TUTKU (Düzenleniyor)

🔸3. BÖLÜM🔸

Yeni bölüm :)
Keyifli okumalar.

Duyduğum şeyle gözlerimi yumup derin bi nefes aldım.

" Nasılsın kızım ? " al işte.
Gelde sinirlenme ya.
" Neden aramıştınız ? "
" Seninle konuşmalıyım lütfen buna izin ver " ne !? bu ne yüsüzlük ya konuşacak ne vardıki.

" Ben konuşucak bişeyin olmıycağını düşünüyorum "

" Lütfen kızım okulun karşısındaki her zaman oturduğunuz kafedeyim " gözlerimi kisıp söylediği yere baktım derin bir iç çektim.

Belki dünki adamlar hakkında bişey söyliycekti? öyle olmasa bile belki öğrenebilirdim.
" Tamam. " telefonu kapatıp ayağa kalktım çantamı ve tüpümü alıp yürümeye başladım.

Ah kesinlikle bacaklarım titriyordu, kapıda iki tane takım elbiseli adam görünce karşılarında duraksadım.

Bu dünki adamalar olabilirlermiydi? karşıya geçip başım önde onları görmemiş gibi kafeye girdim cam kenarında oturan Ayten Demire baktım.

Lacivert yırtmaçlı elbisesi sade ve çok şık duruyordu ayağındaki siyah topuklu ayakkabılarla sandalyeye astığı çantasıda ayrı bi uyum içindeydi.

Ne kadarda güzeldi. Ona doğru adımlarımı atarken ayağa kalktı birkaç adım ilerleyip gülümseyen bi yüzle bana baktı.

İfadesiz yüzümle bana uzanan kolarına aniden kaşlarımı çattım hadi ama şaka gibiydi.
Karşılık vermiyceğimi anladığından kollarını indirip yerine oturdu yüzünde hayla ufak bi tebesümle bana bakıyordu.

" Geldin " gülümseyip masada bulunan bardaktan birkaç yudum aldı.

" Açısın birşeyler ye " kafamı hayır anlamında salladım benimle ilgeleniyor oluşuna sinir olmuştum.

" O zaman birşeyler içm- " lafını sinirle böldüm;

"İstemiyorum " kafasını olumlu anlamda sallayıp gözlerini masaya dikti sanki bişey söyleyecekti ve bunu kafasında tartıyordu;

" Beni neden çağırdınız ? " yeşil gözlerini bana dikti,

" Sana birşey teklif etmeye geldim kızım " teklifmi? öğrenmeme gerek bile yoktu çünkü cevap belliydi.

" Hayır " yanımdaki koltuktan çantamı ve tüpümü alacakken bileğimden tutu.

" Biliyorum şuan ne hissetiğini kafanda neler olduğunu.. " bi an duraksadı gözleri dolmuştu, şuan gerçekten kafayı yiyebilirdim.

" Lütfen dinle beni " ne kadar istemesemde ellerimi çantadan çekip yerime geri oturdum.

" Artık benimle yaşamanı istiyorum. " sanırım dalga geçiyordu yada ben artık cümleleri yanlış algılamaya başlamıştım.

Benden nefret edip bi zamanlar mutfağında çalışan kadına vermişti. Onun karnında masum hiçbir şeyden habersizken beni defalarca öldürmeye çalışmıştı ve şimdi seneler sonra onunla yaşamamı istiyordu.

Sen ne diyorsun bakışlarımı atarken;

" Hiçbirşey bildiğin gibi değil anlatmaya çalıştım o Fadimenin defalarca yanına gittim ama beni hiçbir şekilde karşılamadı her defasında ya kapıyı suratıma kapattı yada evde değilmiş numarası yaptı " duyduklarımla şok olurken anlamsızca gözlerimi kırpıştırdım.

Demek annemin sabah beni tembihlemesi bunun içindi, komşularla endişeli bi şekilde konuşup birşey yokmuş gibi yanımza gelmesi.

Peki ne bildiğim gibi değildi? Terketmişti işte beni istememişti, daha fazla dinleyemezdim kafayı yerdim.