk. En omdat Kristel naar me vraagt.

Wacht wat...

Dat betekend dat ze wakker is! Ik vergeet Linn en ik race naar de dichtstbijzijnde bushalte. Ik gooi mijn fiets neer en wacht op de bus. Als de bus aangekomen is stap ik in en vraag om een kaartje naar het ziekenhuis.
"Drie euro" zegt een chagrijnig-uitziende buschauffeur met een dikke doorlopende wenkbrauw. Ik rommel ik mijn jaszakken en het lukt me om €2,50 bij elkaar te verzamelen. "Dat is vijftig cent te weinig jongedame." Zegt de buschauffeur. Ik wil uitstappen maar een vrouw tikt op m'n schouder. Ik draai me om en ze geeft me vijftig cent.

Akward dit.

Ik bedankt de vrouw, betaal mijn kaartje en ik ga zitten. Ik staar uit het raam en tik zenuwachtig met m'n nagels op de leuning van de stoel.
Als ik op het scherm bovenin de bus 'ziekenhuis' zie staan druk ik op de stop-knop. Als de bus stopt stap ik uit en loop ik zo snel ik kan het ziekenhuis binnen.

"Kristel verbeke" zeg ik hijgend tegen de vrouw achter de balie.

Ze tikt rustig met haar lange, paars gelakte nagels iets in op haar laptop.
Van die nagels waar je bijna een moord mee zou kunnen plegen.
Ze verplaatst haar blik weer naar mij en zegt "Kristel Verbeke ligt op de intensive care, alleen toegestaan voor famillie."
"Ik... Ik ben haar nichtje." Zeg ik zonder amper na te denken. Ze kijkt me een paar seconden bedenkelijk aan.

"Verdieping 3, meteen rechts." Zegt ze dan.

Zo snel als ik kan ren ik naar de liften. Allemaal nog op de derde verdieping. Ik kijk achter me en besluit de trap te nemen.
Hijgend, Alsof ik net een marathon heb gelopen, kom ik aan op de derde verdieping. Ik ga naar rechts en volg de bordjes. Dan kom ik aan bij de intensive care. Ik kijk om me heen en besluit iemand aan te spreken. "Pardon, waar ligt Kristel Verbeke?" Vraag ik aan een vrouw in een wit pak met blauwe plastic schoenen. "Kom maar, ik loop met je mee." Zegt ze vriendelijk. Eenmaal bij de deur aarzel ik. Dan ga ik toch naar binnen.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Dit was eerst een hoofdstuk van 200 woorden. Nu Zijn het er meer dan 700, enjoy. 😂❤️