CAN KIRIKLARI

12. BÖLÜM

Bölüm şarkısı &
Sezen Aksu ; Düş Bahçeleri

A benim dilsiz dillerim. A benim sesiz ellerim yakala saçından tut hayatı çevir yüzüme öp öp...

***

Olduğu yerde öylece kafasını çevirdi şaşkınlığı yüzünden okunuyordu göz yaşları sakalarına varana kadar ıslatmıştı. Sadece ismimi sayıklamakla yetinebildi. Dişlerimi birbirine bastırdım çenem kilitlenmiş cesine kasıldığını hisediyordum. Bağrıp çağırmak, çığlıklar atmak istiyordum yada sadece uyumak belkide o dağın başında ki yapayalnız evde herkesden uzakta yaşamak. Tek başıma bir başıma, belkide çıktığı bu binadan onu itleyip atmak istiyordum. Onun kendi cezasını kendisi vermesi bu değil istediğim!
Beynim de öfke patlaması mı korkumu, nefretmi ney di bu ney? Bütün damarlarımda ki kanlar beynime fışkırıyordu sanki. Bilmiyorum ne istediğimi bile bilmiyorum kahretsin!

-Lanet olsunnn !
AAAAHH

Bütün sesim yetiğince bağırdım çığlıklar attım. Saçlarımı yoldum hırslarıma engel olamıyordum ellerim titremeye başladı. Her salise nefes alıyordum ama sanki ciğerlerime giden yolunu unutmuş gibi tıkanıyordu. Yanım da hisettiğim nefesle kafamı kaldırdığım da çok yakınım da olduğunu gördüm ne ara bu kadar yaklaştığını hiç farketmemiştim.

-Benden nefret ediyorsun.

Soru değil tiz bi sesleniş hani insan aynaya bakınca kendisini görür ya onun gibi gördüğü hislerimi seslendiriyordu. Doğru tespit inkar edecek halim yoktu. Birde benden duymasını istedim. Soru işareti değil kafasındaki belki ihtimali hiç değil böyle düşünmesin diye hala sıkmakta olduğum dişlerimin arasından tısladım sert bi şekilde. Gözlerimi gözlerine dikerek. Hiç bir umudu ihtimali kalmasın diye.

-Senden NEF RET EDİYORUM!!!

Gözlerini yumdu sımsıkı iki dudağımın arasında çıkan kelimeler beynine mızrak girmiş cesine vurguna uğratı onu. Evet istediğim buydu ama içim rahatlamışmıydı hayır! Onun acı çekiyor olması benim yaralarımı hafifletmiyordu. İki eliyle başını sıktı saçlarının arasından ileri geri elini sürtüyordu. Bir anda çömeldiği yerden kalkarak biraz önce ki çıktığı duvara doğru koşmaya başladı birkaç saniye bir kaç ömür gibi geldi göz yumalıydım belki de gidişine. Aklım bırak diyordu bırak gitsin. Kalbimse karnında onun bebeği var izin veremezsin diyordu. Ben kenetlenmiş bir şekilde susup kaçışını izliyordum. Duvara çıkıp ayakta durdu son kez arkasını döndü gözlerimin içine son bakışıydı belki de yüzün de hüzün, kırgınlık vardı.
Gitme bir kelime bu kadar zor olmamalı söylemem için kalması için yeterliydi bundan emindim. Sanki dilim izin vermiyordu bu kelimeye korktum. Dilime ilk düşen kelimeleri seslendirdim düşünmeden. Önemli olan kalmasıydı böyle olmamalıydı hiç bir son gözümün önünde izin veremezdim.

-Hamileyiiim
bebeğini bırakma Selim...