Düşman Dostlar-FİNAL OLDU-

Beni Bırakıp Gidecek Misin?

Canlarım,okuyanlara oy verenlere çok teşekkür ederim.Onları çok seviyorum.Hikayem çok okunmuyor ama ben yazmak istiyorum neden bilmiyorum içimde bir umut var.Had okuyun.....................................
Neden teyze dedim ki? Allah Allah hadi hayırlısı.
Odama geçtim,biraz telefonuma takıldıktan sonra midem acıktığına dair sinyaller vermeye başladı.Bende koşar adımlarla aşağıya indim.Hayret hep bu saatte Selcan Tey- ooffffff neden teyze çıkıyor ağzımdan yaa neyse işte yemek yapardı.Bir dakika ya biri mi ağlıyor?
"Melek?Noldu?"
"Bir dakika Beyza.Biri ağlıyor galiba"
"Ne kim?"
"Bilmiyorum bakıcam,ses salondan geliyor. Sessiz ol!"
"Tamam"
Sessiz adımlarla salona doğru yürüyoruz.Selcan Tey- amaaann annem işte orada oturuyor.Ama o ağlamıyor.Ya bişey dicem ben anne deyince kalbim sızladı.Hiç böyle olmazdı.Noluyor bana ya?
Annem;Ya ben neden anne deyince sol yanım acıyor? Sinirli gözüküyor yani Selcan teyze Sinirli gözüküyor.E o ağlamıyorsa kim ağlıyor?
Aaaa orada bir kadın o ağlıyor?Ama neden?Ve neden Selcan tey- ooooffff artık Selcan teyze dicem.Selcan teyze Sinirli?
Beyza beni dürtükledi;
"Melek noldu ne görüyorsun?"
"Eğil sende bak!"
Beyza eğildi.Eğildiği anda gözleri doldu. Noluyor yaaa???
"Beyza???"
"M-Melek?"
"Efendim?"
"B-bu kadın...Melek bu kadın..."
"Ya kim bu kadın, aslında benimde bir yerden gözüm ısırıyor"
"Bir dinleyelim mi konuşmalarını?"
"Peki"
Selcan Teyze;
"Bak Filiz,O kızı bebekken bırakıp gittiniz.Şuan 15 yaşında.Ve seni tanımıyor bile.Şimdi 15 sene sonra gelmen... Yani onu baştan aşağı yıkar,yıkılır o kız, Filiz,o kız yıllarca bana anne dedi.Ve seni,sizi yani gerçek anne ve babasını fotoğraflardan zar zor tanıyor."
Kadın;
"Ama Selcan,o benim kızım,o benim yavrum,o benim kuzum,i benim MELEĞİM!!!"
N-NEEE anne???
Annemm miii?
Neden neden neden 15 yıl sonra??????
"Melek?"
"Melek?"
"Melek kardeşim kendine gel!!!"
"B-Beyza o- o benim annem mi?"
"Canım galiba evet bende fotoğraflardan gördüğüm kadarıyla hatırlıyorum!"
"B-ben gidiyorum!"
"Nereye?bende geliyorum!"
"HAYIR!!!"
"Asıl sana HAYIR!!! Seni yalnız bırakamam!"
"Oooooffffffff"
"Hadi yürü"
"Bekle! Önce iki çift lafım var ANNEME!!!"
"Melek!Durrrrrr!!!"
Selcan Teyze;
"Kızım, napiyosun sen?"
"Bırak yaaaa,sen ne arıyorsun burada?"
Kadın;
"Kızım,biliyorum çok yanlış yapıyorum ama...Seni çok özledim kızım.Biz seni bırakmak istemedik kızım.Mecburduk."
"Ya artık o kadar klişeleşti ki bu.Hıh mecburlarmış.Beni bıraktınız hemde 15 sene koca 15 sene.Ya Beyzalar olmasaydı.O zaman beni kime bırakacaktınız?Hıh kesin yetimhaneye falan bırakırdınız.Anne!!!Bak 'anne' diyorum.Ben tamı tamına 15 sene anne ve baba sevgisini tam alamadım.Sizi öldünüz bildim.Ama Birgün geleceğinizi bilerek yaşadım.Benim gerçek bir babam hiçbir zaman olmadı.Onun kokusunu hiçbir zaman doya doya içime çekemedim.Hiçbir zaman mutfakta önlüklerimizi takıp un savaşı yaptığım,yatarken saçımı tarayan bir annem olmadı.Ben 15 sene bunlara hasret kalarak yaşadım anne!!!Her gece ağladım,sessizce gündüz neşeli olduğum kadar geceleri ağladım.Neden?çünkü yalan bir hayat yaşıyordum.Anne ve babasız;ailesiz bir hayata ben yalan hayat derim hep.Şimdi çabucak gerçek hayata geçmemi beklemeyin benden.Çünkü size yeniden güvenmem biraz zor olacak!"
