Déjà vu?

H5. Girl time

Pov Thalita

Ik word wakker in mijn hangmat. Jessica die zit nog naast mij. 'Jessicia?'. 'Noem me maar Jess hoor maar wat is er?' vraagt ze. 'Weet jij toevallig hoe laat het is?' Ik zie haar bedenkelijk naar buiten kijken. 'Ik denk zo drie uur 's middags' zegt ze. Ik knik en ga uit mijn hangmat. 'Waar woon jij?'  vraag ik nieuwschierig. "Nergens ik leef in de bossen en trek eigenlijk een beetje rond" verteld ze mij. 'Blijf bij mij gezellig dan is het hier niet zo eenzaam' roep ik blij. 'Mag dat?' . 'Natuurlijk'. 'Gezellig en jij bent vandaag jarig?' vraagt ze. Ik knik. 'Ik ook' antwoord ze. Ik glimlach. 'Kom dan gaan we even wandelen'zegt Jessica. 'Is goed'. We lopen het bos in. 'Vertel eens wat over jezelf'zegt Jessica. 'Ik ben toen ik 5 jaar was achtergelaten op een plek ik kan me niet goed herinneren door wie meer. Maar toen kwam ik bij een lief echtpaar terecht. En zij behandelde mij alsof ik echt het kind van hen was. We deden leuke dingen. Ze gaven mij liefde. Toen ik een paar jaar bij ze woonde vertelde ze mij dat ze zelf geen kinderen konden krijgen en dat ze daarom ook zo blij met mij waren. Maar na een poosje raakte ze toch zwanger en vertelde ze mij dat ze mij niet meer wilden hebben dat ze alleen nog maar van hen eigen bloed en vlees gingen houden. Diezelfde dag hebben ze mij nog terug gebracht aan een plek aan het meertje en ik vond dat huisje en ik ben er maar gaan wonen en ik herinner mij wel mijn zus maar waar ze is weet ik niet' vertel ik. 'Heftig en wel zielig dat die mensen dat deden zal ik nu mijn verhaal vertellen?' vraagt ze. 'Ja doe maar'. 'Mijn vader had de gen van een wolf. En iets langer dan een halfjaar geleden werd de roedel plotseling aangevallen door de sterkte roedel genaamd de Blood Fighters. Ik vond het vreselijk hoe ik moest toe kijken bang om niet aangevallen te worden. In dat gevecht zijn mijn ouders omgekomen en is mijn broer Jake vermist. Ik zoek hem altijd nog. ' verteld Jesscia . 'Het spijt me wat erg' zeg ik. 'Er is niks meer aan te doen en ik vind het wel prettig dat ik nu iemand heb om mee te praten' zegt ze. ' Ik ook en ik help je mee om Jake te vinden ' zeg ik.  ' dankje. Maar waar is dat meertje?' vraagt ze. 'Kom maar dan laat ik het je zien' zeg ik. We lopen rustig richting het meertje. Het is fijn om niet alleen te lopen en je hebt nu iemand waar mee je je gevoel kunt delen en wat je dwars zit. We komen bij het meertje aan. Jessica en ik gaan op de grond zitten. 'Dit is het meertje'. 'hier heb ik vannacht geslapen het is een mooi meertje en een fijne rustige plek' zegt ze. 'Dat vind ik ook'. 'We hebben best wel veel gemeen' zegt ze opeens. 'Eigenlijk wel. Familie kwijt , broer of zus ja vermist , zelfde dag jarig , allebei wolf'. 'Ja dat dat is best wel hee bijzonder vind ik. Dat hebben niet veel hoor' zegt Jessicia. Ik knik. We kijken allebei stil naar het water hoe het langzaam beweegt. Het is er stil. WE zitten allebei in onze eigen gedachten. 'He als er iets is je mag het mij vertellen hoor' zeg ik. 'Jij mij ook hoor' krijg ik als antwoord. Ik glimlach. Nu heb ik teminste weer iemand waar ik naar toe kan gaan als ik een probleem heb. 'Kom we gaan terug' zegt Jessica. Ik knik. We lopen rustig en stil naast elkaar terug. ;Komen hier veel mensen?'vraagt Jessica als we op een stille plek staan. 'Nee niemand' .'Het is tijd' zegt ze .ik kijk haar niet goed begrijpend aan. 

Hoi dit stuk is door mij Luna geschreven 

Rachel doet het volgende hoofdsukje

xxLuna