One Last Glance

Chapter 13

I felt like I'm on a cloud nine mula pa kagabi. Kung pwede lang na lumipad ako pabalik ay ginawa ko na. Makakapaghintay naman siguro ang babakasyon ko diba? Today I just feel like going home and meet Ricci.

Admit it or not, I grew fond of him. Worse, my feelings grew deeper each time he's like that. He makes me feel special and loved though there's this thin line that's separating me and him. I do not know how to explain it but, I kinda feel that what I'm feeling would soon kill me.

"Aren't you excited?" Tanong sakin ni Mich habang nakaupo siya sa gilid ng kama. Ako naman ay nakaupo sa kabilang gilid at sinusuklay ang aking buhok.

Ngumiti ako na tila walang pinoporoblema. "I am. I just feel like, I am not in the mood to go out and have fun."

"Why? Ngayong nandito ka na sa Verona ay ngayon ka naman magkakaganyan." Hindi ko rin alam kung bakit. Siguro ay dahil sa mga naisip ko kagabi. Hindi ko kasi maiwasang isipin na sa bandang huli, ako pa rin ang kawawa.

Hindi nalang ako sumama sa pamamasyal ng aking pamilya ang stayed in my room.

Kinaumagahan naman ay nageempake na kami ng aming nga gamit. Bukas ay lilipad na kami pabalik sa Pilipinas. Mas excited pa akong unuwi kesa ang mamasyal dito.

Sa huling pagkakataon, pumunta ako sa Plasa de Guileta at kinuhanan ng litrato si Juliet hawak ang kanyang dibdib. Sabi nga nila, it will bring good luck kapag hinawakan mo ito. At kahit hindi ko man nasambit ang gusto ko ay iisa lang naman ang gusto ko.

"Welcome home Sir, Ma'am and Miss" magiliw na salubong ng aming mga kasambahay. Nginitian namin sila at pagkatapos niyon ay nagsibalikan na sila sa kanilang ginagawa.

It felt like ages. Parang sobrang tagal naming namalagi sa Verona at namiss ko talaga ang bahay namin. Hindi pa man ako nakakapasok sa aking kwarto ay sakto namang may tumawag sa akin.

Mabilis ko itong kinuha mula sa pagkakabulsa at tinignan kung sino ang tumatawag.

"H-hello?" Nuutal kong sagot sa tumawag.

"Hi! I heard you're back so... can we have dinner tonight?" Tanong ng lalaki sa kabilang linya.

"Uhm..." napaisip ako kung ano nga ba ang isasagot ko. "S-sure!" Sa huli ay pumayag na ako. Dahil sa huli, pagsisihan kong hindi ko naranasang makasama siya kahit hindi kami pareho ng nararamdaman.

Pagkapasok ko ay natulog ako kaagad. Bahala na mamaya kung anong mangyayari, basta ang mahalaga ay makatulog ako. Ilang araw din kasi akong puyat kakaisip kung paano ko ito maitatago sa kanya.

Kinahapunan ay naghanda na ako sa aming pagkikita. Nasabi niya kaninang susunduin niya ako ng alas-said at nakita kong alas kwatro y media na ng hapon.

Nagsuot lang ako ng jeans at statement shirt dahil doon ako mas komportable. Buti na lamang at nang makarating si Ricci ay naka Tshirt lang siya at Cargo shorts. Shocks! Ang gwapo niya pa rin kahit sa simpleng damit lang. Yun bang kahit anong ipasuot mong damit sa kanya ay bumabagay. Oh yeah, really, he's a work of art.

Our eyes met while walking the inches away from me. Sa hindi ko maipaliwanag na dahilan, biglang kumabog ang akong dibdib sa kaba, galak at nerbyos. Posible bang sabay-sabay ko itong maramdaman aa iisang tao lang? Siguro nga dahil ito na nga yung nararamdaman ko. I'm feeling it first hand and I do not know what to do!

Then he showed me his signature smile. The kind of smile that would take you to heaven. This is just a simple afternoon but for me, it's like heaven came up to me and delivered me to a place where I belong, to Ricci.

"Miss, laway mo tumutulo." Usal niya na pinipigilan pa ang pagtawa ngunit rinig naman sa kanyang boses. Panira! Do I look like I'm drooling over him?! Yeah right, he's worth drooling nga naman. I smiled at the thought.

"Oh ano yan? You're smiling like a maniac Dy." Wtf?! Agad na bumilog ang aking mata sa kanyang sinabi.

"I-I'm not!" Utal akong tumanggi but in my mind, it's partly true but not in a bad way huh. Gosh! I feel like my cheeks are red now at that thought.

"Alright, sabi mo eh." Pigil pa rin ang tawa and I know its more embarrasing right now. Parang alam niya ang iniisip ko. Sino ba namang hindi magpapantasya sa kanya kung ganyan sa umakto sa akin? I just met him few months ago and here we are, going out like its natural.

"Where will you take me Cci?" Tanong ko.

"In my arms." Diretso niyang sabi at napamulagat na naman ako sa biglaan niyang sagot. Malumanay ang pagkakasabi niya at bakas ang kalmado niyang ekspresyon sa kanyang sinabi. Maybe he's joking Maddy. Huwag kang maniniwala!

"You're blushing" pag-amin niya. Bumaling ang tingin niya sa akin habang nagda-drive at nginitian ako na para bang sinasabi niya na ayos lang iyon sa akin.

Ni isa sa amin ay walang nagsalita. Ang nakakabinging katahimikan ay bumalot sa aming byahe. We had a long thirty minute ride indeed.

"We're here."

Lumingon ako sa kanyang banda at sumilay ang kislap sa kanyang mga mata at saya sa kanyang labi. Napansin kong madilim na nang makarating kami ngunit sa aming harapan ngayo'y nagniningning ang bawat bumbilya. Ang ilaw na nanggagaling dito ay iniilawan ang daan papunta sa isang puno ng mangga at sa lilim nito'y may maliit na kubo na napapalibutan naman ng mga christmas lights.

Wow. Bumaling ang tingin ko kay Ricci at akmang tatanungin ko siya ngunit naunahan na niya ako.

"Don't ask me why. I don't want to ruin this night." Sa sinabi niyang iyon ay hindi ko na naituloy ang dapat ay sasabihin ko sana.

I got out from the car first kaya naman sumusunod lang siya sa akin nang sa magkasabay na kami at walang alinlangang hinawaka ang aking kamay.

His hands fit mine and it felt surreal. It felt like he's made only just for me and I can't contain the feeling right now. Hindi ko maiwasang mapangiti dahil sa kilig. Para na akong maiihi dito sa nilalakaran namin anytime but I have to stop this kilig right now. Nakakahiya naman kasing mahalata niya but... I just can't.

This time, I cannot resist the overflowing joy that's filling up my heart so I let myself fall for him with no hesitation.

I held his hand tightly as I could to make him feel that this time I won't let this thing go.