CAN KIRIKLARI

13. BÖLÜM

Yalnızlık Senfonisi * Serenay Sarıkaya

Yalvarırım gitme gitme...
İçimden sayıklıyorken korkuyla tek elimi kalbimin üstünde getirdim. Gözlerimi bir an bile kırpmadan ondan ayırmadım. Ne yapacağını kestiremiyordum korku bütün bedenimi sarmıştı. Kalbimin her atışını elimin altında hisedebiliyordum. Sesimi duyup duymadığından emin bile değildim yüz ifadesinden anlamaya çalışıyordum. Öyle ki yüzü donmuş gibi boş gözlerle baktı alt dudağını iki dişlerinin arasına aldı tek ellini şaşkınlıkla ağzını kapatığı an bişey fısıldadığından şüphe eder gibi oldum. Yüzünü yere eğerek çıktığı yönde bir adım geri atarak olduğu yerde çöktü bir süre.
Hani benim sırım?
Bu kadarmıydı burda bitmişmiydi?
Kendime verdiğim sözler?
İşte tam da burda bitmişti vazgeçişim. Bu sefer sadece meleğim için tutundum hayata, Selime bebeğimin babasına! Herşeye siyah bir perde çekerek. Çünkü benim defterimde bu saaten sonra beyaz bir sayfa olamaz ancak siyahın tonları değişebilir sadece bu. Ağır adımlarla yavaşça yanıma geldiğini farkettim. Şoktamıydı ne halde olduğunu değimlendiremiyordum. Beş dakika öncesinde ölüme pençe atarken şu anda dünya ya kendinden bir parça geleceğini öğrenmişti. Titreyerek konuştu hala durumu idrak edememiş gibiydi.
-Özür dilerim hayatını mafettim. Ben herşeyi berbat ettim gerizekalı, aptal, beyinsiz herifin tekiyim! Beni afet diyemem ama nolur biraz olsun güven bir kez olsun şans ver herşeyi düzelticem yalvarırım Esma. Çok çaresizim~

Ne zırvalıyordu bu ne yani affetme mi bekliyordu. Bir bebek bile onu affetmeme yetmez sadece bir süre tahamül ederim bukadar.

-KES sesini! Hiç bir şeyi değiştiremezsin bu saaten sonra anladınmı hiç birşeyi! Sen pislik herifin tekisin seni asla afetmiycem. Sadece şu an için bir çözüm bulmalıyız. Yaptığın pisliği temizliyceksin!

Biraz önce çıktığı duvarı işaret ederek sesim çıktığınca bağırdım yüzüne, yüzüne vurdum korkaklığını.

-Böylece kaçıp gidemezsin anladınmı kurtulamazsın. Bütün sorunları benim üzerime yıkıp gidemezsin! Sorumluluğun da olduğun bir bebek var artık sadece bunun için bile olsa yaşamak zorundasın.

-Tamam, tamam sen nasıl istersen öyle olucak söz veriyorum düzelticem herşeyi. Ellerini elimi tutmak için uzatı iki elimi de yere indererek ulaşamıycağı kadar geriye çekerek nefretle baktım. Derin bi nefes veredi ardından ellerini geri çekerek saçlarının arasından geçirdi. Tırnaklarımla betonu delebilirmişim gibi tırmaladım parmaklarım sızlasada bırakmadım. Hiç bi kararımın arkasın da duramıyordum bebeğimden vazgeçmek tabiykide zordu ama ya böylesi ? Nasıl açıklıyabilirdim bunu anneme, ablama, arkadaşlarım peki ya Ali bunun düşüncesiyle gözlerim yaşardı yine. Nasıl başka bir adamdan hamileyim diyebilirdim ben seni severken rotam şaştı istemediğim karanlık bir kuyuya düştüm çıkamıyorum çare bulamıyorum Ali kurtar beni kurtar diyemezdim dimi? Aciz gibi davranamazdım bu kör kuyudan yalnız çıkmalıydım kimseye boyun eğmeden kendi çabalarımla. Onu da bu düştüğüm bela ya sürükleyemezdim.
Gözlerimi yumdum sımsıkı düşünmek istedim bi çare olmalıydı mutlaka meleğime tutundum tek elimi yine karnımın üstünde getirerek. Annen seni bırakmıycak korkma diye fısıldadım içimden.

-Evlenelim

Gözlerim pörtlemişcesine ağzından çıkan kelimeyle ona çevirdim bakışlarımı. Dişlerimi sımsıkı sıktım hayır diyip inkâr etmek istedim. Ben böyle hayal etmemiştim hiç kimse böyle olmasını istemez. Ben de istemedim. Sevdiğim adam ellerimi tutarken mutluktan ağladığımı hayal ettiğim anı nefretden ağlayarak yaşamak istemezdim! Ellerimden güçlükle destek alarak ayağı kalktım burayı biran evvel terk etmek istedim. Belkide kaçıyordum en azından onun gibi sonsuza dek değil bu kadar kadarını bir anda kaldıracak kadar güçlü değildim biraz olsun zamana ihtiyacım vardı. Kapıya doğru ilerlerken kolumda hisetiğim iri parmakların sahibine başımı çevirirken sesi zaten kulaklarımda çınlamaya yettmişti.