K3 ~ Reunited

H8.

-p.o.v. Fenna-
Van schrik sluit ik mijn ogen en zet me schrap. Maar dan voel ik in plaats van een klap van de voorkant, een duw van de zijkant. Dan hoor ik piepende banden en een schreeuw. Ik open mijn ogen en zie Kristel op de grond liggen, recht in het licht van de autolampen. Er gaat een schok door me heen en de tijd lijkt voor even stil te staan. Ik ren naar Kristel toe en gil om hulp. De bestuurder van de auto stapt uit en belt de ambulance. Ik zak naast Kristel neer en pak haar pols om te voelen of haar hart nog klopt. Het klopt nog, gelukkig. Tranen stromen over mijn wangen. Ze heeft me aan de kant geduwd, anders lag ik onder die auto.

Het is mijn schuld...

Kristel ligt bewusteloos op de grond en overal ligt bloed. Dan hoor ik tot mijn opluchting eindelijk de sirenes van de ambulance aan komen loeien. Ik sta op en begin als een gek met mijn armen te zwaaien als teken dat ze hier moeten zijn.
De ambulance stopt en er stappen twee ambulancebroeders uit.

Dan gaat alles plots heel snel.

Kristel wordt in de ambulance gezet en ze vragen mij om mee te gaan. We rijden met een enorme snelheid naar het ziekenhuis. De hele rit lang laaien de sirenes door mijn hoofd. Het lijkt een eeuwigheid te duren. Eenmaal bij het ziekenhuis aangekomen wordt Kristel weggereden en zeggen de hulpverleners dat ik mag wachten. Ik probeer vragen te stellen maar niemand antwoord.
Ik ga in de gang op een bankje zitten met m'n handen in m'n haar. Ik zit hier alleen, in een kille ziekenhuis gang. Weer rollen er tranen over mijn wangen. Honderden gedachten razen door mijn hoofd. "Wat als ze het niet overleefd? Wat als ze misschien nooit meer zou kunnen lopen?"
"Ik heb alles verpest."

Een ergere avond dan dit kon het niet worden.

>>>>>>>>>>>>>>>>>>
Kristel heeft Fenna dus aan de kant geduwd voor de auto maar is daardoor zelf dus wel aangereden.