Multimedya^Melek^^duygu^
-Anne! Baba! Nolur gitmeyin. Ne olur beni bırakmayın. Sizsiz ben yaşayamam
- Anne!
- Melek iyimisin?! Al şunu iç.
Elime verdiği suyu boğazımdaki yumrunun üzerine içtim. Hala rüyamda görüyorum onları. Tamı tamına 17 yıl geçti. Hergün görmesemde görüyorum. Tedavi oldum. Fakat hala geçmiyor. Duygu git diyor. Ama istemiyordum . Çünkü geçmeyecekti. Biliyordum...
Duygu benim en yakın arkadaşım . 5 yaşında anne ve babamı kaybettim. Yurda verildim. Bir abim ve bi erkek ikiz kardeşim varmış. Tabi ben hatırlamıyorum. Her neyse biz duyguyla yurtta kardeş gibi olduk. O 17 yaşında birine evlatlık verildi. Ancak beni bırakmak istemeyip beni de almalarını söyledi. Şu anda baba dediğim adam o zaman benimle tanıştı ve beni de almak istedi. 5 senedir babalık yaptı. Her istediğimizi yaptı. Zengin. Hemde çok zengin. Hayal etseydik böyle bir hayal aklımıza gelmezdi bile. Çünkü biz yukardan bakmayı sevmezdik. Herkesin eşit olduğunu düşünürdük. Öyle işte.
-İyiyim. Onlar hala rüyalarımda.
-Diyorum işte. Tedaviye yeniden başla.
- Hayır!
- Neden?! Kendine eziyet ediyorsun böyle kardeşim.
- Duygu. Tedavi işe yaramıyor. Anlamıyor musun? İşe yaramıyor.
- Birdaha dene.
- Bu konuyu sonra konuşuruz.
-Peki .
Hemşirelik okuyorum. Son sınıftayım. Bu sene sondu. 3 ay sonra staj için bi hastaneye verilecektim.
Ayağa kalkıp banyoya gittim. Rutin işlerimi halledip çıktım. Giysilerimi giyip aşağıya indim. Erdem babamın yanağından öptüm. Duygu hala hazırlanıyordu. O da tasarım okuyordu. Kahvaltımı yapıp arabama bindim. Ve yola koyuldum.
Caddeye çıkınca trafiğin sıkıştığını gördüm. Arabadan inip neler olduğuna bakmaya karar verdim. İlerledim ilerledim bayağı bir trafik vardı. En sonunda kalabalığı gördüm. Araba kazası vardı. Koşarak kazazedelerin yanına gittim .
- Çekilin!! Çekilin!! Ben hemşireyim. Açılın!!
Açıldıklarında kurtulma şansının % 30 olduğunu farkettim. Nabzına baktım. Yaşıyordu.
- Ambulansı arayın dokunmamamız gerek her an bişey olabilir.
Dedim . Ambulansı aralıklarını söylediler. Adamın yanına yaklaşıp benimle konuşma olasılığını düşündüm.
- Beyefendi. Beni duyuyorsanız lütfen gözlerinizi açın. Beyefendi.
Gözleri kapalı iken kirpiklerini bastırdı. Bilinci açıktı. Bu kazaya göre iradeli biriydi. Ambulansın sesini duyunca sağlıkçılarla birlikte adamı taşıdık. Hastanenin adını sordum. Seneye staj göreceğim hastaneydi. Başımı salladım. Doğru arabama koştum. Yardım etmek istiyordum. İlk kez böyle bir şey yaşadım. Bunun için kalbim yardım etmek istiyordu. Yardım et diyordu. Aklımda bencede diyince hastaneye ulaştım. İçeri girdim ve danışmanlıktaki kadına
-Araba kazası olmuş en son gelen hastayı ameliyata mı aldılar bakar mısınız?
Ben de ne dediğimi anlamadan konuştum doğru mu konuştum bilemiyorum . 4. Katta 2 . Ameliyathanede olduğunu söyleyince asansöre bindim. 4 e çıktım. 2. Ameliyathanenin önünde durdum. Ve bir sandalyeye oturdum.
İçeriden hızla bi hemşire çıktı. Ayağı kalktım.
- Hastanın yakını siz misiniz?
Ne desem ne desem.
- Ee arkadaşıyım.
- Kan lazım A rh pozitif. Acilen. Sizin uygun mudur?
- Evet. Benimki de aynı.
-Buyrun
diyince kan alma odasına geçtik.
5 tüp kan aldı. Ve dinlenmemi söyledi. Başka bir odaya yönlendirince geçip biraz uyudum.
Uyandığımda saate baktım. 45 dakika falan geçmişti. Kalkıp hemen ameliyathaneye yöneldim. Tam zamanında gelmiştim . Onu çıkarıyorlardı. Gerçekten yaşadığına şaşırdım. Tövbe yarabbim. Onun başında durmak sanki benim boynumun borcu gibi geliyor.
