CAN KIRIKLARI

7 BÖLÜM

Bölüm şarkısı ~
Sertab Erener Vur Yüreğim

Kalbim güm güm çarpıyordu ne diyeceğimi düşünmeye başladım ne için geldiğimi biliyordum ama ne söyliyeceğimi bilmiyordum yutkundum sonra dilimle dudaklarımı ıslatım ayak sesleri her an yaklaşıyordu sanki saniyeler saatler kadar uzun geçmişti.
Kapının bir tarafında ben bir tarafında o vardı farklı yerlerdeydik aynı tarafta olan çaresizliğimizdi...
Kapı açıldı yerde olan gözlerim önce ayaklarıyla buluşta yavaşça başımı yukarı kaldırdım kaldırdıkça acı yine kendini göstermeye başladı gözleri şişmiş ve göz altları morlaşmış saçları birbirine karışmıştı. Bu adam kimdi? Görüşmediğimiz sadece iki günde nasıl bu hale gelebilmişti bu kadar çabuk nasıl dağılmıştı.
Yüzümü buruşturdum ona bu hal kesinlikle yakışmamıştı o benim tanıdığım selim olamazdı.
Düşüncelerimden bişey diyemiyceğmi anlamış olucak ki sol eliyle içeriye doğru işaret etti. Ayaklarım beynimden itatkarsız bi şekilde onun komutuna uydu bu şoktan çıkabilmemde kolay olmıycaktı beliki. Kapısı açık olan oturma odasını anımsatan odaya doğru yürüdüm arkamdan ağır adımlarla beni takip ediyordu aklım almıyordu neden kendine bunu yapıyordu NEDEN!
Üçlü koltuğa oturdum oda aynı koltuğa aramıza özenle mesafe koyarak uzağıma oturdu. Dizlerine dayadığı kolarının arasına aldı başını ellerini saçlarının arasına geçirerek öylece yere sabitledi bakışlarını.

-Neden geldin ?

Donuk sesi esaretle kayboldu yalnız ikimizin olduğu bu evde. Hissiz gibi çıkmıştı sesi yada çaresiz gibi. Sanki o adam tanıdığım selim değildi bir yabancı belkide. Cevap veremedim ben selimin yanına geldim ama bu adam selim değildi ben neden geldim ?
Düşünceler beynimi işgal etti hiç bişey söyleyemedim ben neden geldim? Kendi içimde fısıldadım bi cevap veremedim. Selime bakamıyordum bu hali canımı actıyordu. Kalktım kapıya doğru büyük adımlarla hızlıca yürümeye başladım. Bu ev, bu adam yabancıydı burda olmamın hiçbir açıklaması yoktu.
Kalın ve tok çıkan sesi kulaklarımı doldurdu.

-Esma, esmaa

Adımlarını arkamda hisediyordum kapı koluna uzanmaya çalıştığımda kükreyen sesi bir kaçkez çınladı. Tek eliyle kapıya uzanan kolumu sımsıkı tuttu.

-ESMA !

Kolumu çekerek kurtarmaya çalıştım kenetlediği elinden

-Bırak Selim

Yüzü donuktu yutkundu kolumdaki sıkan parmaklarını yavaşça gevşeti. Gözlerinin içine baktım onu daha önce hiç böyle görmemiştim benim şaheserim miydi bu ben bu kadar kötü birimiydim bu hale gelmesine nasıl izin verebildim. Göz yaşlarım akın etti ayaklarım tutmadı elerimi arkamdaki kapıya yaslıyarak yavaşça yere çömeldim sımsıkı yumdum gözlerimi ağlamak istemiyordum, çünkü bu hiç birşeyin çözümü olmuyordu ve daha çok güçsüz hisetiriyordu. Ellerimle yüzümü kapatım başımı sıkarak baskı kurmaya çalıştım. Nefesini çok yakınımda hisettiğimde gözlerimi araladım tam önümdeydi gözlerini büyütmüş bi şekilde hiç kımıldamadan bana bakıyordu.

-Bak vicdanım beni rahat bırakmıyor zaten böyle olduğunu görmek...

Bi hıçkırık kesti sözlerimi sonrası ardı arkasını kesmeden devam etti devam ettikçe dahada büyüdü hıçkırıklarım. Gözyaşlarım birer inci tanesi gibi yanaklarım da ezberledikleri yoldan süzüldüler. İki eliyle kavradı başımı hala bir yabancı gibiydi uzak tuhaf ne hale sokmuştu kendini benim yüzümden. Aşkına karşılık göremediği için baş parmaklarıyla okşar gibi sildi göz yaşlarımı. Gözlerimin içine baktı eliyle alnını ovaladı bişey düşünüyor gibiydi hiç bişey söylemeden ani bi hareketle yanımdan kalktı büyük adımlarla yürümeye başladı ve gözden kayboldu yine adım seslerini duyunca yaklaştığını hisettim elinde bir bardak su ve bir hap vardı yanıma geldi elindekileri bana uzattı. Başımı sağa sola soru soran bakışlarla saladım sesizliği ben bozmak istemedim.