Ik Ben Bij Je

Hoofdstuk 15

Aan het einde van de ochtend wordt Liselotte gebeld. Fenna vangt wat op over 'plaats delict' en voordat Liselotte het gesprek beëindigd, weet ze al dat ze weer een middag alleen zal zijn. "Sorry," Liselotte staat op, "moord. Ik moet erheen." Ze pakt haar spullen en kijkt naar Fenna, "ik zal proberen vanavond terug te zijn." Fenna knikt. Liselotte geeft haar nog een knuffel, en dan loopt ze de kamer uit.

Fenna aait over Everts arm. "Ik red het niet meer op deze manier," fluistert ze tegen hem, "ik mis je zo. Ik had niet verwacht dat ik dit ooit zou zeggen, maar ik kan niet zonder je. Echt niet, Evert. Ik kan gewoon niet zonder je." Tranen lopen over haar wangen, en ze haalt een paar keer diep adem. "Ik voel me zo machteloos. Ik ben zo machteloos. Ik zou alles geven zodat je wakker kan worden maar ik kan helemaal niks en ik voel me zo vreselijk slecht."

Tranen lopen nog een tijdje over Fenna's wangen. Ze kan het niet tegenhouden; waarschijnlijk een gevolg van het slaaptekort van de afgelopen dagen. Ze heeft ook hoofdpijn en ze voelt zich misselijk. Haar lichaam laat het afweten, en ze weet dat het haar eigen schuld is, maar het zorgt er alleen voor dat het gevoel van machteloosheid groeit. Ze weet dat het zo niet verder kan en dat ze voor zichzelf moet gaan zorgen, maar ze weet op dit moment niet hoe.

Evert voelt een bonkende pijn in zijn hoofd. Hij kan zich niet herinneren wat hij heeft gedaan om dat voor elkaar te krijgen. Hij bedenkt dat hij zich sowieso weinig kan herinneren. Het laatste wat hij weet is dat hij en Bram op een overval afgingen. Langzaam opent hij zijn ogen. Een ziekenhuiskamer verschijnt. Hij is verbaasd, hij heeft geen idee hoe hij hier beland is. Hij draait zijn hoofd en kreunt zachtjes, de beweging zorgt voor een stekende pijn in zijn hoofd.

"Evert!" Fenna springt op. Ze kijkt naar hem, om zichzelf ervan te verzekeren dat het geen droom is. Opluchting spoelt door haar lichaam heen als ze zich realiseert dat zijn blauwe ogen echt weer open zijn, en naar haar kijken. "Evert!" Herhaalt ze. "Ik haal een dokter, ik ben zo terug." Ze knijpt zachtjes in zijn hand in sprint dan de kamer uit.

Evert volgt Fenna met zijn ogen. Hij snapt er helemaal niks van. Hij vraagt zich af wat er mis is gegaan bij die overval, hij vermoedt in ieder geval dat het daar iets mee te maken heeft. Hij beweegt zijn armen en benen en zucht opgelucht als hij merkt dat er niks gebroken is, en hij alles nog gewoon kan bewegen. Daarna voelt hij aan zijn gezicht. Hij kreunt als hij zijn neus aanraakt. "Gebroken," Fenna is weer terug in de kamer. Hij kijkt naar haar, "wat is er gebeurd?" Vraagt hij dan.

"Je hebt een ongeluk gehad," Fenna pakt zijn hand weer vast, "jij en Bram waren de overvallers aan het achtervolgen op volle snelheid. Zij stopten, jullie klapten achterop hun auto, en jouw hoofd knalde vol tegen het stuur." Evert knikt langzaam. Hij kan zich er niks van herinneren, maar het klinkt logisch. "Hoe lang ben ik bewusteloos geweest?" Hij ziet de twijfel op Fenna's gezicht en kijkt haar vragend aan. Ze zucht, "bijna vijf dagen," fluistert ze dan.

Voordat Evert tijd heeft om te reageren komt er een dokter binnen. Hij stelt zich voor, en vertelt dan, in ingewikkelde medische termen, wat Fenna net al kort samengevat had. "Oké, meneer Numan, dan wil ik nu nog even kort wat testjes doen," concludeert de dokter zijn verhaal. Hij laat Evert een aantal dingen vertellen, om te testen of alle breinfuncties nog correct werken, en dan moet Evert nog zijn armen en benen bewegen, om te laten zien dat er echt niks mis is met hem.

Als de dokter weg is, kijkt Evert naar Fenna. Hij glimlacht naar haar. "Vijf dagen in coma, maar alle schade is een hersenschudding. Dat is toch wel een goed verhaalt," hij grinnikt. Fenna lijkt het minder grappig te vinden. Hij knijpt zachtjes in haar hand. "Kom eens hier." Voorzichtig trekt hij haar uit haar stoel. Ze gaat op het randje van het bed zitten en kijkt hem bezorgd aan.

-------------
Jaja, Evert is ein-de-lijk wakker 🙌🏼😇  en dat betekent Fevert momentjes in het volgende hoofdstukk 😏😏

xoxo Laura