Ezra | ⚣

Luke & Ezra

  Ve kendimi her önemli günde bulduğum yerde bulmuştum bir kez daha. 

  Aynı yerde, aynı kişiyle... Ya da o kişiden geriye kalanla. Elimdeki buket asla onun için yeterli olmayacaktı elbette, biliyordum. Onun kalbi binlerce bahar mevsimini hak ediyordu. Ancak kendisi baharın tüm güzelliklerinden daha güzeldi. Ondan sonra yaşadığım hiçbir bahar aynı olmadı. Tüm renkler doğanın nefesinden çalınmış, tüm şarkıların duyguları kayıp gitmişti. 

  "Merhaba." Tereddüt etmeden toprağın üzerine oturduğumda mezar taşının hizasındaydı başım. Bir zamanlar gözlerine aşk ile baktığım insanın şimdi sadece ismini taşıyan soğuk mermere bakabiliyor olmak, altında ezilip ufacık olduğum bir histi.

"Umarım benden sıkılmamışsındır." Sessizce konuştum.

"Bugün kırmızı giyiyorum." 

Sessizce oturdum uzun süre orada. 

"Seni seviyorum."

"Hiç aklımdan çıkmıyorsun. Çünkü çıkmanı istemiyorum."

"Seni sevdiğimden biliyorum yaşadığımı."

"Hemen yanımdasın, ama aynı zamanda değilsin."

"Ve şimdi sesine, tenine, yüzüne en yakın şey bu telefonda."

"Luke! SAKIN, eve gelme. Her taraf boya, ciddiyim sakın gelme. Çalışma odasını alt kata taşıyordum, gerisini tahmin etmişsindir. Akşam üstü sana uğrarım. Annen kırmızı şarap mı seviyor yoksa beyaz mı? Ona göre alacağım. Neyse şimdi gidiyorum, şurayı biraz toparlamam lazım. Seni seviyorum, mesajı alınca bana geri dön. Görüşürüz!"

Bana en son gönderdiği sesli mesajdı bu. Ve şimdi onun sesi bu boş mezarlıkta yankılanıyordu.

Biraz daha durursam orada, paramparça olacaktım. Ben de buketi oraya bırakarak eve geri döndüm. 

Ne zaman onun yanına uğrasam, döndüğümde duş alırdım.

Keder, sıcak duşlar için var olmuştu adeta. 

Çünkü gözyaşlarını sayamadığınızda ve ağlayışları duyamadığınızda, canınızın ne kadar acıdığını anlamak daha zordu.

Ancak suyun altında ne kadar kalırsam kalayım, onu asla üzerimden atamayacaktım.

---

Y/N : Bunu yazmak sandığımdan daha zor oldu. 

Sevgililer gününüz kutlu olsun.