Ik Ben Bij Je

Hoofdstuk 9

Voor de derde keer in drie dagen ziet Fenna de zon opkomen door het raam van de ziekenhuiskamer van Evert. Alleen dat al is genoeg reden om weer in tranen uit te barsten. Ze weet zelf niet eens waarom. Gefrustreerd veegt ze haar tranen weg. Ze is er helemaal klaar mee. Ze wil niet meer huilen, ze wil niet meer verdrietig zijn en ze wil niet meer dat Evert in coma ligt.

Carla neemt halverwege de ochtend weer afscheid van Fenna. Ze heeft nog andere dingen te doen, maar ze belooft dat ze nog terugkomt. Ze laat een paar flesjes water en een broodje achter Fenna, al weet ze dat het waarschijnlijk voor niets is. "Pas goed op jezelf," drukt ze de blondine op het hart, "en laat Bram en Liselotte je helpen. Dat is wat Evert zou willen." Met die woorden maakt ze Fenna opnieuw aan het huilen. "Oh Fenna," Carla wrijft over haar rug. Ze zou zo graag willen zeggen dat alles weer goed komt, maar dat kan ze gewoon niet beloven.

Nadat Fenna weer gekalmeerd is, vertrekt Carla toch. Fenna blijft weer alleen achter bij Evert. Na de onrustige nacht die ze heeft gehad, voelt ze zich toch een beetje moe. Ze kan niet helder meer denken, en ze heeft constant het idee dat ze in tranen uit kan barsten. Het grootste gedeelte van de dag zit ze in haar eentje, en ze laat regelmatig de tranen gewoon maar stromen. Ze probeert al dagen om zo sterk mogelijk te blijven, voor Evert, maar vandaag accepteert ze dat ze het toch niet trekt.

Bram komt binnen op een van de momenten dat Fenna vrij rustig is. Ze is opgelucht, hij maakt zich al zo veel zorgen om haar, ze wil het niet erger maken. Hij groet haar kort en gaat dan naast haar zitten. Het valt hem op dat ze andere kleren aanheeft dan een dag eerder, en dat haar make-up weg is, in plaats van dat het in vegen rond haar ogen zit. "Je bent thuis geweest," concludeert hij verbaasd. "Ja," Fenna knikt, "Carla heeft me naar huis gestuurd." Bram glimlacht, zijn plan heeft gewerkt.

Nadat ze een paar uur in stilte hebben gezeten, staat Bram op. "Ik ga wat eten halen," verduidelijkt hij als hij Fenna's vragende blik ziet. "Wil jij wat?" Vraagt hij, tegen beter weten in. Fenna schudt inderdaad haar hoofd. Bram knikt, als teken dat hij het snapt, en neemt zich dan voor om toch wat voor haar mee te nemen. Hij doet zijn best om een beetje voor haar te zorgen, maar het helpt niet dat ze zo verschrikkelijk eigenwijs is.

Bram is na een halfuurtje terug met een hamburger en friet. Hij biedt Fenna ook een bakje friet aan, maar ze weigert nog steeds. Hij zet het naast haar neer, in de hoop dat ze misschien toch wat gaat eten. Uiteindelijk eet ze een paar frietjes. Hij glimlacht naar haar, en zij doet een poging om terug te lachen. Het lukt niet, en in plaats daarvan begint ze weer te huilen. "Hé, Fen," Bram schrikt van de plotselinge omslag in haar humeur. Hij schuift wat dichter naar haar toe en trekt haar in zijn armen.

"Wat is er, Fen?" Vraagt Bram zachtjes als ze weer iets gekalmeerd is. Ze haalt haar schouders op, "ik weet het niet zo goed. Ik ben gewoon zo moe en ik trek het vandaag even niet meer. Ik heb hem nodig." Bram knikt en wrijft over haar rug. "Wil je vannacht weer naar huis? Ik kan wel hier blijven, no problem," hij kijkt haar aan, en hij is verrast als ze meteen haar hoofd schudt. "Maar dan kan je wat slapen, misschien voel je je dan morgen beter." Fenna schudt haar hoofd opnieuw, "ik kan niet slapen zonder Evert. Ik heb vannacht ook nauwelijks geslapen. Ik kan het gewoon niet." Ze begraaft haar hoofd in haar handen en barst weer in tranen uit.

"Shh, Fenna," Bram omhelst haar opnieuw. Hij is geschokt door haar tranen. Hij weet dat ze het zwaar heeft gehad de afgelopen dagen, maar hij heeft haar nauwelijks zien huilen. Een Fenna Kremer die zwakte toont had hij niet verwacht ooit te ontmoeten. Juist daarom houdt hij haar stevig vast en laat hij haar tegen hem aan huilen zonder iets te zeggen. Hij weet het ook even niet. Uiteindelijk zijn haar tranen op en stopt ze met huilen, maar ze maakt zich niet los van hem. Ze blijft tegen hem aan leunen en hij blijft haar vasthouden. "Ik blijf bij je vannacht," fluistert hij tegen haar. Hij voelt dat ze knikt, tegen zijn borst aan. "Dankjewel," fluistert ze.