Ps: je was m'n alles

13.

1 week later:
Ik, Souhaila, heb me nog nooit slechter gevoeld dan afgelopen week. Mijn grootste liefde, degene die ik met heel mijn hart koesterde, is dood, hij is er gewoonweg niet meer. Ik zal Hicham nooit meer zien, nooit meer aanraken, nooit meer ruiken. Hij is gewist van deze aardbol, alsof hij nooit heeft bestaan. Hoe kan dat, waarom is de dood zo wreed? Waaraan heb ik dit verdiend, ya Rabi, geef me toch antwoord.

En ik, de nietswetende dacht dat dit de hardste klap was die ik zou krijgen, maar dit was niets meer dan een voorproefje van hoe mijn leven er zou uitzien.

"Souhaila gaat het met je?" Vraagt mijn broer. We bevinden ons nu allemaal terug in Nederland, toen ze Hicham's lichaam vonden werden we per direct op een vliegtuig gezet naar Nederland. "Zie ik er uit alsof het met me gaat?" Zeg ik terwijl ik een traan wegpink. Mijn ouders zijn mee naar Marokko gegaan om Hicham te begraven, een teken van respect denk ik. Maar ik mocht niet mee. Saloua? Die heb ik niet meer gezien na Hicham's dood. Maar zij is het laatste van mijn zorgen. Vanaf nu is mijn leven niets meer dan een zwart gat waar ik ben gevallen. Nogmaals, waaraan heb ik dit verdiend? Zal ik ooit nog mijn oude leven terug krijgen? Dat betwijfel ik. Ik mis Hicham élke second van de dag. Hoe ga ik zonder hem door het leven. 'Eenmaal in Nederland kom ik je hand vragen.' Als ik hieraan terug denk, vallen er dikke tranen over mijn wangen.

5 jaar later:

"Ilias! Waar ligt mijn moncler jas?!" Roep ik vanop de trap. "Eey meid je trouwt binnen een maand en je huilt hier nog voor een fucking moncler jas, doe normaal megool!" Roept hij al spottend. Ik ben hem soms zo beu! Ik kijk in mijn kast en neem gewoon een jeans vest, aangezien ik die moncler jas nooit meer zal terug zien.
Ik neem mijn GSM en bel mijn toekomstige, Redouan. "Bolle, waar ben je?" Vraagt hij. "Ik ben thuis kom je me ophalen?" Vraag ik. "Ja ik kom zo."
"Oke ik zie je zometeen schat." Voeg ik er nog snel aan toe. Mijn trouw met Redouan is over exact een maand. Toen Hicham stierf, heeft Redouan mij er als geen ander, samen met Kaoutar, uit mijn depressie gesleept. Mijn ouders stonden meteen achter onze relatie. Maar mijn liefde voor Hicham zal nooit verdwijnen, tot de dag van vandaag mis ik en houd ik nog steeds van hem. Hij was mijn eerste échte liefde. Ik heb maanden niet geslapen door de trauma's...

Na een 10-tal minuutjes is Redouan er. Ik loop naar beneden en geef mijn moeder nog een dikke kus. "Tot straks yemma." Zeg ik nog snel. Ik doe de deur open en daar staat Redouan. Sinds dat hij zijn baardje heeft laten groeien is hij nog knapper, niet dat hij niet knap was. Maar die baard, hmpff die maakt hem zo sexy en aantrekkelijk. Ik kan haast niet wachten tot onze huwelijksnacht, en ik denk dat hij ook niet kan wachten. "Kom snel in de auto." Zegt hij terwijl hij mijn hand vasthoudt. We gaan zometeen ergens eten, ons vaste plekje. Redouan is helemaal veranderd sinds Hicham's dood, hij is veel meer met de islam bezig, en ik ook. Ik ben jullie trouwens helemaal vergeten te vertellen dat ik nu Al Hamdoullilah hoofddoek draag!

We zitten eindelijk in de auto! "Souhaila." Fluistert Redouan. "Ja schat." Zeg ik nog zachter. "Ik kan niet wachten tot je mijn vrouw wordt, maar eerst moet ik je iets vertellen."

Verwacht het onverwachte.