One Last Glance

Chapter 6

I'll make this short kasi hindi ko na ata kayang sundan. All of these are raw, so please bear with me hehe :))

------------

After a thirty-minute ride, we
drove off directly to the nearest restau.

He's still looking at me with disbelief dahil hanggang ngayon ay hiyang-hiya parin akong narinig niya ang tiyan kong kumulog sa sobrang gutom. Wala naman siyang ginawa kundi ang tumawa. Nagrereplay parin sa utak ko ang sinabi niya nang marinig iyon.

"In a body like that, you can make a booming sound?! Unbelievable!" Buti sana kung kami-kami lang kaso hindi eh! There are other tourists on the boat and I can hear him chuckle! Jusko ano bang nangyayari sakin?!

Katamtaman lang naman ang pangangatawan ko, not the curvy type just like my twin but masasabi ko naman okay na. Pero para kay Ricci, I look skinny. Skinny pa ba ang katawan kong to?!

Dahil nga sa hindi ko pagkibo kanina, hindi ko rin napansing nakarating na kami sa restau'ng sinasabi nila but what's more even worse is that, he's holding my hand... again! Nawiwili na ata siyang hawakan ang kamay ko eh. Kanina pa to ah.

Pinipilit kong kumawala mula sa pagkakahawak niya ngunit hindi pa rin niya ito binibitawan.

"Aren't you enjoying? You've got the freedom to hold my hand like this." Itinaas niya ang kamay naming magkahawak parin right into my face.

"Ano ba!" hindi mapigilang sabi sa kanya. "I am not enjoying and I will never enjoy myself holding your hand! Will you please let me go?" Pagsusumamong nasambit ko. Ano nanaman ba ang iniisip niya? Pinagtitinginan na kami ng mga tao, I feel like, in any time soon, they're going to strangle my hair and do whatever they want just to get myself away from Ricci.

"No, I won't." aniya. Nabigla ako sa sinagot niya, so balak nga niyang hawakan ang kamay ko hanggang matapos kaming kumain?!

Kasalukuyan kaming nakaupo sa pinili niyang two-seater table but what's even worse is that magkatabi lang kami! Dapat opposite kami ngayon kaso hindi pa rin niya ito binibitawan. Sineryoso ata yung pagsabi niya na hindi ako bibitawan eh.

Lupa, lamunin mo na ako please! Ang awkward naman talaga. I've never been this close to anyone, just this once.

"Hey...hindi ka na naimik dyan?" tanong niya sakin.

"Ahh, pagod lang." usal ko at medyo inayos ang pagkakaupo. I feel uncomfortable, really.

"Uhh...can you please let go of my hand?" Mahinahon kong tanong sakanya sa pabulong na salita.

Napatingin naman siya bigla at pati ako nabigla din sa mabilis niyang paglingon sa banda ko. Literal na napalaki ako ng mata sa ginawa niya. Ohmygod!!

"Ahh...uhhh.." yun lang ang lumabas sa bibig niya at umiwas na ng tingin sa akin kasabay ng pagbitaw niya sa kamay ko.

Umalis na rin siya sa kinauupuan niya kanina at umupo na siya sa harapan ko. Now we're facing at each others face but silence enveloped us until our order came.

"Uhhh, Madz, let's eat?" I can feel the awkwardness in his voice but he's trying to make it normal.

"Hmm... Okay." was all I mustered.

We ate in silence but the stare he's giving me every minute makes me more awkward to eat.

Why is he looking me like he's looking deep into my soul?

"Madz, do you want to come with me again? I'm going to try the banana boat, then learn surfing maybe?" Pag-aanyaya niya sakin.

"Hmmm, ikaw nalang. I'll watch you from the seashore."

Bumuntong hininga siya bago nagsalita. "Alright. Hindi ka naman magpapalit eh." Ramdam ang pinaghalong panghihinayang at awkwardness sa boses niya.

After that small talk, we continue eating. Tinitignan ko siya kapag hindi siya nakatingin sakin. I cannot deny the fact that he's handsome as hell and I can't help myself to refrain from praising his manly but boyish features.

He sure has that body to die for, nakita ko dahil nung minsan eh nakatopless lang siyang nagswimming kasama namin. His chinito eyes screams danger and his cupid-like lips screams perfection. Kahit nga hindi siya ngumiti ay okay lang. Mas gwapo siya kapag ganoong aura lang ang pinapakita niya, he's serious and all but that's it. Yun lang.

Minsan lang kami mag-usap at himala na kinakausap pa rin niya ako. Itinuloy ko naman ang pagnguya ko ng ulam ko at sa ilang sandali lang ay natapos kaming kumain. Actually he's the first one to finish his meal and he just waited for me. Gentleman pa rin naman kahit papaano.

PS.
To everyone who's reading my story, please feel free to message me kung anong maisasuggest niyo dito sa flow ng story hehe :) kamsahamnida!