Το απόλυτο όπλο

Κεφάλαιο 5

Αφου τέλειωσαν με το τραπέζι και τις συστάσεις η οικογένεια και οι υποψήφιοι βγήκαν στον κήπο για μια βόλτα. Οι υποψήφιοι ήταν γιοι αρχόντων από τις τρείς πλευρές των συνόρων. Η Κλειώ γύρισε προς τον πατέρα της και του είπε δυνατά "Μπαμπάκα, κανονικά δεν θα έπρεπε να συμμετέχει και ο Αττίλας σε όλο αυτό το πανηγύρι μας και είναι ο τέταρτος γιος αρχόντων?"

Ο βασιλιάς χαμογέλασε "κόρη μου ο Αττίλας είναι ο στρατηγός μου, το ξέχασες?"

"Φυσικά και όχι αλλά ξέρω ότι τιμάς τις παραδόσεις και το σωστό νομίζω θα ήταν αυτό, να 'εχει κι αυτός συμμετοχή"

Όλοι κοίταξαν το βασιλιά και εκείνος έκανε νόημα στον στρατηγό του να πλησιάσει. "Η κόρη μου ξαφνικά έγινε υπέρμαχος των παραδόσεων και λόγω της ημέρας και αφού αυτό που είπε είναι το σωστό θα συμμετέχεις κι εσύ στην επιλογή των υποψηφίων. Εξάλλου είναι δικαίωμά σου."

Ο Αττίλας απάντησε " ευχαριστώ που με σκεφτήκατε βασιλιά μου. Ναι , θα συμμετέχω." και μπήκε στην παρέα ανακουφισμένος.

"Μικρή, κάτι σκαρώνεις. "

"Έχεις αυτή την πονηριά στο χαμόγελο όπως μικρούλα που έκλεβες τα ζαχαρωτά. Σε ξέρω καλά" είπε και κοίταξε την βασίλισσα με νόημα.

"Απλώς κάνουμε το σωστό" απάντησε η Κλειώ.

Με αυτόν τον τρόπο μπήκε και ο Αττίλας στο παιχνίδι των αρραβωνιαστικών, κάτι που φανερά τον ανακούφισε γιατί τώρα θα μπορούσε να διεκδικήσει και να παλέψει για την αγάπη του χωρίς να φανεί παράλογο, αν και αυτό δεν εξάλειψε τελείως την ζήλια που ένοιωθε όταν έβλεπε την Κλειώ να πολιορκήται από τους νεαρούς αντίζηλους του. Αν και είχε εμπιστοσύνη στην πριγκίπισσά του και αυτοπεποίθηση, πάντα τον έτρωγε το σαράκι της ζήλιας. Ενα συναίσθημα που δεν του άρεσε καθόλου αλλά ότι αφορούσε την Κλειώ απλώς τον τρέλαινε.

Ο ήλιος μεσουρανούσε και έκαιγε, κόντευε μεσημέρι(η ώρα που γεννήθηκε η Κλειώ) και αποφάσισαν να καθήσουν μέσα που ήταν πιο δροσερά. Είχαν αρχίσει να μαζεύονται οι καλεσμένοι για το γεύμα στην μεγάλη τραπεζαρία, ανάμεσά τους και οι οικογένειες των υποψηφίων. Ξεκίνησαν λοιπόν οι απαραίτητες συστάσεις Όταν ήρθε η σειρά της οικογένειας του Αττίλα, η Κλειώ έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον φανερά σε όλους. Ο πατέρας του ήταν ψηλός και δεσποτικός αλλά ευγενικός, η μητέρα του ήταν κομψότατη και είχε τον αέρα αρχόντισας, όσο για την μικρή αδελφή του(ένα κορίτσι 13 χρονών)ήταν σίγουρα η αδυναμία του Αττίλα.

Όλα κυλούσαν ομαλά και το τραπέζι είχε ήδη στρωθεί, οπότε πέρασαν στην τραπεζαρία σε ένα πλουσιοπάροχο γεύμα. Δεν έλειπε τίποτα από το τραπέζι, μα η βασίλισσα ένοιωθε μία ανησυχία, είχε ένα κακό προαίσθημα. Ο βασιλιάς το κατάλαβε και της έπιασε το χέρι να την καθησυχάσει.