TUTKU (Düzenleniyor)

🔸7. BÖLÜM🔸

Keyifli okumalar:)

"Ne? ne gizleyebilirim ki."
"Anne yapma lütfen Ayten Demirden bahsediyorum"

"Sen bunu nerden çıkardın" gözlerimi kapatıp derin bir nefes aldım üstü kapalı konuşuyordu neyi kast ettiğimi biliyordu.

"Anne Ayten Demir bizim evimize mi geldi?" kaçışını olmadığını anlamıştı artık.

"Evet "
"Benden neden gizledin."
"Canını sıkacaktı gerek yoktu " "Anne bana ne olursa olsun her şeyi söylemelisin benden sakın hiçbirşey gizleme " başını olumlu anlamda sallayıp yerinde dikleşti.

" Ne konuşacaktı seninle?" derin bir nefes alıp gözlerimin içine bakmaya devam etti. "Bilmiyorum" uzanıp ellerini tuttum.

" Anne bak tekrar söylüyorum eğer bildiğin ve benden saklamaya çalıştığın birşey varsa bunu bana şimdi şuan söylemeni istiyorum. Ben artık çocuk değilim benden gizlenen birşeyler var bunun farkındayım ve bunları artık bilmek istiyorum"

"Eğer birşey olursa sana haber vericem güzel kızım ama şuan gerçekten çok yorgunun"

" Tamam sen dinlen "
"Ne zaman çıkıcam hastaneden" "Bilmiyorum ben bi gidip doktorla konuşayım bikaç gün dedi ama iyisin belki şimdi gidebilirsiniz der."

"Tamam kızım " ayağa kalkıp odadan çıktım. Ayten Demirle konuşmalıydım o adamların kim olduğunu öğrenmeliydim ve bizden ne istediklerinide.

Bunu öğrenmek için ondan yardım isteyecek olmam canımı sıkıyordu ama yapıcak birşey yoktu geçmişte ne yaşanmışsa şimdi bunun sıkıntısını çekmek istemiyordum.

Doktorun odasının önüne geçip kapıyı iki kere tıkladıktan sonra içeri girdim.

"Merhaba" gülümseyip karşısına geçtim.
"Ben hastaneden ne zaman çıkıcağımızı öğrenmek için geldim" doktor olumlu anlamda başını sallayıp önündeki kağıtlardan birisini aldı.

"Hastanın adı Fadime Yavuzdu değil mi?" başımı olumlu anlamda sallayıp,

"Evet." dedim.
"Hasta şuan iyi yani çıkış yapabilirsiniz " tebessüm edip, "Peki teşekkür ederim " gülümseyip tekrar kafasını masadaki kağıtlara çevirdi, odadan çıkıp annemin bulunduğu odaya girdim.

"Anne gidebiliriz" annem yerinden doğrulurken bende birkaç parça eşyayı toplayıp çantaya koydum. Dakikalar sonra hastaneden çıkış işlemlerimizi yapıp yola koyulmuştuk.

" Alo oğlum " anneme baktığıma telefonu kulağına daylıydı Farukla konuşuyordu anlaşılan.

" Hastaneden çıktık biz annecim eve dönüyoruz." karşıdan gelen konuşmayla gülümseyip telefonu kapattı.

Ardından telefonu saniyeler sonra çalınca tekrar açtı.
"Efendim" gözlerimi kısıp anneme kısa bi bakış attım, tekrar önüme dönerken kırmızı ışığın yandığını görüp durdum.

" İyiyim Ayşecim çıktık şimdi hastaneden eve dönüyoruz." teyzemle konuşuyordu sanırım.

" Onlarda iyiler ellerinden öperler canım benim." karşıyı dileyip tekrar konuşmaya başladı. " Bu konuyu sonra konuşuruz canım, Nisacığımı öp benim için görüşürüz." yeşil ışıkta harkete geçerken annemin konuşmasını bekledim.

Sesi çıkmayınca konuyu ben açtım. "Eee ne diyor teyzem nasıllarmış"

"Nasıl olsunlar kızım, iyilermiş nasıl olduğumu merak etmiş geliyorlarmışda Nisa hastalanmış gelememişler" anladığımı belirten bi ses çıkartıp önüme döndüm tekrar. Eve varmıştık.