Bu sözleri söyledikten sonra anahtarı alıp evden çıktım,Beyza da arkamdan geliyordu.Bunu ayakkabısının çıkardığı tok sesten anlıyordum.Ağlıyordum, hıçkıra hıçkıra... Nasıl göründüğüm umrumda değildi.Evimizin bir arka sokağındaki parka gittim.Giderkende çikolata ve çekirdek aldım.Çünkü küçüklükten beri bu ikili bana üzüldüğümde iyi gelir.Ve beni kendime getirir.Aynı şekilde Beyza'yıda....
Çimenlere oturdum.2 dk sonra Beyza da yanıma oturdu,hemde Aryalarla Beraber onlar ne zaman geldi ki?Amaaann neyse?
Arya;
"Melek!Canım yaşadıkların hiç kolay şeyler değil.Ama...Hadi kalk gel yürüyelim."Sanki beni motive etmeye çalışıyordu.Bu beni mutlu ediyordu.İyi ki böyle arkadaşlarım var.
"Hayır istemiyorum.Yinede sağol."
Gülümsemekle yetindi.Ve çekirdeğe gömüldük.Şu 'çıt' sesi her çıktığında biraz daha kendime geliyordum.Neden bende bilmiyorum.
Yarım saat sonra falan kendimi kahkahalarla gülerken buldum.
Vay be hemen beni güldürmeyi başardılar.Helal olsun vallaha.Ama bende gülmeye meyilliyim arkadaş!
"Hadi kalkalım artık"bunu söyleyen Rüyaydı.Herkesten onaylayıcı mırıltılar çıkınca, kalktık.
Eve kadar Beyzayla kahkahalarla güldük.Eve gelince içimi bir korku kapladı.Acaba hâlâ evde miydi?Yani...şey...Annem!
Acaba babam nerdeydi?O niye gelmemişti?Amaaann banane beni ne ilgilendirir?
"Kızım asıl seni ilgilendirir.Onlar senin ailen."
"Sen sus iç ses."
"Ben doğruları konuşunca 'sen sus iç ses' oluyor zaten.Konuşmuyorum artık senle."
Ooff of iç sesimden bile trip yiyorum.Neyse ya.Hah oh be gitmiş.Hemen odama çıkıp yatiyim.Yoksa Selcan Teyzenin sorgusundan kaçamam.
Odaya girdiğimde karşılaştığım manzarayla şok oldum.
Annem benim yatağımda, kucağında benim yastığım uyuyordu.Ve sanırım babam da koltuğuma uzanmış, kucağında benim çerçevemle uyuyordu.
Aman Allah'ım b-bu manzara benim 15 senedir en çok görmek istediğim manzara.
Hüngür hüngür ağlamaya başladım ama SEVİNÇTEN...
15 yıldır ilk defa sevinçten ağlıyorum.Sanırım çok sesli ağladım ki annem hemen gözlerini açtı.Ve bana sımsıkı sarıldı.Allahım dünyanın en güzel kokusunu kokluyorum şuanda'ANNE KOKUSUNU'
Ardından babam da geldi bize sarıldı.Hayatımda ağlamadığım kadar hıçkıra hıçkıra ağlamaya başladım.Babam beni saçımdan öpüyordu.Annemle sımsıkı sarılıyorduk.Sanki bidaha beni bırakıp gidecekmiş gibi.Gitmemesi için ona sımsıkı sarıldım.10-15 dk böyle durduk.Ayrıldığımızda ikisininde gözlerinin içi parlıyordu.Onlara güvenmem zor olacak demiştim ya, yalandı.Ben onları hep bekledim.Onların beni bırakıp gitmiş olmalarına hiçbir zaman inanmadım.Onlara doğduğum zamandan beri güvendim ben.
Hep beraber aşağıya indik.Mis gibi kokular geliyordu yine mutfaktan.Beyza,Selcan Teyze ve Mahmut amca-Beyza'nın babası-
Şaşkınca bize bakıyorlardı.Ama bir müddet sonra hepsi şoku üstlerinden atınca hepsinin gözleri parladı.Sonra Beyza birden ağlamaya başladı.
"Beni bırakıp gidecek misin?"