Until You're Next to Me

Chapter 12: The Hardest Part

SCARLETTE'S POV

Flowers.

Wedding gown.

Wedding ring.

Wedding song.

Groom.

Bride.

Vows.

Lumakad ako papalapit sa pinto ng simabahan, hinagilap ng mata ko si Alex.

Isa, dalawang hakbang. I remember the day na nakilala ko si Alex. Transferee ako sa SSC, and I can't help but look at the guy who's sitting at the fourth row, malapit sa isle. Lumakad ako sa direksyon niya dahil uupo ako sa bakanteng upuan sa likod niya, and all he thought na lalapitan ko siya para magpakilala. He stood up and held his hand to me, but I did not take it. Kung hindi sana ako naunahan ng hiya, kinuha ko sana yun at nagpakilala sa kanya.

Tatlo, apat, limang hakbang. It's always a special day for me simula noong lumipat ako sa SSC. Everyday may flowers, everyday may notes, everyday may reminders from someone who secretly admires me. Then our graduation is a magical night noong nagtapat na si Alex sa'kin. We were inseperable eversince. I remember the day kung kailan nagkahiwalay kami. Everything fell apart between us until we came to our breaking point. Kahit nagkahiwalay kami, hindi siya nawala sa isip ko. Even after 6 years.

Anim, pito walong hakbang. I remember the day that we are reunited. Na-realize ko na kapag para talaga kayo sa isa't isa, gagawa kayo ng paraan, at gagawa kayo ng dahilan para magkita ulit.

Siyam, sampung hakbang. Eto na, papalapit na'ko sa pinto ng simbahan. Natatanaw ko na si Alex. Pinapakinggan ko yung bawat salitang binibitawan ni father. I thought it was forever. When he said that we will be together forever, I thought that mean until we die. But I guess forever isn't as long as it used to be when something happened that changed our lives forever.

Hindi ko na makakayanan marinig yung isasagot ni Alex. Mabilis akong tumakbo palayo ng simbahan nang hindi lumilingon. Pinara ko yung pinaka unang taxi na nakasalubong ko. Mabilis akong sumakay. May mga bagay talaga na ayaw man nating mangyari, kailangan naman nating tanggapin. Mga bagay na ayaw natin malaman pero kailangan nating matutunan. At yung mga tao na hindi natin kayang mawala sa'tin pero kailangan nating pakawalan.

"Manong sa Timog po" sabi ko lang sa driver. Nakatanaw ako sa bintana pero yung isip ko na kay Alex parin. Mukang masaya naman na siya ngayon, hindi ko na dapat sila guluhin.

I'm happy for you my Alex, I love you so much. Bulong lang ng utak ko. Then my tears suddenly escaped from my eyes. It's all come back to me kung paanong nasira lahat ng pangarap namin ni Alex.

"Hey! Ang daya mo naman! Nakita mo yung cards ko eh!" Reklamo ko. Naglalaro kami ng baraha.

"Ui hindi ah! Magaling lang talaga ako noh!" Nakatawang sabi ni Alex.

"Hmp! No! I saw you peeking."

*Doorbell ringing*

Sabay kaming napalingon sa pinto. Wala naman kasi akong ini-expect na bisita eh! "Mukang may bisita ka ah!" Sabi sa'kin ni Alex habang papalapit ako sa pinto. Nagulat ako nung nalaman ko kung sino yung bisita ko.

"Hi!" si Ysa. May hawak na kahon na parang gift box. Nagulat din si Alex pagkakita kay Ysa. Pansin ko hindi galit si Alex, para siyang natakot.

"What are you doing here?" Tanong ni Alex kay Ysa.

"I just heared that the two of you are getting married soon." Sarcastic na sagot ni Ysa.