Sure Is Tough (KathNiel)

Chapter Eighteen

Here it goes... :))

____________________________________________________________________________

KATHRYN's POV

"May we request the passengers to please tighten their seatbelts as we reach our destination and we welcome Ms. Kathryn Bernardo to Seoul, Korea"

Napangiti naman ako. Napakahospitable ng mga workers ni daddy. Oh, btw, private plane pala namin ito kaya naman special mention ako kahit na kami lang ni daddy ang passengers. Haha. Oh diba? Approximately 4 hours ang travel namin and I haven't slept a wink dahil iniisip ko kung kamusta na yung recognition sa school namin.

I am guessing siguro ngayon aware na si Daniel na umalis ako ng bansa. Sigh. Sorry, DJ but I have to do this. I think this separation will make me realize na dapat hanggang bestfriends lang tayo.

"Princess, we're here," sabi ni daddy at bumaba na kami ng plane.

May naghihintay sa aming car pagkalabas namin at inihatid kami sa bahay. To be honest, first time ko makapunta dito kasi naman ayoko mahiwalay kay mommy at syempre, dahil na din kay Daniel. Kahit gaano kami kaclose ni daddy, iba pa rin pag si mom kaya naninibago ako and I never know kung ano ang itsura ng bahay namin dito. All I know is, it's like a castle, sabi nga ni daddy pero I think he's kidding. Mejo may pagkaOA tong tatay ko eh. Ang ganda pala talaga dito sa Korea. I saw some movies and stuff bout this place pero nakakinlove nga talaga pag andito ka na. :)

After 45 minutes or so ng travel, nadating na namin ang bahay at halos matanggal sa socket ang aking mga eyeballs when I caught a glimpse of the castle, our house.

"Sara mo bibig mo, princess, baka mapasukan ng langaw," biro ni daddy at sinara ang bibig ko.

"Seriously, dad? Ito yun? DI ka nangttrip?" sabi ko kay daddy na halatang gulat pa.

Tumawa ng mahina si daddy and said, "Oo naman, this is our castle, my princess," then he kissed my forehead.

Pagkababa ko ng sasakyan, sumalubong sa amin ang parang more than 10 maids, 5 kitchen people at iba pa na nagmamanage sa mansion na ito. They bowed and greeted me, "Welcome Lady Kathryn." Oh diba? ANg sosyal? Pero di ako sanay.

"Hello to all of you. Please, just call me Kath," sabi ko and smiled at them in which they returned.

Nilibot ako saglit ni daddy pero dahil sa sobrang laki nito, sabi ko ako nalng maglilibot next time dahil pagod ako so we went to my room sa second floor. When dady opened the door, napanganga ulit ako. 

"This--this is my room?" I stuttered at nagnod lang sio dad kaya niyakap ko siya ng mahigpit.

"Thank you, dad! Thank you, thank you!" sabi ko.

"I am so glad you liked it, Kath. Sad to say, I have to leave kasi may meeting kami," sabi ni dad.

"Agad agad? Can't you rest muna?"

"This is an urgent meeting kasi, princess. Don't worry, we'll have dinner together," he said, kissed my forehead then he was gone.

Haaay. Here I go again. I feel lonely.

Pumasok na ako sa aking room at humiga sa kama. I closed my eyes and an image of DJ flashed kaya dumilat ako.

"Ano ba to? Miss ko na siya agad? Haha. Panu ba yan, Kath? Matagal mo na siyang di makikita? Masanay ka na na wala siya sa tabi mo," I scolded my self and laughed. Sana madali lang gawin ang makalimot no? Sana instant na lang. Yung isang pitik lang eh, malilimutan mo na ang lahat.

Umupo na nga lang ako and entered a door sa loob ng aking kwarto. Inside it is a white grand piano. I smiled. Si daddy talaga oh, hindi nakakalimot. Not just a piano, meron din guitars and stuff. Meron ulit isa pang door at sa loob nun eh isang dressing room. Ang bongga grabe. Puro sisnitured product ang andito. I saw a remote and clicked random buttons kung san each revealed stuffs like shoes, clothes, bags, shades, jewelries and many more. Ahaha. Kelan pa naging kikay magisip si daddy? Siguro si mom nanaman may pakana nito. I went out and ended up with my laptop. Nagopen ako ng facebook. One thing lang naman kaya ako nagopen eh, ideactivated it. Pati twitter ko, lahat lahat, tinanggal ko na. Para wala na talaga diba?