CAN KIRIKLARI

14. BÖLÜM

Terminalde yarım saat sonra kalkacak otobüsümü bekliyordum.
Ne garip bir hayat dedim kendi kendime. Ben her zaman insanların kendi hayatının mimarı olduğunu düşünürdüm. Yıllardır inşa etiğim binayı yani hayatımı dışardan amansız gelen bir darbe yetiyordu yıkmaya. Fazla acımasız değilmiydi bu? Hayaller ben ki yeryüzünde ki bütün güzelikleri bir kalemle bütün kağıtlara çizmeyi planlarken. Dilim lal oldu ellerim kötürüm oldu sanki. Hayatla savaşta pes etmiş gibi hissediyordum. Bütün hedeflerimi uzak diyarlarda terk ettim. Şimdi karnımdaki henüz bir kan pıhıltısı için yaşamaya karar vermiştim, seçimimi yapmıştım. Biliyordum ki eğer bunu yapamasaydım ömrüm boyunca kendimi de affedemezdim. Bebeğime kendi ellerimle son veremezdim. Ya sonrası diye düşünmeye başladım İstanbula döndüğümüzde acilen bi iş bulmalıydım. Artık evli bir kadın olarak ailemden destek alamazdım bu doğru olmazdı Selimden de asla birşey alacak değildim en azından hamileliğim sürecinde dayanacak kadar çalışmalıydım. Otobüslerin bulunduğu yere  doğru yürümeye başladım bir an evel yerime yerleşmek için. Elimdeki biletin numarasına bakarak yerimi buldum çok şükür ki cam kenarına denk gelmiştim. Eh malum  başımızı yaslayacak bir omzumuz yok bizim! Camlar bizim başımızı en nicesinden ağırlıycak olanlar her daim bu böyle olmuştu. Elbete yalnızlık güzeldi ama yinede yanında bir nefes arıyor insan güvendiği bir nefes! Otobüs yavaş yavaş dolduktan sonra hareket ederek yolculuğumuza başlamıştık. Sabahın aydınlığı da olsa yorgunluktan gözlerime ağırlık çöküyordu uzun yolculukları sevmediğim için kendime engel olmak istemedim  tatlı bir uykuya bıraktım kendimi.

🍀

Gözlerimi hafif araladığımda otobüsün bir benzin istasyonunda durduğunu fark ettim. Ben de inerek biraz hava almak istedim. Kapalı ortamları hiç bir zaman sevememişimdir. Doğanın her türlüsüne aşıktım kaldırımın kenarındaki çimenlerde yürüdüm özenle
Pozitif enerjiyemi inanıyordum ? Asla ama her umut kapısını çalacak kadar dilenci olmuştum. İnsanların yavaştan otobüse bindiklerini takip edince bende yerime yerleşmiştim. Yolun geri kalan kısmınıda müzikle daha kolay geçireceğimi düşünerek kulaklığımı takıp müzik dosylarıma girip ilk gözüme takılan Cem Adrian Mutlu yıllar şarşısını açtım.
Güneş doğar güneş batar kayıp bize yıllar!
Ne kadar doğru söylemiş diye düşünür oldum. Müzik dinlemek başkadır müziği yaşamak farklıdır her şarkıda kendimi ararım bulamadıklarımı zaten dinlemem. Bana benden uzak olanın işine yanımda, kulağımda, beynimde! Bazen bir fısıltı bile yüreğimi sızlatmaya yeter yer etmişse gönlümde. Benli şarkılar dinledim hep belki bir şarkıyı bir saat iki saat boyunca sürekli ard arda hiç sıkılmadan bıkmadan dinledim ama herseferinde aynı his sellerine kapıldım işte bu diyebildim.
Gelen mesaja baktım merakla Selimden gelmişti.

 ( Nerdesin yolculuk nasıl geçti bi sıkıntı olursa mutlaka bana haber ver )

İstemsizce güldüm halime ne kadar düşman da bellesem Selimden başka hatırlayan yoktu beni hoş oda keyfinden değil vicdan azabından böyle davransada.

( İlgiliymiş gibi davranmana gerek yok bunu biliyosun değil mi? )

Bana acıyarak yaklaşmasını istemiyordum. Bana hiç bir şekilde yaklaşmasını istemiyordum. Sadece bebeğime baba olmasını istiyordum bebeğimde benim gibi babasız büyümesin istiyordum işte bunu gerçekten istiyordum. Bebeğimin bir güvendiği duvarı babasıyla anlatacağı hatıraları olsun istiyordum. Babasının masalarıyla büyüyen bir kızım olsun istiyordum!

( İlgiliymiş gibi davranmıyorum gerçekten ilgilenmeye çalışıyorum tabi izin verebilirsen.. )

Ardından tekrar gelen mesaj

(Evet bir hata yaptım çok büyük bir hata bunun farkındayım ben mutlu muyum sanıyosun o ilaçlar yüzünden böyle davrandığımıda en iyi sen biliyorsun. Ben aşağılık bi herif değilim Esma bunu zamanla sanada ispatlayacağım görüceksin )

Keşke Selim keşke dediğin gibi düşünebilseydim mesajına hiç bir cevap yazmadım. Ona umut vermiyecektim ömrüm boyunca affetmeyecektim onu. Vicdanını rahatlatmasına da izin vermezdim o benim hayatımı çaldı bundan ötesi yok benim için! Her ne bahaneyle olursa olsun sonuç değişmeyecek hiç bir zaman!