Ik Ben Bij Je

Hoofdstuk 2

Als Fenna uiteindelijk gekalmeerd is, kijkt ze Bram weer aan. "Wat is er gebeurd?" Vraagt ze hem terwijl ze de tranen van haar wangen veegt. "We hadden dus die oproep, van die overval," Bram kijkt naar Fenna en ze knikt, als teken dat hij door kan gaan, "toen Evert en ik aankwamen reden die gasten net weg. Dus wij gingen erachteraan. We dachten dat het een hoop werk zou schelen om ze gelijk op te pakken." Fenna knikt opnieuw. Het is precies wat zij ook gedaan zou hebben.

"Nou ja, wij waren ze dus aan het achtervolgen," Bram vertelt verder, "ze hadden ons al snel door en probeerden ons af te schudden. En toen waren we op zo'n klein rotweggetje, en ze gingen fucking hard, en wij dus ook, en toen stopten ze ineens." Bram zucht en verbergt zijn gezicht in zijn handen. "Evert kon niet meer stoppen en we knalden vol achterop hun auto." Hij legt zijn hand op Fenna's schouder en kijkt haar aan. "Evert sloeg vol met zijn kop op het stuur, hij was meteen out. En die gasten zijn gewoon gelijk weggereden toen wij stilstonden." Hij schudt zijn hoofd.

"Maar-maar," Fenna haalt diep adem, "ben jij oké, Bram?" Ze kijkt hem bezorgd aan. Hij knikt meteen, "ja, ja geen probleem. Maak je om mij maar geen zorgen, Fen. Paar gekneusde ribbetjes door die gordel maar verder is alles prima." Fenna knikt opgelucht. Opeens betrekt haar gezicht en begint ze weer te huilen. "We zijn vandaag precies een jaar samen," vertelt ze Bram, "ik kan hem nog niet missen, ik hou veel te veel van hem." Bram trekt haar naar zich toe en slaat zijn armen om haar heen. "Het komt wel goed met hem joh," fluistert hij in haar oor, "het is Evert, die krijgen ze niet zomaar klein."

"Familie van Evert Numan?" Een dokter komt de wachtkamer binnenlopen. Fenna springt meteen op. "Ja, nou ja, nee, collega's," begint ze zenuwachtig, "maar ik ben wel zijn vriendin." De dokter knikt. "Komt u maar even mee." Zegt hij. Zonder iets te zeggen volgen Fenna en Bram de dokter. Als ze rustig in een kantoortje zitten, begint de man te vertellen. "Meneer Numan heeft tijdens het ongeluk een harde klap tegen zijn hoofd gekregen. Om er zeker van te zijn dat er verder niks aan de hand is, hebben we wel een volledig lichamelijk onderzoek gedaan. Uit de resultaten blijkt dat, op een paar gekneusde ribben en een gebroken neus na, meneer Numan nagenoeg ongeschonden uit het ongeluk is gekomen. Wel heeft hij, door de klap op zijn hoofd een hersenschudding opgelopen. Daarnaast is hij ook in een coma geraakt. Hij is op dit moment stabiel, maar we weten niet wanneer hij weer wakker wordt."

Fenna kijkt de dokter aan. Ze is even sprakeloos. Ze kan niet geloven dat dit echt gebeurt. Vanochtend was hij haar nog aan het pesten met haar ochtendhumeur en nu ligt hij in een coma. Ze is even helemaal van de kaart. Gelukkig heeft ze Bram nog bij zich. "Kunnen wij hem zien?" Vraagt hij zo rustig mogelijk. De dokter knikt en brengt hen naar Everts kamer. "Omdat meneer Numan nog zelfstandig ademt was het niet nodig om hem aan de beademing te leggen. Dat zorgt ervoor dat het een iets minder akelig gezicht is." Hij legt een hand op Fenna's schouder en knikt kort naar haar. "Sterkte mevrouw. Als er iets is kunt u altijd op deze knop drukken, dan komt er meteen een verpleegster naar u toe."

Fenna zakt neer in de stoel naast Everts bed. Ze pakt zijn hand vast en kijkt dan voorzichtig naar zijn gezicht. Hij heeft een enorme blauwe plek op zijn voorhoofd, en een snee bij zijn wenkbrauw, en zijn neus is wat gezwollen, maar verder ziet hij er gewoon uit als haar Evert. Ze is weer aan het huilen, maar ze vindt het nu belangrijker om met allebei haar handen heel stevig Everts hand vast te houden dan om haar tranen weg te vegen. "Evert," fluistert ze, "wordt alsjeblieft snel weer wakker. Ik heb je nodig." Ze snikt hevig. "Ik hou zoveel van je. Laat me alsjeblieft niet alleen. Ik kan niet zonder je."

------

Tadaaa, tweede hoofdstuk!
Ik ga proberen om elke twee dagen een hoofdstuk te posten, hopen dat ik dat volhoud ;)

(PS: MORGEN WEER MOORDVROUW YESSSSSSSS)