Ik Ben Bij Je

Hoofdstuk 17

"Fen?" Evert heeft haar tranen meteen door. Hij blijft door haar haren aaien, omdat hij weet dat ze dat fijn vindt. Ondertussen trekt hij haar met zijn andere arm nog wat dichter tegen hem aan. "Liefje, niet huilen. Het is allemaal oké, het gaat goed met me." Fenna knikt, maar kalmeert niet. Ze begint zelfs harder te huilen. "Hé, hé, stil maar, het is goed." Evert drukt een kus op haar voorhoofd en houdt haar vast.

"Ik-Ik was zo b-bang," Fenna snikt. Nu ze eenmaal is begonnen, kan ze niet meer stoppen. "Ik was zo bang dat je niet meer wakker zou worden. Ik kan niet zonder je, echt niet." Ze maakt zich los van Evert en gaat rechtop zitten. Ze voelt zich kwetsbaar en dat was niet de bedoeling. Ze vindt kwetsbaarheid geen fijn gevoel; als je kwetsbaar bent kunnen mensen je pijn doen.

Naast Fenna gaat Evert nu ook rechtop zitten. Hij begint weer vreselijke hoofdpijn te krijgen, maar hij is meer gericht op Fenna dan op hemzelf. "Liefje," voorzichtig pakt hij haar handen. "Ik ben weer wakker. Ik ben hier. Ik laat je niet alleen, echt niet." Ze knikt, maar haar tranen lijken niet te stoppen. Langzaam trekt Evert haar weer terug in haar armen. Ze leunt tegen hem aan en begraaft haar gezicht in zijn schouder.

Met zijn rechterarm houdt Evert Fenna stevig tegen zich aangedrukt, terwijl hij met zijn linkerhand grote, langzame cirkels over haar rug wrijft. Verder zegt en doet hij niks, hij laat haar maar gewoon huilen. Uiteindelijk kalmeert Fenna. Ze haalt een aantal keer diep adem, maar maakt zich niet los van Evert. Ze slaat haar armen om hem heen en blijft tegen hem aan zitten. "Sorry," mompelt ze, "ik ben gewoon zo moe."

Evert kijkt haar aan, "heb je een beetje geslapen deze week?" Gebaseerd op de wallen onder haar ogen kan hij zich wel een antwoord voorstellen, maar hij vraagt het toch. Fenna haalt haar schouders op en schudt dan uiteindelijk haar hoofd. "Ik heb ongeveer zes uur geslapen sinds jij hier bent." Geschokt kijkt Evert haar aan, "Fenna! Dat is echt veel te weinig." Ze knikt, "ik weet het, maar ik kon het gewoon niet. Ik heb het wel geprobeerd, maar het lukte echt niet."

Evert drukt een kus op haar blonde haren. "Hoezo heb je maar zo weinig geslapen dan?" Fenna haalt haar schouders op. Tijdelijk accepteert Evert de weigering om te praten. Hij gaat weer liggen en trekt Fenna met zich mee. Ze kruipt tegen hem aan en blijft dan eventjes stil. "Ik kon je niet alleen laten," fluistert ze, "ik was bang om de controle kwijt te raken. Ik wilde je beschermen." Evert kijkt naar haar. "Ben je hier geweest, al die dagen?" Hij is verbaasd, maar hij vindt het ook heel lief.

"Niet de hele tijd. Carla was hier, twee dagen na het ongeluk. Ze heeft me naar huis gestuurd, ik ben toen thuis geweest, maar ik kon niet slapen zonder jou. Ik had nachtmerries en ben uiteindelijk rond een uur of vijf weer teruggegaan naar het ziekenhuis." Tranen stromen weer over Fenna's wangen, en Evert doet stilletjes een poging om ze weg te vegen. Fenna kijkt hem dankbaar aan, "en vannacht heeft Lies me in de familiekamer hier in de gang laten slapen. Maar ik kon het niet. Ik vond het zo eng om je alleen te laten en ik had steeds zulke nachtmerries en ik kan gewoon niet meer slapen zonder jou." Fenna laat haar tranen een paar seconden stromen, maar veegt ze dan weg met de mouw van haar shirt.

"Ik ben er nu weer," Evert drukt een zachte kus op haar voorhoofd. Fenna haalt diep adem en krijgt het dan voor elkaar om naar hem te glimlachen. Hij glimlacht terug. "Ga nu dan slapen, lieverd," hij aait zachtjes over haar rug. Ze schudt haar hoofd en opent haar mond om te protesteren, maar Evert legt haar het zwijgen op door zijn wijsvinger op haar lippen te leggen. "Je bent helemaal kapot, Fen. De afgelopen dagen heb jij voor mij gezorgd, laat mij nu even voor jou zorgen." Ze twijfelt, "ik ben moe," mompelt ze. "Ik weet het," Evert schuift een pluk haar achter haar oor en glimlacht naar haar. "Ga maar slapen lieve Fenna, ik ben bij je nu. Het is oké." Uiteindelijk geeft Fenna aan haar vermoeidheid toe. Veilig en warm in Everts armen sluit ze haar ogen en valt ze, voor het eerst in dagen, in een diepe, droomloze slaap.

-------------- THE END

Dus.. Ja, dit was het dan. Mijn allereerste lange verhaal hier is helemaal af. Ik vond het echt leuk om te schrijven, en ook echt heel gaaf dat jullie enthousiast erover waren enzo. En omg, trouwens, ik zag net dat ik meer dan 1000 reads heb, echt supergaaf, dankjulliewel!!

Ik ben bezig met een nieuw verhaal; "Samen". Ik zal proberen zaterdag het eerste hoofdstuk te posten :)

xoxo - Laura