Ps: je was m'n alles

25.

Perspectief Ilias

"Souhaila what the fuck is dit man!" roep ik op mijn luidst. Mijn zus? Mijn kleine prinses, die wordt opgepakt? Is dit een droom?! "Yemma, wawa? Doe dan iets!" roep ik. Maar ook mijn ouders blijven stomverbaasd staan, alsof ze een spook hebben gezien. Ik zie Souhaila langzamerhand verdwijnen in de politie-wagen. Ik wil lopen naar haar en haar uit de auto trekken, maar ik weet dat ik haar  op die manier meer in de problemen zal brengen. Ik kijk rond me en zie alle buren buiten staan, maar dat is nu echt het fucking laatste wat me boeit.  "Appie wat is dit allemaal?" vraagt Redouan geschokkeerd. "Souhaila..." zeg ik terwijl er een traan over mijn wang valt. "Wat is er gebeurd? Is er iets met d'r gebeurd? Praat dan!" Roept Redouan. "Ze is opgepakt.." zeg ik zacht. "Mamash opgepakt? wat heeft ze gedaan? Vertel me dan!" roept Redouan. "VOOR DE FUCKING MOORD OP HICHAM MAN, WOLLAH KOWED HEB GEEN ZIN OM TE PRATEN." Roep ik zonder enig idee. Ik draai me om en zie mijn ouders naar binnen stappen.  Ik draai me terug om en zie Redouan huilen. Godverdomme.

Perspectief Souhaila:

Ik besef nog steeds niet dat ik, IK, Souhaila voor moord ben opgepakt! Ik probeer mijn handen los te krijgen, maar het lukt niet de handboeien zitten zodanig strak vast dat ik het gevoel heb dat ze elk moment kunnen openspringen. "Mevrouw..." ik krijg zelfs de kans niet om mijn zin af te maken. "Alles wat je zegt kan en zal tegen je gebruikt worden in de rechtbank." zegt ze. Ik voel me zelf in een film. Alles wat er de voorbije jaren is gebeurd lijkt wel een film, ik heb er nooit bij stilgestaan wat er eigenlijk in feite allemaal is gebeurd. Het is zo donker in de auto, of misschien lijkt het maar zo. Ik denk aan alles en iedereen dat ik lief heb. Hoe moeten mijn ouders zich nu voelen? Hun dochter dat is opgepakt voor moord. Wat een schande! En dan nog te zwijgen over Redouan, mijn toekomstige man! Of misschien niet... En het ergste van al is, dat ik de waarheid zelf niet eens weet. Ik heb geen idee van wat ik heb gedaan die avond, géén enkel idee. Het laatste moment dat ik me kan herinneren is dat Hicham zei dat hij me zou komen aanvragen, maar wat ik daarna heb gedaan is 1 groot vraagteken. Ik mis mijn ouders nu al, en mijn broer Ilias. Ik mis Hich... Ik bedoel Redouan zo hard. Nog geen uur geleden vertelde we elkaar hoeveel we van elkaar houden, en nu zit ik in een politie wagen.

Na een kwartiertje komen we aan bij het commissariaat. "Neem plaats op de stoel, over 10 minuten komen een paar mensen, zij zullen je ondervragen."  Ik knik onschuldig en neem plaats.  Al rondkijkend neem ik elk detail op... De koffie glaasjes, het sijpelende wat dat uit de watertank sijpelt.  De zwarte vegen op de vloer, de telefonen die afgaan. Élk ding gewoonweg. Ik kijk naar de klok en zie dat het 00.00 uur is. "U bent Souhaila?" vraagt een man, van ongeveer 50 jaar. "Ja klopt." zeg ik onzeker. "Volg me maar." zegt hij. Ik stap achter hem naar een kamertje, het lijkt allemaal zo eng. Ik voel mijn benen gewoonweg niet meer door de spanning. Ik ga zitten op de stoel en zie de man me doordringend aankijken. Het is net alsof dat hij door me heen kan kijken. "Dus Souhaila, je weet van wat je wordt beschuldigd." ik knik. "Ik ga je een aantal vragen stellen, en je moet zo eerlijk mogelijk antwoorden. Oké? Ik knik nogmaals, puur omdat ik niet durf te praten. "Was jij met Hicham, de avond dat hij werd vermoord?" "Ja." zeg ik met een krop in mijn keel. Maar huh, vermoord? What the fuck!