Déjà vu?

H1. Het begin

Pov Thalita 

Ik kijk naar de overkant van het meertje. Deze plek geeft mij zoveel herinneringen. Aan veel wat ik heb mee gemaakt. En het geeft me soms ook troost. Hier is het begonnen . Hier werd ik als baby gevonden. Mijn ouders hebben mij hier achtergelaten . Waarom? Dat is voor mij een vraag. Ik werd gevonden door een heel lief echtpaar. Ze beschouden mij als hun eigen bloed en vlees. Toen ik wat ouder was en al een paar jaar bij ze woonden vertelde ze me iets dat heel naar is . Zelf konden ze geen kinderen krijgen. Daarom waren ze ook zo blij dat ze mij hadden. En ik had weer ouders. Die om mij gaven , van mij hielden , dingen met mij deden en me knuffelden. Ik had daar in het huis een eigen kamer. Speciaal voor mij alleen. Tot dat de vrouw zwanger raakte. De vrouw zei dit ' we brengen je terug naar de plek waar wij je vandaan hebben gehaald je hoort niet meer bij ons wij zullen vanaf nu alleen nog maar van ons echte eigen vlees en bloed houden'. Diezelfde dag brachten ze me naar deze plek aan het meer waar ik nu zit. Het is een mooie plek . En ik ben eigenlijk nu heel gelukkig. Ookal heb ik geen ouders. Ik heb hier gewoon heel veel. Het is een afgelge plek waar ik woon. Ik woon in een klein huisje . Dat vond ik vlak nadat ik werd achter gelaten. Er woonde niemand dus heb ik er mijn eigen woonplek van gemaakt. Het is klein maar knus. Ik kijk naar het water dat zachtjes golft. Het is wel fijn hier om in de stilte te wonen. Maar ook erg eenzaam. Daar wen je aan. En ik wil hier niet weg want hier hebben mijn ouders mij achtergelaten. En hier ben ik dus weer terug gebracht. En het voelt raar en zelfs engom hier weer weg te gaan. Ik wrijf over de tattoo op mijn schouder. Die tattoo heb ik laten zetten als teken van liefde , respect en verdriet . Ik ben ook gehecht aan die tattoo net zoals de plek waar ik woon. Dit bos is zo mooi waar ik aan woon .  Ik sta op en klop mijn broekje af en loop het bos in. Het is er stil. Je hoort alleen het hele zachte geruis van de bladeren. Morgen word ik 18 . Dan heeft dat echtpaar mij al 3 jaar geleden terug gebracht. Ik kijk om mij heen of ik nog dieren of mensen zie. Maar helemaal niks. Zouden de mensen bang zijn? Als dat zo is vind ik dat heel vreemd. Want in dit bos is niks maar dan ook niks engs. Het is er alleen heel rustig. Ik zie wat eenkhoorntjes de boom inklimmen. Als ik een poosje heb gelopen besluit ik terug te gaan. Het begint al te schemeren. Als ik bij mijn huisje aan kom is het al aardig donker. Ik ga in mijn hangmat liggen en kijk naar de muur waarop ik mijn tattoo had geschetst. Ik ga voor het raam zitten en kijk hoe het langzaam donker word. Ik denk aan hoe ik bij dat echtpaar altijd voor het raam zat. Ik zat altijd op een grote stoel en probeerde alle sterre te tekenen. En zocht altijd een vallende ster. Maar die heb ik uit eindelijk nooit gezien dat was wel jammer. Vaak nadat ik sterre gekeken had ging ik op de grond zitten voor de openhaard. Het knisperen van het hout dat verbranden vond ik toen zo wonderbaarlijk. En nu? Nu vind ik het een heel normaal iets. Toch raar hoe iets kan veranderen in een paar jaar tijd. Maar toch gebeurt het. Ik verander mijn woon omgeveing veranderd , en de wereld veranderd. Dan denk ik weer terug aan vlak voordat ze mij vertelde dat ik weg moest. Het echtpaar ging telkens afstandelijker doen. Dat deed mij pijn. Maar ik dacht dat het maar voor even was en dat ik mij geen zorgen moest maken. Maar dat had ik fout gedacht. Ik moest weg. Door dat ben ik best onzeker geworden over keuzes die ik moet maken. Dat vind ik dan ook enorm moeilijk. Ik ga in mijn hangmat liggen en sluit mijn ogen. 

Hoi 

Dit hoofdstuk is door mij @LunaSole geschreven. 

Het volgende hoofdstukje doet @Racheltjuh

XxxLuna