Déjà vu?

H3. Verjaardag Thalita

Pov Thalita

Ik word langzaam wakker. Ik ben eindelijk 18. Ik ga rechtop zitten. Wat voel ik me raar . Dat heb ik nog nooit gehad op mijn verjaardag . Ik pak wat bessen en eet ze op. Het rare gevoel verdwijnt niet. Ik heb het ook koud op de een of andere manier. Ik trek een sweater aan en een kort broekje met gympen eronder. Dan loop ik rustig naar buiten. Het is wel een een hele mooie dag. Het lijkt wel alsof deze dag mooier is dan ik ooit op mijn verjaardag heb gezien. Ondanks dat ik me zo slecht voelot. Best apart. Maar het leven is soms ook vreemd. Opeens zie ik mijn zus voor me. Mijn zus is zo 10 jaar ouder. Ik kan me haar nog goed herinneren bruin haar. Lang en lief. Alleen sinds ik aan het meer werd gelegd heb ik haar nooit meer gevonden of gezien. Ben benieuwd hoe het met haar nu is. En zal ik mijn zus ooit nog zien? Of zal zij dood zijn? Net zoals mijn ouders misschien wel dood zijn. Dat zijn allemaal vragen voor mij. Die nog niemand heeft kunnen beantwoorden. Hopelijk krijg ik ooit wat antwoorden. Allemaal hoeft zelfs niet maar het gaat hier om mijn familie. De mensen die ik tot nu toe het meeste lief heb. De zon schijnt mooi door de bladeren heen. IK krijg een branderig gevoel in mijn buik. Au dat doet echt pijn. IK probeer het te negeren en loop stug door verder het bos in. En kijk of ik nog eekhoorntjes of dieren zie. Maar nee ik zie helemaal niks. Het beeld van mijn zus verschijnt weer in mijn hoofd. Ze was eraltijd voor mij. En ze luisterde en hielp mij. En nu ben ik haar kwijt al 12 jaar. Ik zou haar zou graag nog een keer willen zien. Zij was echt de gene van wie ik heel veel hield. Het branderige gevoel in mijn buik houd maar niet op. Het word nog erger. Ik zucht even en loop dan maar verder. Ik heb dit nog nooit gehad maar het gaat waarschijnlijk wel gewoon zo weg. Dan besluit ik om terug te lopen want het word heel erg en voel me echt ziek. Het schiet door naar mijn borst. Ik krimp in elkaar. Langzaam loop ik naar het meertje. Waar ik me op de grond laat zakken. Ik doe mijn schoenen en sokken  uit en laat mijn voeten in het water bungelen. Het branderige gevoel houd echt niet op. Ik laat wat water op mijn buik druppelen in de hoop dat het weggaat of minder word maar het werkt in tegendeel het word nog erger. Het brandeirge gevoel gaat naar mijn benen. Ik sta op en het lijkt even te verwdijnen maar ik heb het mis het verspreid zich door mijn hele lichaam. Alles brand. Lopen gaat moeizaam ik begin langzaam naar huis te lopen. Het doet zo pijn. Waarom? Waarom heb ik dit? Hoe kan dit? Allemaal van zulke vragen gaan door mijn hoofd. Als ik eindelijk bij mijn hutje ben open ik de deur moeizaam. Ik ga in mijn hangmat zitten en probeer heel rustig adem te halen wat heel goed gaat. Maar het blijft branden door mijn hele lichaam alsof ik midden in een groot vuur sta. Ik ga even liggen in mijn hangmat en zucht. En probeer te ontspannen. Maar niks helpt. Het gevoel word met alles dat ik doe alleen maar erger. En zelfs als ik helemaal niks doe word het erger. Ik ga maar op mijn zij liggen en staar naar buiten. Naar de zon die stralend schijnt. Normaal word ik er blij van dat het droog is maar nu vandaag terwijl ik net 18 ben voel ik me ziek en bedroefd. Er schiet een felle pijn door mijn hoofd. Ik word misselijk en duizelig. Ik heb lucht nodig. Ik wankel naar de deur en open de deur. Dan gaat het heel snel ik zie mijn handen in poten veranderen en dan komt de vloer heel dicht bij en verdwijnt alle kleur voor mijn ogen en word alles zwart. 

Hey dit stukje is door mij Luna geschreven.

Rachel en ik proberen zovaak mogelijk te update

Hwt volgende hoofdstuk schrijft zij. 

xxx