Ik Ben Bij Je

Hoofdstuk 16

"Hoe voel je je?" Fenna is nauwelijks gerustgesteld door de positieve woorden van de dokter. De afgelopen dagen waren zo zwaar en stressvol dat ze bijna niet kan geloven dat het echt goed gaat met Evert. Hij kijkt haar aan en glimlacht, "gaat prima, beetje hoofdpijn." Hij aait zachtjes over haar wang. Hij leunt naar voren, in een poging haar een kus te geven, maar ze duwt hem zachtjes terug. "Doe nou voorzichtig," ze kijkt hem bezorgd aan. Hij lacht zachtjes, "Fenna Kremer die het over voorzichtig heeft, dat is nieuw."

Fenna haalt haar schouders op. "Ik heb me gewoon zorgen om je gemaakt," geeft ze na een paar seconden toe. Evert glimlacht. "Maar dat is nu niet meer nodig, liefje, het gaat goed met me." Hij doe opnieuw een poging om haar een kus te geven, en dit keer laat ze hem. Hij kust haar zachtjes.

Evert kijkt een tijdje naar Fenna, terwijl ze uit het raam staart. Ze is stil, de hele tijd al. Het is niks voor haar om zo stil te zijn, normaal heeft ze genoeg te zeggen. Als hij haar wat langer bekijkt valt het hem op hoe slecht ze er eigenlijk uitziet. Haar ogen zijn rood, ze is bleek, ze heeft enorme wallen onder haar ogen en het lijkt wel alsof ze is afgevallen; haar jukbeenderen steken wat scherper uit dan wat Evert zich herinnert.

"Gaat het met jou een beetje, Fen?" Hij kijkt haar bezorgd aan. Haar bruine ogen richten zich op hem. "Vraagt degene die in het ziekenhuis ligt," een glimlach ligt op haar lippen, maar Evert merkt dat de lach haar ogen niet bereikt. "Nee dus," concludeert hij. Ze kijkt hem aan, verbaasd. "Hoe-?" "Je ziet er slecht uit," Evert aait over haar wang, "nog steeds heel mooi, maar wel slecht."

Fenna glimlacht lichtjes na Everts opmerking. "Maak je maar geen zorgen om mij," ze geeft hem een snelle kus, in de hoop dat het hem afleidt. Even werkt het, maar dan boort zijn blik zich weer in haar. "Fen," hij zegt niet meer dan dat. Ze zucht. "Ik heb gewoon niet zo veel geslapen." Meer laat ze niet los, ook al blijft Evert naar haar kijken.

"Kom eens hier," Evert schuift opzij en klopt op de ruimte die naast hem is vrijgekomen. Fenna schudt haar hoofd. "Doe jij nou eens rustig, en maak je geen zorgen om mij." Ze kijkt hem aan, en Evert kijkt naar haar. Ook al staat haar gezicht strak en is daar bijna geen emotie vanaf te lezen, in haar ogen ziet hij kwetsbaarheid. "Fen, liefje, kom nou hier." Voorzichtig trekt hij haar naast zich. Hij slaat een arm om haar heen, en nu ze zo naast hem ligt, kruipt ze toch wat dichter naar hem toe.

Evert voelt hoe dicht Fenna tegen hem aan ligt. Hij weet dat er iets speelt, hij weet dat ze ergens mee zit en hij weet ook dat ze niet tegen hem erover wil praten. Normaal gesproken zou hij doorzeuren, dan zou zij boos worden en dan zouden ze waarschijnlijk ruzie krijgen. Nu wil Evert dat niet. Hij wil geen ruzie met haar maken nu, dat wil hij sowieso nooit, maar nu is hij bang voor de gevolgen. Ze ziet er zo kwetsbaar uit dat hij niet weet wat er met haar gebeurt als hij verder doorzeurt. Later wil hij wel weten wat er speelt, nu wrijft hij zachtjes over haar rug en houdt haar stevig vast.

Fenna ligt met haar hoofd op Everts borst. Ze is blij dat hij wakker is, ze is zo opgelucht, maar de stress en de emoties die ze de afgelopen dagen heeft gevoeld zijn ook nog steeds aanwezig. En Evert heeft het door. Natuurlijk heeft hij het door, hij kent haar zo goed. Ze richt zich een beetje op en kijkt hem aan. Zijn blauwe ogen zijn nog steeds open, en onbewust glimlacht ze. "Evert," voordat ze verder gaat kust ze hem zachtjes, "ik heb je gemist. En ik hou van je."

Evert maakt Fenna's staartje los. "Ik hou ook van jou Fen," hij aait zachtjes door haar blonde haren. Rustig gaat ze weer tegen hem aan liggen. Hij blijft door haar haren aaien. De aanraking kalmeert haar, maar met die kalmte is het wel lastig om haar emoties te blijven beheersen. Ze wil niet huilen, maar haar ogen beginnen te prikken en de eerste tranen druppelen op haar wangen.

--------------------------

tadaaaa, zoals ik had beloofd, Fevert momentjes!

Volgende hoofdstuk is alweer de laatste... Maar ik heb de eerste paar hoofdstukken van mijn nieuwe verhaal al klaar, dus die kan ik gaan posten als deze klaar is ;)

OKE EN DAN WIL IK NU MIJN GEVOELENS NOG EVEN KWIJT OVER MOORDVROUW GISTEREN. EN JA DIT MOET IN CAPSLOCK WANT IK BEN NOG STEEDS IN SHOCK. WANT WTF WAS DAT ALLEMAAL. SAMANTHA DIE FENNA ONTVOERDE EN TOEN WILDE VERMOORDEN EN TOEN WAS FENNA ECHT VET BADASS. EN IK DACHT DAT ZE SAMANTHA HAD GEWURGD, MAAR TOEN WAS SAMANTHA TOCH NIET DOOD. EN TOEN HAD FENNA OPEENS SAMANTHA VERMOORD? IK GELOOF HET NIET. DAT HEEFT ZE ECHT NIET GEDAAN. IK WEET NIET HOE, MAAR SAMANTHA HEEFT DIT VOOR ELKAAR GEKREGEN EN ERVOOR GEZORGD DAT HET FENNA'S SCHULD IS EN IK ACCEPTEER DIT NIET. FENNA VERDIENT BETER.

(oke sorry maar dat moest ik allemaal ff kwijt. Iemand zin om het er nog langer over te hebben? Ik kan hier namelijk nog wel een paar uur over doorpraten, ben ontzettend gefrustreerd en ook enorm in shock.)

xoxo - Laura