Déjà vu?

H2. Verhaal van Jess

Pov Jessica

Stevig stap ik door, mijn tas til ik nog even iets beter op mijn rug. Het is zwaar om de hele dag rond te zwerven maar ik doe het al een half jaar. Nadat mijn ouders zijn omgekomen tijdens een gevecht, mijn tweeling broer is verdwenen en ik geen woonplaats meer heb. De roedel waar ik met mijn familie woonden werd op een dag aangevallen, het was de sterkste roedel genaamd Blood Fighters. Ze vielen ons ineens aan en we waren daardoor ook onvoorbereid, we hadden geen enkele kans tegen hun. Het is vreselijk dat ik moest toe kijken, bang om aangevallen te worden maar ook bang om mijn familie kwijt te raken. Helaas is dat laatste wel gebeurd, mijn ouders ben ik kwijt maar de zoektocht naar Jake, mijn broer, die geef ik nooit op. Het enige wat ik nog van mijn oude thuis heb zit in mijn tas. Het zijn een paar kleren, een kam, een horloge die van mijn vader was en nog een foto van mijn familie. Weinig, maar elk klein ding betekent veel voor me. Morgen word ik alweer achttien en dat wordt de eerste verjaardag die ik alleen moet vieren. Van het gevecht heb ik wel veel geleerd, geweld is zinloos maar het liefst zou ik die roedel wel terug willen pakken.

Zuchtend plof ik neer, met mijn rug leun ik tegen een boom aan. Erg moe ben ik geworden door het open, maar ik moet oook nog wat eten zoeken. Na een paar minuten te hebben gerust sta ik toch weer op, sloffend loop ik een beetje door het bos. Het begint langzaam aan al weer donkerder te worden en mijn ogen willen het liefst dicht vallen. Gister heb ik ook al erg veel gelopen en heb ik alleen wat bessen gegeten. Langzaam slof ik nog wat verder, na een tijdje lopen kom ik aan bij een meertje. Het is een prachtige plek en laat me terug denken aan vroeger. Bij onze roedel hadden we ook een meer in het bos en daar zat ik vaak met Jake, het was onze lievelings plek. Mijn ogen vullen zich met tranen maar die veeg ik snel weg. Na de dood van mijn ouders ben ik sterker geworden, ik heb sinds die dag niet meer gehuilt en dat wil ik zo houden. Bij het meertje kniel ik neer, ik was mijn gezicht en armen een beetje met het water. Het voelt lekker koel op mijn vieze huid, het gebeurt niet vaak dat ik een meer tegen kom. Ik pak mijn waterfles en vul die met het water, ik ben al gewend om water te drinken dat niet helemaal schoon is. Gelukkig ben ik nooit ziek dus ik kan het wel hebben vermoed ik. Er moeten hier wel dieren zijn, bij het water heb je altijd meer kans dat er goede dieren rondlopen. Uit mijn zak haal ik het zakmesje dat ik van Jake heb gekregen, hij vond dat ik mezelf moest kunnen verdedigen en dat komt nu goed van pas. Zo zacht mogelijk loop ik rond het meer, als er dieren zijn dan moet ik die kunnen pakken. Het is erg zielig voor de dieren maar ik heb eten nodig. Een stukje van mij vandaan hoor ik geritsel, ik stop met lopen en kijk om. Op de grond huppelt een konijn vrolijk rond, super schatiig maar niet voor lang meer. Ik sluip naar het konijn toe die nu aan het knabbelen is op een plantje, het arme beestje heeft niks door. Ik werp mijn mes en gelukkig is het meteen raak, het doorboort het arme beestje. 

Nadat ik het konijn had gevilt en geroosterd heb ik een vuurtje gemaakt. Nu heb ik het laatste beetje konijn op en ik merk al meteen dat ik meer energie heb, de honger was nu ook wel heel erg. Uit mijn tas haal ik het dunne dekentje, ik ga eronder liggen en leg mijn hoofd op mijn tas. Morgen word ik achttien en dan ben ik eindelijk volwassen. Hopelijk is het waar wat mensen zeggen, als je achttien bent dan is alles beter. 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Heeei iedereen, 

Dit hoofdstuk is geschreven door @Racheltjuh.

Volgende hoofdstuk wordt weer geschreven door @LunaSole.

Hopelijk vinden jullie het verhaal al leuk :)

xx