Το απόλυτο όπλο

Κεφάλαιο 17 (φωτογραφία Αττίλα)

Όλοι χάρηκαν με την υποδοχή που είχαν και την ευχάριστη έκπληξη του στρατηγού τους αλλά η Κλειώ κυριολεκτικά είχε καθήσει στο ροζ συννεφάκι της με ένα πλατύ χαμόγελο να φωτίζει το όμορφο πρόσωπό της και ένα βλέμμα γεμάτο αγάπη προς τον Αττίλα που την είχε μαγνητίσει. 

Κι εκείνος όμως δεν έβγαζε τα χέρια του είτε από τους ώμους της , είτε από την μέση της τραβώντας την συνεχώς πάνω του κατά την διάρκεια της ξενάγησής τους. ¨Ενοιωθε βέβαια το αυστηρό βλέμμα του πατέρα του αλλά αδιαφόρησε πλήρως αφού μέσα στα χέρια του κρατούσε την γυναίκα της ζωής του. 

Κάποια στιγμή μετά το γεύμα, η μητέρα του και η αδερφή του πήραν την Κλειώ για να της δείξουν το δωμάτιό της που ήταν δίπλα από το δικό του και απέναντι από της μικρής αδερφής του, ενώ εκείνος πήγε με τους άντρες του στο διπλανό κτίριο που θα έμεναν και βρήκε την ευκαιρία να λάβει μία λεπτομερή αναφορά για την μέχρι τώρα πορεία τους. 

Το σούρουπο, στο επίσημο δείπνο που παρέθεσε ο αρχηγός της φυλής και πατέρας του Αττίλα , παρευρέθησαν όλοι οι επίσημοι, ο Γηραιός ένας άνδρας εύρωστος με το κεφάλι γεμάτο κοτσιδάκια,ντυμένος στα μαύρα με μία κόκκινη κάπα, πρότεινε στην πριγκίπισσα να ξεκινήσουν άμεσα την εκπαίδευσή της γιατί το στοιχείο της φωτιάς ήταν ίσως το πιο πολύπλοκο όλων. 

Η Κλειώ συγκατενεύσε όμως ο Αττίλας πιάνοντας το χέρι της ζήτησε την αυριανή μέρα ελεύθερη για να της δείξει κάποια από τα μέρη τους. Φυσικά όλοι γνώριζαν για τη συγκατάθεση και ευχή του βασιλιά στο ζευγάρι και ο Γηραιός είπε"Φαντάζομαι ότι μία μέρα ξεγνοιασιάς είναι κάτι που χρειάζεται η πριγκίπισσα μας και δεδομένου ότι οι πληροφορίες μου λένε για την κατανόηση και εργατικότητα που επέδειξε στην μέχρι τώρα πορεία της, πιστεύω ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα και στην μεταξύ μας συνεργασία". 

Η Κλειώ χάρηκε για την αναγνώριση της προσπάθειάς της και ο Αττίλας ένιωσε περήφανος για την γυναίκα του.

¨Ετσι το επόμενο πρωί μετά το βιαστικό πρόγευμά τους, ο Αττίλας "έσυρε" χαρούμενος την Κλειώ στους στάβλους, ανέβηκαν μαζί σε ένα κατάμαυρο άλογο και έφυγαν καλπάζοντας πρός τα νότια, σε ένα λοφίσκο με χαλάσματα που ανάμεσά τους περίμενε ο κόνδορας του Αττίλα. Ανέβηκε στη ράχη του, άπλωσε το χέρι του για να ανεβάσει και την Κλειώ όταν εκείνη άφησε ένα πονηρό χαμόγελο και μεταμορφώθηκε σε περήφανο γυπαετό που ακολουθούσε δίπλα από τον κόνδορα. 

Μετά από λίγο μπροστά τους φάνηκε μία μικρή όαση με μία γαλαζοπράσινη λιμνούλα περιτριγυρισμένη από ψηλούςκοκοφοίνικες και άγριους αυτοφυής θάμνους. Ο κόνδορας προσγειώθηκε στην άκρη της όασης και η Κλειώ '¨επεσε" στην ανοιχτή αγκαλιά του Αττίλα που της έκοψε την ανάσα με το βαθύ φιλί του χωρίς να την αφήσει από την αγκαλιά του παρά μόνο όταν την τοποθέτησε με προσοχή πάνω σε μία φαρδιά σχεδία. 

Ο Αττίλας έκανε αμίλητος κουπί, αφήνοντας την Κλειώ να έχει βουτήξει το χέρι της στο νερό με κλειστά μάτια και ένα ελαφρύ χαμόγελο στα χείλη, θαυμάζοντας την ομορφιά της και μακαρίζοντας νοερά την τύχη του που τον είχε αγαπήσει. 

¨Εφτασαν περίπου στη μέση της λίμνης, άρχισε να βγάζει τα ρούχα του αφήνοντας μόνο το παντελόνι, βούτηξε στα κρυστάλινα νερά και παρότρυνε το κορίτσι του να τον ακολουθήσει. Εκείνη στιγμιαία δίστασε, αφαίρεσε ομως τα ρούχα της μένοντας με την εσωτερική ψιλή πουκαμίσα που δεν έκρυβε και πολλά, κάνοντας την αναπνοή του Αττίλα βαριά και κοφτή. 

¨Εφτασε κοντά του και πέρασε τα χέρια της γύρω από το σβέρκο του αφήνοντάς του ένα τρυφερό φιλί. "Μάλλον δεν ήταν καλή η ιδέα μου να κολυμπήσουμε. Καλύτερα να ανέβουμε στη σχεδία, ομορφιά μου!". 

Η Κλειώ έφερε πιο κοντά τα σώματά τους αφήνοντας ένα φιλί στο λαιμό του" και άν σου πώ ότι η ιδέα σου είναι εξαιρετική?! Έκλεισε στιγμιαία τα μάτια κουνώντας το κεφάλι του δεξιά και αριστερά "εκτός ότι θα με σκοτώσουν οι γονείς μας, σου αξίζουν πολλά περισσότερα στην πρώτη μας φορά πέρα από τα δροσερά νερά της λίμνης. Σε παρακαλώ μικρή μου,μην το κάνεις πιο δύσκολο από ότι είναι".

Η Κλειώ ένιωσε ευγνώμων και πιο ερωτευμένη με τον άντρα που είχε μπροστά της και έπεστρεψαν μετά από ώρες πίσω χαρούμενοι για τις όμορφες στιγμές που πέρασαν μαζί.  

Ο Αττίλας έφυγε μετά από τρεις μέρες αλλά επέστρεψε αρκετές φορές, έστω και για λίγες ώρες αφού η εκπαίδευση της Κλειώς στο στοιχείο της φωτιάς την δύσκολεψε αρκετά αφού χρειάστηκε ενάμιση μήνα για να ολοκληρώσει την "κατάκτησή" του. 

Η ημέρα που θα έφευγαν ήταν γεμάτη συγκίνηση αφού και ο απόμακρος ¨πέθερός" της  την ώρα του αποχαιρετισμού της έκανε δώρο μία καρφίτσα για την κάπα της που ήταν ανάγλυφες ρουμπινένιες φλόγες, κάνοντας την Κλειώ να δακρύσει όταν έμαθε πως άνηκε στην μητέρα του, χαρίζοντας του για αντίο μία σφιχτή αγκαλιά,